πάμε παρέλαση;

Συνήθως τέτοιες μέρες τον Ιούνιο συμβαίνει στην Αθήνα, αλλά και σχεδόν παντού σε παγκόσμιο επίπεδο, μια διαφορετική παρέλαση. Όχι σαν τις διαδηλώσεις που έχουμε συνηθίσει, με φωνές, διαμαρτυρίες και προπηλακισμούς. Είναι μια παρέλαση υπερηφάνειας, αισιοδοξίας και χαράς ανθρώπων καθημερινών, που υπερασπίζονται το δικαίωμα στον έρωτα. Το σύνθημα της φετινής εκδήλωσης είναι “Ο έρωτας δεν κάνει διακρίσεις κάνει την διαφορά”.







Πάντα ήθελα να ξεχωρίζω και νομίζω πως και αυτό συνέβαινε πριν ακόμα το σκεφτώ.
Πριν ακόμα αντιληφθώ ότι το να μη φέρω κοινές επιθυμίες ή γούστο θα μπορούσε σταδιακά να ξυπνήσει δυσάρεστες συνθήκες ή καταστάσεις, ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα ανάμεσα στην έλλειψη αυτοπεποίθησης και την παραφορά, πισωγύρισμα στην μελαγχολία και πάλι από την αρχή. Αλλά τελικά το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό. Μια
βαθύτερη γνωριμία με τον εαυτό μου και με ανθρώπους που με τίποτα δεν θα θελα να χα χάσει.
Θέλει πολύ δουλειά να τα χεις καλά με τον εαυτό σου έτσι κι αλλιώς, και πολύ χρόνο επίσης, χωρίς κανείς να μπορεί να σου εγγυηθεί ότι θα ξυπνάς κάθε μέρα ευτυχισμένος.


Η ελληνική πολιτεία μοιάζει να κωφεύει στην ανάγκη ισονομίας και ισοπολιτείας μιας μερίδας πολιτών της, που σαφώς δεν είναι η μόνη, και που όμως πάνω της στηρίζεται προεκλογικά καθώς αναγνωρίζει ότι δεν είναι αμελητέα, για να την ξεχάσει την επόμενη αμέσως στιγμή. Εγκλωβισμένη σε συντηρητικά στερεότυπα που ακολουθούν παρωχημένες πλέον λογικές και αναφορές. Η κοινωνία δεν αποτελεί ένα ακύμαντο ρεύμα και κανείς στην εποχή μας δεν αποδέχεται την συνθήκη του αυτοαποκλειμού, την κατάσταση της μη ζωής, της κρυφής ζωής. Ο έρωτας αγαπά το φως της ημέρας, αγαπά την ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία, αγαπά τη ζωή. Ο έρωτας επίσης δεν είναι ντροπή και δεν είναι ενοχές. Σκεπτόμενος τη δικιά μου εφηβεία και την εφηβεία των παιδιών που την περνούν σήμερα (αναγνωρίζοντας πως είναι πολύ διαφορετική), το δικό μου παιδί, αν μου δοθεί ποτέ αυτό το δώρο, δεν θα θελα να αισθανθεί ποτέ ντροπή. Θα θελα να ξέρει πως μπορεί να επιλέξει, να ξέρει πως θα το αγαπώ.


Τι είναι δικαίωμα στο έρωτα και γιατί αξίζει να το συζητάμε και γιατί αξίζει να το γιορτάζουμε ακόμα και σήμερα; Είναι το δικαίωμα των ανθρώπων να μπορούν ισότιμα να απολαμβάνουν τη ζωή τους χωρίς διακρίσεις στο πλαίσιο μιας ευνομούμενης κοινωνίας. Ίσως πιο απλά με τον τρόπο που εγώ αισθάνομαι: όποιος στη ζωή του έχει νιώσει για μια στιγμή έστω και έναν οργασμό, να αντιληφθεί πως είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου να μπορεί να αισθανθεί και να εκφραστεί με όποιον τρόπο ορίζει το σώμα του. Ίσως όλοι να μην είχαμε αυτό το δώρο, ποιός ξερει...


Για ποιους είναι αυτή η γιορτή; Για όλους όσους αισθάνονται ορατοί αλλά και ακόμα αόρατοι όλη τη χρονιά. Για τους φίλους τους, για τους ανθρώπους που είναι κοντά τους, για τους άγνωστους που θα συναντηθούν και θα γνωριστούν εκεί, για όλους ανεξάρτητα ερωτικού προσανατολισμού, ηλικίας, φυλής, θρησκείας ή πολιτικών πεποιθήσεων και κυρίως για τους ανθρώπους που αγαπούν τον έρωτα. Την πρώτη χρονιά ήταν πεντακόσιοι, την δεύτερη ήταν χίλιοι, την φετινή μακάρι να είναι ακόμα περσότεροι, μέχρι να αγκαλιάσει όλη την πόλη, μέχρι να είναι αιτία γιορτής για όλη την πόλη. Φέτος θα αφήσω το ταμπελάκι μου στη reception και θα πάω και γω.

Θες να ρθεις μαζί μου;



υγ) θα προσθέσω δυο links από δυο πολύ ενδιαφέροντα άρθρα ενός περιοδικού που επιμένει!
αξίζει να τα διαβάσεις...

http://www.10percent.gr/issues/200508/04.html


http://www.10percent.gr/issues/200706/03.html