για την Αμαλία

photo by Cathey-Robert

Εχθές ήταν μια πολύ όμορφη συναυλία
με τις καινούργιες μουσικές (αλλά και παλιές) του Μιχάλη
στον χώρο της αρχαία αγοράς,
ένα μαλακό αεράκι συντρόφευε τη διάθεση σε φανταστικά μακρινά ταξίδια και πισωγυρίσματα
και το φεγγάρι έπαιρνε σιγά σιγά τη θέση του πάνω στο κέντρο του ουρανού

από κάπου εκεί πλάι του σε σκεφτόμουν να παρακολουθείς τη συναυλία

είναι πολύ άδικο ένας άνθρωπος να φεύγει από τη ζωή τόσο νωρίς ( ήσουν τρία χρόνια νεώτερή μου) και από την άλλη δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψει κανείς τη γενναιότητα και τη δύναμη με την οποία αποφάσισες να αναμετρηθείς
με την αδιαφορία και τη σιωπή

κλέβω κάποιους στοίχους από ένα χθεσινό τραγούδι
χωρίς να είμαι σίγουρος αν το θυμάμαι καλά


θέλω να σου πω ένα ευχαριστώ
για αυτά που δίνεις
για αυτά που παίρνεις
και τι μου μένει
ένα σ΄αγαπώ




http://fakellaki.blogspot.com/

http://giatinamalia-blog.blogspot.com/

jazzzzzzz

photo by curzio




jazz festival

about a concert

is this a real life?

first flight

i love that jazz

f f

επιτέλους λίγη μουσική,

καθώς

και οι νότες της υγρασίας τυλίγουν μια βροχερή ανοιξιάτικη Αθήνα, μαζί με μυρωδιές από πευκοβελόνες


15-15
έχει όλο το πρόγραμμα των εκδηλώσεων

και συστήνω τον Γιώργο Κοντραφούρη [ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ] με τα little daddys blues του, που άκουσα εχθές στην Σταδίου, έξω από την παλιά Βουλή, και που παίζει πάλι σήμερα έξω από τον Άγιο Διονύση στην Σκουφά αργά το απόγευμα

αν το προλάβεις ...
φιλί και καλημέρα

http://www.kontrafouris.com/

http://www.allaboutjazz.com/php/musician.php?id=14869

Eikoh Hosoe

Renowned Japanese author, Yukio Mishima wrote of Hosoe’s photographs,

“God is dead,

and

naked

human beings face the world

shameless

and

without pride.”

Καθώς το απόγευμα έρχεται και ένας δειλός ήλιος προβάλλει, με βρίσκει στο δωμάτιο της βιβλιοθήκης. Αν κάτι αγαπώ στην λογοτεχνία, στον κινηματογράφο και στην φωτογραφία είναι η συνάντηση με τις αισθήσεις…καθώς ξεδιπλώνονται οι σελίδες ή οι εικόνες, να βρίσκεσαι αντιμέτωπος ξαφνικά με αισθήματα έκπληξης, καμιά φορά πιο κοντά στο ίδιο σου τον εαυτό (ή και στους άλλους), μαθαίνοντας τον με έναν τρόπο που η καθημερινότητα δεν σου προσφέρει ή και ακόμα άλλοτε με το εισιτήριο της φυγής στο χέρι.



Κλείνοντας το ταξίδι με τον Hosoe, το κείμενο του Τσαγκαρουσιάνου στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου πάνω στις αγαπημένες του ταινίες, ήρθε να μιλήσει μέσα μου και να με κάνει να σκεφτώ για το τι προσπαθώ να κάνω όλο αυτόν τον καιρό, καθώς σας συστήνω τους παράξενους επισκέπτες/φιλοξενούμενούς μου στο Ξενοδοχείο… άλλοτε ίσως προσπαθώντας να ντύσω την αμηχανία μου με τον υπαινικτικό θόρυβο που οι φωτογραφίες μπορεί να προκαλέσουν ή άλλοτε πάλι, ίσως προσπαθώντας να διηγηθώ ιστορίες μέσα τους, χαμένες σ΄ ένα μυθικό χρόνο και τόπο και άλλοτε ξεδιπλώνοντας την ατελείωτη ιχνογραφία του ανθρώπινου σώματος (αγαπημένος μου καμβάς) προσπαθώντας να συγκεντρώσω κάποιες αντανακλάσεις ανάγκης και επιθυμίας που καθρεπτίζονται πάνω του…


Αλλά και για λόγους που ο Στάθης περιγράφει καλύτερα, και που, τα λόγια του δανείζομαι
καθώς περιγράφει και δικά μου αισθήματα:


…Με συνεπήραν, με μάγεψαν και σε αυτές (τις ταινίες) είδα για πρώτη φορά εκφρασμένα και ταξινομημένα πολλά πράγματα που ώς τότε θεωρούσα ιδεοληψίες μου ή εκκεντρικότητές μου. Με βοήθησαν δηλαδή να υποστηρίξω την περίπτωσή μου κι έτσι να βρω τη θέση μου στον κόσμο.

Συνήθως είναι η ίδια η ζωή που κάνει αυτή τη δουλειά. Σε φέρνει στα ίσια σου. Με ένα καλάμι σε οδηγεί να μη χάσεις τον δρόμο, όπως τις γαλοπούλες ο πλανόδιος. Διά της πικρής εμπειρίας σού δείχνει πού έχει κοτρόνα και πού γκρεμό. Πού έχει μέλι και πού ξίδι. Επειδή όμως προτεραιότητά της είναι ο ίδιος της ο εαυτός, δεν κατατρίβεται με λεπτομέρειες. Προχωρεί και αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία.Ενώ οι ταινίες (όπως και τα βιβλία, όπως κι η Τέχνη), ασχολούνται με τη μελαγχολία σου. Την εκζήτηση της ψυχής σου. Ασχολούνται με τις λεπτομέρειες, τα έκκεντρα, τα βύθια, τα αποσιωπημένα και τα αταξινόμητα.

Το αφιέρωμα αυτό θα κλείσει με τον Hosoe να περιγράφει την δική του θεώρηση πίσω από το φωτογραφικό του καλειδοσκόπιο

"… To me photography can be simultaneously both a record and a mirror or window of self-expression… The camera is generally assumed to be unable to depict that which is not visible to the eye and yet, the photographer who wields it well can depict what lies unseen in his memory."

http://www.401projects.com/index.php?mode=gallery&section_id=153

http://www.temple.edu/photo/photographers/eikoh/eikohphoto.html

http://www.eikohhosoe.wo.to/


http://www.21stphotography.com/plat_flowersofevil.htm

http://www.howardgreenberg.com/

Eikoh Hosoe, Barakei

Μια από τις εκπλήξεις του αφιερώματος στον Hosoe ήταν όταν στο εξώφυλλο της αρχικής έκδοσης του Barakei θα ανακάλυπτα ανάμεσα στην ροή της τελετουργικής καλλιγραφίας την φράση ρόδα μ΄ είρηκας από τις Νεφέλες του Αριστοφάνη…

Η πιο εντυπωσιακή και πιθανόν η πιο γνωστή σειρά του Hosoe ήταν αυτή που έκανε με τον συγγραφέα Yukio Mishima, ο οποίος πραγματοποίησε με τελετουργικό τρόπο την αυτοκτονία του στα τέλη της χρονιάς του 1970 σε ηλικία 45 ετών. Η συνεργασία τους ξεκίνησε το φθινόπωρο του 1961 καθώς ο ίδιος ο Mishima ζήτησε από τον Hosoe να του κάνει το πορτρέτο ενθουσιασμένος ήδη από τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει για τον Hijikata.

Όταν αρχικά συναντήθηκαν στο σπίτι του Mishima, ο Ηosoe που ήταν λίγο πριν τα τριάντα, εντυπωσιάστηκε από το φανταχτερό σπίτι του συγγραφέα (αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής) και το μαρμάρινο μωσαϊκό που αναπαριστούσε τον ζωδιακό κύκλο στην μέση του χλοοτάπητα. Αντιλαμβανόμενος ότι δεν χρειαζόταν να αντιμετωπίσει τον συγγραφέα διαφορετικά ο Hosoe πήρε το λάστιχο με το οποίο ο πατέρας του Mishima πότιζε τον κήπο και το τύλιξε γύρω από τον μισόγυμνο συγγραφέα ο οποίος εκείνη την στιγμή έκανε ηλιοθεραπεία.

Ο Mishima ήταν πολύ ευχαριστημένος από τις φωτογραφίες του Hosoe και για τους επόμενους μήνες, μέχρι την άνοιξη του 1962 έγινε το μοντέλο του για μια φωτογραφική σειρά που θα έπαιρνε τον τίτλο “Barakei” (από το “bara” που σημαίνει τριαντάφυλλο και τι “kei” που σημαίνει τιμωρία). Ο φωτογράφος και το μοντέλο του αποφάσισαν ότι το “killed by roses” θα ήταν η απόδοση του αγγλικού τίτλου.

Ο συγγραφέας θα γίνει χαρακτήρας ενός μπαρόκ-σουρεαλιστικού παραμυθιού αναδυόμενος μέσα από ένα ονειρικά ζωγραφισμένο σκηνικό, εμπνευσμένο από τα προσωπικά του αντικείμενα, που περιλάμβαναν αναπαραγωγές πινάκων της αναγέννησης από τους Botticelli και Raphael.

Το σκηνικό αναπαριστούσε ένα πιστό αντίγραφο της κοιμώμενης Αφροδίτης του Giorgione χωρίς το πάνω μισό της θεότητας. Στεκόμενη στο ρόλο της παρθένου Μαρίας ήταν μια νεαρή ηθοποιός του κινηματογράφου, ενώ ένα μωρό που ο φωτογράφος είχε δανειστεί για την φωτογράφηση, συμβόλιζε την αναγέννηση.

Ντυμένος άλλοτε με το τυπικό εσώρουχο των Σαμουράϊ ή με τζιν, με τρόπο που να δείχνει τη σωματική του κατατομή, ο Μishima δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα αν δεν είναι μια ομοερωτική απεικόνιση (homoerotically campy) σ΄ αυτή τη σειρά, η οποία υπογραμμίζει την παράξενη σχέση ανάμεσα στην ανατολή και την δύση, ανάμεσα στο ιερό και το βέβηλο. Σε μια κοκκώδη πολύ κοντινή φωτογραφία, τα μάτια του Mishima εξετάζουν με προσήλωση τον φωτογράφο ενώ κρατά στο στόμα του ένα τριαντάφυλλο. Σε μια άλλη εικόνα βρίσκεται ξαπλωμένος έξω από το ζωγραφισμένο σκηνικό, το σώμα του καλύπτεται με φυτά και καθώς στηρίζει το κεφάλι του πάνω στο χέρι του, τα μάτια του στρέφονται ήρεμα στη φωτογραφική μηχανή. Ξαπλωμένη ανάμεσα στο κάτω μέρος του κορμού του είναι μια ανοικτή γυμνή πλάτη.

Σύντομα πριν τεθεί σε κυκλοφορία το 1970 η δεύτερη έκδοση του βιβλίου, ο Mishima ζήτησε από τον Ηosoe να αλλάξει τον αγγλικό τίτλο με το ''Ordeal by Roses.''Διάφορες ατυχίες καθυστέρησαν την ημερομηνία έκδοσης αλλά ο Mishima δεν μπορούσε να περιμένει. Στις 25 Νοεμβρίου θα πραγματοποιούσε seppuku.

Hosoe later wrote: ‘despite the fact that Barakei was a document of life and death, I had a taboo about actually mentioning the word death in regard to the theme of the book until the fall of 1970. At the end of the summer of 1970 we had changed the sequence and the layout of the work . Mishima chose the titles for each section and called the final chapter Death, then asked for my approval. I accepted the suggestion at once, having known all along that the essence of the last section was morbid. Shortly after this decision he commited suicide by seppuku. Recalling that day now, I have no doubt he was exercising an absolute will.’. N° de réf. du libraire 88

http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9502E5DC173EF935A35757C0A9679C8B63&sec=&spon=&pagewanted=1

http://interglacial.com/~sburke/pub/prose/Susan_Sontag_-_Notes_on_Camp.html

http://www.stolaf.edu/courses/2004sem2/Art/260/maxsite/essay.htm

https://www.photoeye.com/auctions/Auction.cfm?id=2930

http://japan-photo.info/blog/

Κάπου

Κάπου μέσα στο μυαλό μου σκάνε τα κύματα μιας θάλασσας
περπατώ μέσα στο σπίτι ξυπόλητος, πάνω στα χαλιά που δεν έχουν ξεστρωθεί
και ανάμεσα στα κενά με το δροσερό μάρμαρο
Ο αέρας φυσά κάνοντας πιο δροσερή αυτή τη νύχτα
Και το στόμα μου πικρό
Θα κάνω ένα τσάι και θα βγω στο μπαλκόνι
Θα υποκριθώ πως δεν είμαι πια εδώ
πως απλά έχω φύγει

Eιkoh Hosoe, Kamaitachi

Σύμφωνα με τον ιαπωνικό μύθο, το Kamaitachi είναι ένας δαίμονας που συχνάζει τους ορυζώνες και τα χωριά ρυζιού στο βόρειο τμήμα της χώρας. Το kamaitachi ( ο όρος κυριολεκτικά σημαίνει δρεπάνι-νυφίτσα ) παρουσιάζεται ξαφνικά τρομάζοντας τους χωρικούς για να εξαφανιστεί και πάλι μέσα από μια δίνη αλαλαγμών. Ο φωτογράφος Eikoh Hosoe, που ως αγόρι ζούσε σε ένα χωριό στο βορά που εκκενώθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου, επέστρεψε στο έδαφος του kamaitachi στα τέλη του 1967 με τον Tatsumi Hijikata, ιδρυτή του Butoh. Δημιουργημένο σε μια πολιτικά χρεοκοπημένη μεταπολεμική Ιαπωνία, το Butoh παρουσιαζόταν σαν μια μορφή διαμαρτυρίας απέναντι στην εισροή του ξένου πολιτισμού και της απομάκρυνσης από τον παραδοσιακό πολιτισμό.

Η πολιτική αναταραχή της Ιαπωνίας στη δεκαετία του '60 δημιούργησε μια δραστήρια υπόγεια σκηνή τέχνης. Το μεταπολεμικό αμερικανικό παράδειγμα που έδινε ώθηση σε μια βιομηχανική και πολιτιστική μεταβολή, επιδρούσε πάνω στο λαό δημιουργώντας σε πολλούς τον φόβο, πως ομογενοποιούσε τη χώρα σε μια μειλίχια και προσανατολισμένη προς τον καταναλωτισμό κοινωνία. Μια πλήρης σεβασμού αλλά δραστήρια επιστροφή στις προγονικές ρίζες και η δημιουργία νέων παραδόσεων, αποτελούσε σημαντικό πεδίο αντίδρασης. Το Butoh ήταν πένθος, διακωμώδηση, εορτασμός, διαμαρτυρία, διήγηση. Ο Hosoe φωτογραφίζει το πνεύμα του Butoh και του Kamaitachi μέσα σε σκοτεινές κοκκώδεις σκιές. Ένα βαρύ κενό μοιάζει να εισχωρεί σε κάθε εικόνα προσφέροντας έναν Ιαπωνικό αισθητισμό στις περισσότερες λήψεις…

http://www.photobookguide.com/review/eikoh-hosoe/kamaitachi/

http://www.photoeye.com/booklist/2005_Fall/2005_Fall_Trickster.cfm

Eikoh Hosoe, Embrace

Hoyo (embrace)

"hoses camera never captures the bodies from a dominant angle,therefore, the series of works in this exhibition are not merely expressing the bodies of the opposite sex, but are depicting the discovery of the equal and diverse relationships, such as the dialogue, the opposition, ..."

Καλό μήνα

με κέφι!