Το ρολόι δείχνει δυο παρά. Είναι μεσημέρι, λίγα λεπτά με χωρίζουν από την λήξη της βάρδιας. Ένα τηλεγράφημα φτάνει εκείνη τη στιγμή. Παραλήπτης ο ένοικος του δωματίου 1017. Σηκώνω το βλέμμα. Κάνεις δεν φαίνεται διατεθειμένος να με απαλλάξει από την τελευταία αυτή υποχρέωση. Κανείς δεν θέλει να πάει εκεί. Απρόθυμα αρχίζω ν΄ ανηφορίζω τη σκάλα για τον βορεινό πύργο.
Βήμα με βήμα κρατώντας την παλιά κουπαστή ανεβαίνω τους ορόφους, έχοντας την αίσθηση πως μια απόκοσμη ησυχία με ακολουθεί. Που και που παραμερίζω... Περίεργες φιγούρες με παιδικά σωματάκια με προσπερνούν και χάνονται σε εισόδους και περάσματα που τα ίχνη τους σβήνουν αμέσως, σε τοίχους που ορίζουν ορόφους που δεν υπάρχουν. Αυτό ξενοδοχείο έχει τη κρυφή του ζωή.
Ρίχνω μια ματιά στο κήπο από ψηλά και νιώθω ήδη ότι είμαι πολύ μακριά. Μια φιγούρα χαδεύει ένα λευκό άλογο. Σε λίγο το ιππεύει και απομακρύνονται στο ξέφωτο που χάνεται σε μια παράξενη ομίχλη.
Ξέπνοος πατώ στο δέκατο όροφο και ανοίγω την πόρτα του διαδρόμου.
Μια ανδρόγυνη φιγούρα με υποδέχεται σ΄ ένα περιβάλλον καταστροφής, με κοιτά ανέκφραστα, στρέφεται από την άλλη μεριά και απομακρύνεται
Δεν αισθάνομαι καλά. Ακουμπώ πίσω στον τοίχο και κλείνω τα μάτια προσπαθώντας να συγκρατήσω την αναπνοή μου. Ξέρω πως πρέπει να συνεχίσω, έχω ένα μήνυμα να παραδώσω στον παραλήπτη του
Όταν τ΄ ανοίγω όλα μοιάζουν ποιο σκοτεινά, αλλά παραδόξως αυτό δεν με τρομάζει
και αρχίζω να προχωρώ αργά πάνω στο ξεφτισμένο χαλί. Στη μέση του διαδρόμου συναντώ τον εαυτό μου παιδί, μου χαμογελά, του αγγίζω τα μαλλιά και συνεχίζω.
Ξέφτια της παλιάς οροφής είναι σπαρμένα παντού και τα κενά τυλιγμένα με σύρματα.
Άνθρωποι πουλιά μου ψιθυρίζουν λόγια σε μια γλώσσα που αδιόρατα θυμάμαι πια.
Και κάπου στην πορεία αναμνήσεις από τα παιδικά μου όνειρα με πλημμυρίζουν.
Να ανεβαίνω στην σκεπή, ο ήχος ενός φουγάρου, ένα καράβι να πλησιάζει μέσα στη θάλασσα που καλύπτει τα πάντα τριγύρω
μικρό παιδί χαμένος στον δικό μου φανταστικό κόσμο
τα παιδικά μου καλοκαίρια
κι όμως προχωρώ
Γυμνές φιγούρες μοιάζουν να ενοικούν σε δωμάτια εγκαταλειμμένα από καιρό
είναι παραίσθηση,
δεν είναι αληθινό,
επαναλαμβάνω μέσα μου
σώματα σε στάση υποταγής και εγκατάλειψης, τα λόγια μιας επαναλαμβανόμενης τελετουργικής προσευχής
Η μορφή του πατέρα μου το χειμώνα πριν πεθάνει, το βλέμμα του κλειστό
Κι όμως θυμάμαι καλά το βλέμμα του, γαλάζιο, να γίνεται μέρα με τη μέρα παιδικό
Να χάνει το βάρος της ανησυχίας και να γίνεται ήρεμο και γλυκό.
Έκανε κρύο εκείνο το χειμώνα…
Κι όμως πρέπει να προχωρήσω, σκέφτομαι, λίγα βήματα με χωρίζουν από το τελευταίο δωμάτιο.
Η πόρτα παραμερίζει απαλά με ένα μου μόνο άγγιγμα
Ο Κύριος Arthur Tress δεν είναι εκεί. Στο κρεβάτι του φύλλα από ένα πρόωρο φθινόπωρο και σκόνη. Σκόνη της απώλειας και της γνώσης. Ανοίγω τον φάκελο. Το ξέρω ήδη μέσα μου, η σελίδα είναι λευκή
όταν κατεβαίνω στην πίσω αυλή είναι πια βράδι. Ένα παιδικό ποδήλατο είναι παρατημένο στη μέση και ξέρω πως δεν ήταν ποτέ δικό μου.
οι παραισθήσεις του Αυγούστου...
