Τα όμορφα χωριά, όμορφα…

…καίγονται.

Σήμερα κάηκε το δικό μου χωριό στην μεγάλη πυρκαγιά στην Αχαΐα.
Στα πλάνα της τηλεόρασης μου πήρε λίγη ώρα να αντιληφθώ,
πως η θολή εικόνα με την εκκλησία χαμένη στους καπνούς και τα φλεγόμενα
δέντρα τριγύρω, ήταν από ένα μέρος τόσο γνώριμο και αποτυπωμένο στη συνείδηση μου από τότε που με ξέρω.
Μια φωτιά μήκους 35 χιλιομέτρων που καίει ένα περιβάλλον μεγάλης ομορφιάς, με πεύκα και έλατα και ταυτόχρονα ελιές και αμπελώνες που αποτελούν τη ζωή των ανθρώπων που ζουν εκεί.
Το φως πέφτει και τα όσα ιπτάμενα μέσα έχουν χρησιμοποιηθεί κατά τη διάρκεια της μέρας αποχωρούν…και η φωτιά ξέρω πως μπορεί να πλησιάζει το αγαπημένο μου βουνό και το εγκαταλειμμένο χωριό με το πέτρινο σπιτάκι χωρίς ρεύμα, που χρησιμοποιούμε για λίγες μέρες κάθε χρόνο, για να ξεκουραστούμε από το καθημερινό χάος, στην φυγή στο μέρος του χαμένου χρόνου.

τα ξάστερα βράδια, το τρεχούμενο νερό, ο ίσκιος των πλατανιών το μεσημέρι, ο ήχος από τα έλατα όταν φυσά -μια άλλη ανταριασμένη θάλασσα- οι κωλοφωτιές [πυγολαμπίδες], οι μυρωδιές, η ξεκούραση του μυαλού

192 μέτωπα σ΄ όλη την Ελλάδα, ένα από τα χειροτέρα καλοκαίρια των τελευταίων δεκαετιών και ένας κρατικός μηχανισμός ανίκανος, ανύπαρκτος…διαλέξτε όποιο από τα δυο θέλετε

Σ όλα τα επόμενα συλλαλητήρια για το περιβάλλον θα εξακολουθώ να είμαι εκεί, απέναντί τους, δεν ξέρω αν πια θα είμαι βουβός.

Απόψε καίγεται και η δικιά μου Πάρνηθα κι αυτό με πονά πολύ.