Destroy your myth

Ήθελα από καιρό να γράψω για την πρώτη Μπιενάλε της Αθήνας, αλλά όταν συμμετέχεις σ΄ ένα γεγονός, δεν είναι εύκολο να αποστασιοποιηθείς από αυτό για να μπορέσεις να το περιγράψεις. Στην συνέχεια άρχιζα να διαβάζω αρκετές κριτικές μέσα από τα blogs άλλοτε θετικές, άλλοτε αρνητικές και άλλοτε, κάποιες από αυτές να στέκονται αμφίσημα κάπου στο ενδιάμεσο.
Αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα γιατί ανάμεσα σ΄ ένα καλοκαίρι που υπήρξε σε μεγάλο βαθμό οδυνηρό με τις περιβαντολλογικές καταστροφές και ένα αυτιστικό προεκλογικά και μετεκλογικά φθινόπωρο στην Αθήνα, έγινε φανερό πως άρχιζε να ξεδιπλώνεται ένας πρωτόγνωρος κύκλος καλλιτεχνικών γεγονότων σ΄ ένα εν πολλοίς στάσιμο και βαρετό πολιτισμικά τοπίο.
Δεν θα σταθώ στο κατά πόσο η προσπάθεια αυτή υπήρξε επιτυχημένη ή όχι καθώς το πρόγραμμά της εξελίσσεται ακόμα και καθώς η δική μου η άποψη εκ των πραγμάτων θα ήταν υποκειμενική και κυρίως γιατί πιστεύω, πως αυτό θα κριθεί από το σύνολο του κόσμου που θα την παρακολουθήσει.
Θα σταθώ στο γεγονός πως υπήρξε μια αξιέπαινη πρωτοβουλία τριών ουσιαστικά συνομήλικών μου ανθρώπων, που πήραν ένα σοβαρό προσωπικό στοίχημα να φέρουν εις πέρας και που κατηγορήθηκαν πως προέρχονται από ένα κατεστημένο περιβάλλον. Η διοργάνωση μιας τόσο μεγάλης παραγωγής απαιτούσε την ανεύρεση σοβαρής οικονομικής υποστήριξης και για μένα δεν υπήρξε αρνητικό το γεγονός της κάλυψης σημαντικού ποσοστού χορηγιών μέσα από το ευρύτερο επαγγελματικό περιβάλλον των τριών επιμελητών. Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά καθώς δεν υπήρξε οικονομική κρατική υποστήριξη, ενώ τα έσοδα από την πώληση των εισιτηρίων μεταξύ άλλων αφορούν και το ενοίκιο της παραχώρησης της Τεχνόπολης και των λοιπών χώρων.
Το σημαντικότερο για μένα ήταν πως όλη αυτή η προσπάθεια με την όποια προεργασία της από τον στενό κύκλο που ανέλαβε τον σχεδιασμό της, πλαισιώθηκε από μια μικρή ομάδα μεταπτυχιακών φοιτητών του ευρύτερου τομέα των πολιτισμικών σπουδών.
Αυτή ομάδα που αποτέλεσε τον πυρήνα παραγωγής, που τα μέλη της δεν ξεπερνούσαν τα είκοσι, δούλεψαν εθελοντικά με αποφασιστικότητα και αυταπάρνηση
το σημαντικότερο κομμάτι του καλοκαιριού για να μπορέσει να γίνει η πρώτη αυτή Μπιενάλε. Όσοι με κάποιον τρόπο έχουν συναίσθηση του τι μπορεί να σημαίνει η διοργάνωση και πραγματοποίηση ενός τόσο μεγάλου εικαστικού γεγονότος, μπορούν να καταλάβουν πως απλά υπήρξε ένας μικρός (ή και γιατί όχι, ένας μεγάλος) άθλος …
Για μένα υπήρξε μια πολύ σημαντική εμπειρία και με αυτή την αφορμή θα θελα να ευχαριστήσω την Βίβιαν για την υποστήριξη και βοήθειά της.
Δουλεύοντας λοιπόν για την έκθεση και κυρίως στο γραφείο, ένας εργαζόμενος το μόνο που δεν μπορεί να κάνει είναι να την ευχαριστηθεί.
Ένα από τα επόμενα βραδάκια θα κατέβω και γω, θα ανακατευτώ με τον κόσμο και θα χαθώ μέσα στο λαβύρινθο του Destroy Athens.
Αυτό με το οποίο καθορίζεται η σύγχρονη τέχνη είναι τελικά κάτι τόσο απροσδιόριστο ανάμεσα στα υλικά και τις τεχνικές που χρησιμοποιεί, που ουσιαστικά την διαφοροποιεί σημαντικά από τις θεωρούμενες γνωστές φόρμες. Ούτε και γω είμαι ειδικός για να μπορέσω να το αποσαφηνίσω, αλλά σαφώς δεν ξεφεύγει από το να προκαλεί συναισθηματικές αντιδράσεις όπως οφείλει, ανάμεσα στο ξάφνιασμα, την συγκίνηση, τον ενθουσιασμό, την απορία, την οργή και την πλήξη πιθανόν. Είναι σημαντικό όμως να μπορείς να της διαθέσεις κάποιο χρόνο, όχι για τίποτα άλλο, αλλά για να μπορέσεις ουσιαστικά να καταλάβεις τι μήνυμα θέλει να σου περάσει, για να μπορέσεις να την καταλάβεις.
Δεν θα σας παρουσιάσω links με τα συγκεκριμένα έργα των καλλιτεχνών γιατί έτσι κι αλλιώς πολλά
από αυτά έχουν γίνει γνωστά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και τα blogs.
Eγώ απλά θα σας παρουσιάσω ένα portfolio με πληροφορίες και ενδεικτικά έργα τους γυρίζοντάς σας στην περίοδο επιλογής και στησίματος του πλάνου της έκθεσης.
Άραγε τι έκθεση θα μπορούσε να προκύψει μ΄ αυτά τα υλικά;

Η φωτογραφία που ακολουθεί και που μου άρεσε πολύ είναι του Βασίλη Πολυχρονάκη μέσα από το χώρο της έκθεσης και τις τεθλασμένες διαδρομές της.

Φιλιά πολλά. Αύριο φεύγω για τις καλοκαιρινές μου διακοπές…




Πρώτη Ημέρα

...ιδιαιτέρως κακή επόχη
για προφήτες...



Julian Rosenfeldt & Piero Steinle

Kενό Δίκτυο

Marc Bijl

The Erasers

Adbusters

HobbypopMUSEUM

Banu Cennetoglu





Δεύτερη Ημέρα

Γιάτί είπα ψέματα στον εαυτό μου ότι
ποτέ δεν είχα ξανάρθει εδώ και δεν
ήξερα τίποτα γι αυτό το μέρος;




Omer Ali Kazma

Νίκος Κεσσανλής

Γιάννης Σαββίδης

Florian Sussmayr

Ciprian Muresan

Chris Evans

The Otolith Group

Eduard Lipski

Bernhard Willhelm

Γιώργος Σαπουντζής

Έυα Στεφανή

Στέφανος Τσιβόπουλος

Olaf Nicolai

Folkert de Jong

John Kleckner

Γιάννης Βαρελάς

Έυα Βρετζάκη

Στέλιος Φαϊτάκης

Pablo Picasso





Τρίτη Ημέρα

Mπαμπά, μπαμπά, μπάσταρδε,
ξεμπέρδεψα πια.




Olaf Breuning

Gregor Schneider

Θανάσης Τότσικας

Bjarne Melgaard

Annelise Coste

Lotte Konow Lund

Jan Freuchen

Kajsa Dahlberg

Robert Gober

Γεωργία Σαγρή

Pierre Joseph

Sean Landers

Mark Manders




Τέταρτη Ημέρα




Γιατί αξίζει τον κόπο να ζει κανείς;

Ε...Λοιπόν, υπάρχουν κάποια

πράγματα...εεε...




AVAF


Torbjorn Rodland




Πέμπτη Ημέρα


...η ανατίναξη και τέλεια κατεδάφιση

του Παρθενώνα που μας έχει

κυριολεκτικώς πνίξει...

Αidas Bareikis


Kimberly Clark


Narve Hovdenakk



Martin Skauen


Vassilis Karouk



Erkan Ozgen


John Bock



Γιάννης Αδαμάκος



Terence Koh



Έκτη Ημέρα



Αλλά δεν έχει νερό



Elodie Pong


Temporary Services


Peter Dreher


Christian Marclay


Derek Jarman



Eλένη Μυλωνά