βουτιές

Είναι όμορφο να ξυπνάς ακόμα και στις 6.30 την Κυριακή για μπάνιο.
Πόσο δύσκολα ξυπνάς τις καθημερινές, ενώ όταν πρόκειται για εκδρομή…
το βάρος της νύστας εξανεμίζεται αμέσως, ακόμα κι αν δεν έχεις κοιμηθεί χορταστικά το προηγούμενο βράδυ.

Η υπόσχεση μιας αγαπημένης παραλίας, μακρινής και ταυτόχρονα
κοντινής, τα νερά στις αποχρώσεις του τυρκουάζ και τις οινοπνευματί
ανταύγειες στις άκρες της παραλίας στο σημείο που το κύμα σκάει
στις λευκές κροκάλες…
και να μη θες να βγεις, να απολαύσεις το νερό όσο περισσότερο
γίνεται, να βουτάς στο βυθό, να σε τραβά με την γαλήνεια/απόκοσμη
ομορφιά του και να σε απωθεί ταυτόχρονα στην επιφάνεια,
να βγαίνεις στην ακρογιαλιά κάτω από τα ανεμοδαρμένο σου τεντάκι,
να στεγνώνεις
αμέσως και πίσω πάλι ξανά και ξανά…

και στο γυρισμό ο ήλιος που πέφτει και βάφεται στις αποχρώσεις της γρεναδίνης και να προσπαθώ να θυμηθώ όλες τις δυνατές παραλλαγές καλοκαιρινών cocktails μ΄ αυτό το συστατικό, το φεγγάρι,
πρώτα ροζ,
μετά σομόν,
μετά πορτοκαλί
και μετά λευκό, το βλέπαμε όλη την ώρα πάνω από τη θάλασσα και κοίτα το τώρα πάνω από την πόλη, μου λες…

στην ίδια πόλη που όλοι επιστρέφουμε, χαμένοι στις υπόγειες και υπέργειες διαδρομές, στα μέσα συγκοινωνίας που αλλάζουμε με μια κούραση γλυκιά, επιστρέφοντας αλήθεια που;

Και μια γυμνή μου φωτογραφία για τους πιστούς αναγνώστες του hotel iris, μαζί μ΄ ένα παλιό καλοκαιρινό γνωμικό, παλιό όσο... εχθές:

-πες μου αλήθεια έχω μαυρίσει;;;;
-αν δεν μαυρίσει ο κώλος σου… λυπάμαι





photo by patatras