Σκηνές 6
ανοίγω την πόρτα και φεύγω
ο ήλιος πέφτει στα μάτια μου
και με τυφλώνει
περπατώ ανάμεσα στο κόσμο
κλέβω ματιές και αγγίγματα
περπατώ ανάμεσά τους
και χάνομαι
η κίνηση και ο θόρυβος με κυκλώνει
και βυθίζομαι
αφήνω τον κόσμο
και ανηφορίζω το δρομάκι
για το καφενεδάκι στους πάνω Διόσκουρους
δυο παιδιά στη γωνιά στρίβουν τσιγάρο
πίσω από την πλάτη μου ακούω το τσαφ του αναπτήρα
πόσο θα θελα να με κεράσουν δύο τζούρες
μεθυσμένα παγάκια από ούζο
αφήνουν γλυκιά μουσική
μέσα από το ποτήρι τους
παρέες απλωμένες χαλαρά
στα σκαλοπάτια
και η Αθήνα μοιάζει όμορφη από μακριά
τόσο κοντά
υγρές μυρωδιές έρχονται
από τον αρχαιολογικό χώρο δίπλα
και τα πρώτα φώτα ανάβουν
το σκοτάδι πλησιάζει σιγά-σιγά
εγώ πέφτω πίσω στην πλάτη της καρέκλας
γυρίζω το κεφάλι και κοιτάζω ψηλά
πόσο θα ΄θελα να μην υπάρχει ο νόμος της βαρύτητας
και να κάνω βουτιά μέσα
στο ακαθόριστο χρώμα του απείρου
να ακουμπήσω για λίγο τα γυμνά κλαδιά του δέντρου
και μετά να αφεθώ
η ώρα έχει περάσει πια
και κατηφορίζω
ένα πλοίο διασχίζει με αναμμένα όλα τα φώτα
τη σκοτεινή θάλασσα του ουρανού
στο μετρό
αφήνω τον ήχο να με ρουφήξει
μια παιδική φωνή νομίζω πως φωνάζει το όνομα μου
και γυρνώ
την ακούω πάλι
και στρέφομαι ξανά
οι πόρτες κλείνουν
ο συρμός ξεκινά και στο μεγάφωνο ακούγεται η αναγγελία
κυρίες και κύριοι
στην επόμενη στάση
επιστροφή.
5 Comments:
This comment has been removed by the author.
ωραίες εικόνες
ή μάλλον εικόνες
ωράια δοσμένες
καμιά φορά (όχι συχνά)
θέλω να μπω στο μετρό
και να μην με νοιάζουν
οι στάσεις
καμιά φορά (όχι συχνά)
θέλω να φτάσω
στην άκρη του κόσμου
και πάλι πίσω
με ένα μετρό
και πολλές στάσεις.
(pardon έσφαξα την ορθογραφία πριν)
καλή βδομάδα, τιφ. φιλιά.
αυτό το χρώμα του ουρανού σαν παίρνει να βραδιάζει αλλά πριν τελείως σκοτεινιάσει, το μπλε το βαθύ αλλά φωτεινό, είναι το αγαπημένο μου.
καλές βόλτες!
καλή βδομάδα!
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home