I'm back

Μετά από ένα ωραίο ξύπνημα στο Πάπιγκο και επτά ώρες ταξίδι επιστροφής, ήμουν και πάλι πίσω το απογευματάκι στο γνωστό «φιλόξενο» χάος της Κηφισίας, προσπαθώντας να προσεγγίσω το σπίτι μου. Η υπόσχεση είναι υπόσχεση και το βραδάκι ήθελα να βρεθώ στο bazaar των «δρόμων της αγάπης που διασταυρώνονται», που με τόσο αγάπη τα παιδιά που επιβλέπουν την λειτουργίας των δρόμων ζωής και η αύρα της φίλης μάγισσας μαγείρισσας είχαν οργανώσει.
Η αλήθεια είναι ότι δεν το σκέφτηκα πολύ για να δηλώσω συμμετοχή στην μαγειρική ομάδα, σίγουρος για την άνεση διαχείρισης του χρόνου μου και της μαγειρικής, αν και σκουριασμένης ελαφρά, δεινότητάς μου και της επιθυμίας μου να γνωριστώ με τον Αθήναιο, σ΄ ένα καθαρά αντρικό πλαίσιο αμοιβαιότητας- είμαι σίγουρος ότι όσοι τουλάχιστον μαγειρεύουν θα μπορούσαν να με καταλάβουν- και κουβέντες του στυλ πόσα αυγά βάζεις εκεί, πώς χτυπάς την μαρέγκα κτλ.

Βέβαια, πολλά πράγματα ως γνωστόν, έρχονται συχνά χωρίς να τα υπολογίζεις και έτσι μια καθυστερημένη αναγγελία ενός workshop που θα μ΄ ενδιέφερε να παρακολουθήσω, με έκανε να ονειρεύομαι εκδρομές γι αλλού. Τελευταία ευκαιρία έμοιαζε να είναι η Τρίτη, όπου με την παρέα που είχα κανονίσει να με βοηθήσει, ξεκινήσαμε την διαδικασία της παρασκευής. Υπάρχει μια συμβουλή, την οποία θα ήθελα να την επαναλάβω ξανά, όπως το έκανα και εκείνη τη βραδιά πολλές φορές στον εαυτό μου, ποτέ-ok, ας το κάνω και bold- ποτέ, μην επιχειρήσεις συνταγή τελευταία στιγμή την οποία δεν την έχεις δοκιμάσει ποτέ. Πίστεψέ με αυτό ισχύει ακόμα και για συνταγές που δεν έχουν πάνω από δύο υλικά, όπως αυτές που προσπαθήσαμε να κάνουμε εκείνη τη στιγμή. Μετά από ένα διομισάωρο απέλπιδων προσπαθειών, μια κουζίνα διάσπαρτη από λεκέδες σοκολάτας και σοκολατένια ποντικοκουραδάκια παντού- εξού και το ποντικάκι του προηγούμενου ποστ, ήτοι νιφάδες ρυζιού με επικάλυψη σοκολάτας- και ξοδεμένες τέσσερεις πλάκες κουβερτούρας χωρίς αποτέλεσμα, ξεκίνησα την ετοιμασία του ταξιδιού με την υπόσχεση ότι τα απαραίτητα πραγματάκια θα ετοιμαστούν και θα με περιμένουν.

Οπότε θα ΄θελα να ευχαριστήσω πολύ την Χάρη για τα υπέροχα, λιλιπούτια- δεν έχω ξαναδεί πιο μικρά- και νόστιμα κουραμπιεδάκια, και τη Ζωή που έκανε τα σοκολατάκια πραγματικότητα, επιμελήθηκε τη συσκευασία και πρόσφερε την μυστική συνταγή για την βόμβα τόνου, όποιος δοκίμασε κατάλαβε.

Εκείνο που θα ήθελα να μεταφέρω, ήταν η ίδια η εμπειρία του bazaar και πολύ περισσότερο τα παιδιά. Από παλιά μου ήταν γνωστό ότι στην περιοχή γύρω από το Γκάζι ζούσαν αρκετές οικογένειες ανθρώπων της μουσουλμανικής μειονότητας, άνθρωποι μεροκαματιαρήδες, σπρωγμένοι από την ανέχεια να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και που διαβιούσαν σε δύσκολες συνθήκες. Υπήρχαν αρκετοί λόγοι που με κάναν να πάω, πέρα από το ίσως ανθρωπολογικό ενδιαφέρον μου που ξεκίνησε κυρίως την περίοδο της στρατιωτικής μου θητείας στην Θράκη, πίσω τώρα μια δεκαετία, και αφορούσε την γνωριμία με συστρατιώτες αυτής της καταγωγής, με ιστορίες για τα μέλη των οικογενειών τους-γυναίκες- που δεν μιλούσαν καθόλου ελληνικά αν και μένανε σ΄ απόσταση αναπνοής από την Κομοτηνή ή και αλλού, το ίδιο το ελλειπτικό πεδίο της δικής τους μόρφωσης και ο στενός ορίζοντας της κατοπινής ζωής τους, το πλαίσιο του ανοίγματος της μπάρας του αποκλεισμού και της ντροπής, που είχε συντελεστεί λίγο νωρίτερα εκείνη την περίοδο, το απίστευτο φυλετικό χαρμάνι που περικλείεται κάτω από τον θρησκευτικό προσδιορισμό της μειονότητας και η εγκληματική λειτουργία ενός κράτους υποκατηγοριοποίησης των πολιτών του και πολλά άλλα. Γι αυτούς τους λόγους, αλλά και ουσιαστικά γιατί είχα ακούσει ότι γίνεται υπέροχη δουλειά στήριξης των παιδιών, θέλησα να πάω. Δεν θα πω πολλά, απλά είδα παιδιά χαρούμενα, όμορφα, μοντέρνα, παιδιά να διασκεδάζουν, να πηγαίνουν σχολείο, παιδιά που σε λίγο καιρό τελειώνουν το σχολείο! Ένα μεγάλο μπράβο σε σας παιδιά και ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά (που δυστυχώς δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα ονόματά τους) που επιμελούνται τους δρόμους ζωής.

Χρόνια πολλά παιδιά, όμορφη ζωή.