βόρεια και ανατολικά 2

Created by jugbo

θα φύγω για το στρατό 20 και κάτι. Είχα αποτύχει δύο φορές στις πανελλήνιες- έπρεπε να περάσουν χρόνια για να μπορέσω να καθίσω ψύχραιμα να δώσω εξετάσεις ξανά- δεν υπήρχε λοιπόν κάτι που ουσιαστικά να διέκοπτα στη μέση και μπροστά μου ήταν ανοικτός ο ορίζοντας μιας μεγάλης εκδρομής, πρώτη φορά τόσο μακριά από το σπίτι και τόσο πολύ. Ήδη είχα πιάσει την πρώτη μου δουλειά, ήδη είχα κάνει την ορθοδοντική μου θεραπεία σε χρόνο express, και ήμουνα έτοιμος, να κινήσω προς το άγνωστο φιλώντας τους όλους μέσα στο σπίτι και ξεκινώντας μόνος μου, με το καινούργιο μου χαμόγελο και το μασελάκι αποθεραπείας στην τσέπη.

Τι είναι αυτό που μας κάνει να αναπολούμε αυτά τα χρόνια; Μάλλον η ουσία της νιότης, τα τρυφερά φαντάσματα της μνήμης σε μια εποχή που όλοι ήμασταν ίσως παιδιά, η ανάγκη να ξαναγυρνούμε πίσω εκεί που ο εαυτός μας φυλακισμένος, πίσω από σύρματα και ντυμένος στα χακί, προσπαθούσε να ανακαλέσει εικόνες του μέλλοντος. Μπορεί ναι, δεν ξέρω...

Υπάρχουν στοιχήματα υποθέτω που βάζει κανείς φεύγοντας για το στρατό, το δικό μου ήταν να μην αλλάξω, να μην χάσω τον γνώριμο εαυτό μου. Και δεν νομίζω ότι κατάφερα να με απογοητεύσω. Μέσα στο στρατό όλοι αναγκαζόμαστε να συμβιώσουμε με όλους, ακόμα και με αυτούς που επιφανειακά δεν θα συγχρωτιζόμαστε ποτέ στον έξω κόσμο και αυτό πιστεύω πως αποτελεί και ένα πολύ καλό μάθημα δημοκρατικότητας. Ήμουνα επίσης τυχερός (!), γιατί την πρώτη μέρα που παρουσιάστηκα, κληρώθηκα για την 4-6 βάρδια θαλαμοφύλακα. Μην έχοντας κοιμηθεί καλά, ντυμένος με πολιτικά ακόμη αλλά και με όλο τον ανάλογο εξοπλισμό (αυτό κι αν είναι γκροτέσκο), εκείνο το πρώτο ξημέρωμα μπόρεσα να αφουγκραστώ και να χαϊδέψω με το βλέμμα, όλο τον μικρόκοσμο μέσα στον οποίο θα εισχωρούσα για τους επόμενους 18 μήνες, μέσα από τα ροχαλητά, τους αναστεναγμούς και τα αναφιλητά των πρώτων ονείρων, ενός θαλάμου που παλλόταν...

Αρκετά πράγματα θα μπορέσω να τα αντιληφθώ νωρίς. Δεν ξέρω από την άλλη αν έφερα κάποια στοιχεία συναισθηματικής πειθαρχίας, αλλά συνήθως οι πιο σοκαρισμένες προς το καινούργιο περιβάλλον φυσιογνωμίες, οι πιο αρνητικές και οι περισσότερο αντιδραστικά εξωστρεφείς, ήταν αυτές που είχαν ερωτική σχέση με το καρτοτηλέφωνο -ναι μιλώ για τον αιώνα πριν από την ανακάλυψη των κινητών- παιδιά “μαμμόθρεφτα”, αυτά που το προφίλ της εξόδου και της ζωής τους, αντικειμενικά ήταν macho. Προσωπικά απολάμβανα την επικοινωνία δια αλληλογραφίας, ο καθένας με την φάση του θα μου πείς, ok. Λίγα χρόνια αργότερα ο καθένας θα είχε το δικό κινητό στο θάλαμο...

Μέσα σ΄ ένα εγκλωβισμένο λοιπόν περιβάλλον, υπήρχε και η διάσταση του ερωτισμού. Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά, μιλώντας για μια μεγάλη πληθυσμιακή συγκέντρωση νεαρών αντρών, περιορισμένων και αποκομμένων από το φυσιολογικό τους περιβάλλον και πάνω στην πιο όμορφη ακμή τους. Αναγκασμένων, τη χρήση των κωδίκων του φλερτ που χρησιμοποιούσαν στην εξωτερικής τους ζωή, να την δοκιμάζουν, να την μεταπλάθουν και να την παραλλάσουν μέσα σ΄ ένα περιβάλλον που αντανακλούσε ναρκισσιστικά κάτοπτρα του ίδιου τους του εαυτού. Υπήρχαν προσωπικότητες που δεν έφεραν ιδιαίτερους προβληματισμούς με τις δικιές τους ανάγκες, αρκετά βατές, όπως και άλλοι τολμόντες να ανακουφίσουν τις δικιές τους. Τι γινόταν με τους άλλους; Θα σας γελάσω, μπορώ να μιλήσω μόνο για μένα...

Ένα άλλο όμορφο κομμάτι αυτής της δημοκρατικότητας, αυτό που μπορούσε να σπάσει τη μονοτονία της θάλασσας των χακί, ήταν η ομορφιά. Αυτή που μπορεί να ξεχωρίσει, χωρίς προσπάθεια, και που μπορούσε να προβάλει την ανωτερότητά της μέσα από τις ξεχωριστές και κάθε φορά μοναδικές της αναγνώσεις και αποχρώσεις, μέσα και πάνω από όλη αυτή την ομοιομορφία... Η ανάγκη του φλερτ, της πιθανής κατάκτησης (μιλώντας πάντα, για περιπτώσεις αμοιβαίας χημείας), περνούσε μέσα από ένα φίλτρο διαλογικής αντιπαράθεσης, ενός κόσμου αρσενικού, αποκομμένου από την διάσταση του έξω, σαν νησί, αναντίρρητη επιθυμία και έλξη γι αυτό που εκπροσωπούσε την αντιστροφή ενός δικού σου εαυτού και ενός γνώριμού σου σώματος.


Θυμάμαι ένα βραδάκι στις ντουσιέρες δυο γυμνά αγόρια που έμοιαζαν πολύ μεταξύ τους να παλεύουν γυμνά, φανερά ευχαριστημένα γι αυτή τη σωματική τους επαφή και γω να τα παρακολουθώ μισά υπνωτισμός μ΄ αυτή τους την ομορφιά, μισά ζαλισμένος με την απίστευτη αποφορά της ποδαρίλας.


Μετά την επιστροφή από το φυλάκιο, και έχοντας σχεδόν έρθει η σειρά της απαλλαγής μας μαζί με του υποψήφιους λυβήτες, ο λοχαγός μου θα με ξεφορτωθεί και πάλι στο καψιμί αυτή τη φορά, στο κομμάτι του μάρκετ για το οποίο ήταν υπεύθυνος. Δεν θέλει πολύ σκέψη πως από αυτό το κομμάτι θα μπορούσες να βγάλεις κάποια λεφτά από τα οποία δεν υπήρχε και κανένα λόγος να αποδώσεις και στον αντιπαθέστατο. Το κέρδος ήταν εξασφαλισμένο στο βαθμό που δεν μπορούσες να αλλάξεις τις τιμές, αλλά ένα φακελάκι ζάχαρης με τιμή 2 δρχ μπορούσε να στρογγυλοποιηθεί σε 5 όπως και όλα τα προϊόντα πατατάκια από 95δρχ σε 100 μια και κανέναν δεν αφορούσαν τα τόσο ψιλά ρέστα.

Η θέση αυτή μου έδινε το προνόμιο να έχω τον δικό μου χώρο, έστω πιο απομονωμένο, να μπορώ να κερνώ τους φίλους μου και να τα λέμε. Εκεί θα γνωρίσω ένα παιδί, όχι ιδιαίτερα όμορφο αλλά θελκτικό, από αυτές τις φάτσες που σου φτιάχνανε τη διάθεση και σιγά-σιγά θα δημιουργηθεί μια ωραία φιλική σχέση με κουβεντούλα και πιγκ πογκ. Στον κήπο μας στο πατρικό μου, είχαμε ένα τραπέζι και γι αυτό δεν θεωρούσα ότι θα ήταν δύσκολο να μπορέσω να στοιχηματίσω πάνω στο παιχνίδι (έχοντας βάλει από κοινού) ως τρόπαιο την ερωτική αποπλάνηση.... Μετά από διαδοχικά τουρνουά και απέλπιδες προσπάθειες, η αγωνιστική δεινότητα του συμπαίκτη μου ήταν φανερή και δεν σήκωνε άλλη προσπάθεια. Τότε τέθηκε το ζητούμενο του τροπαίου, το οποίο είχε σχεδιαστεί να πραγματοποιηθεί σε κάποια κοινή μας έξοδο στην Αλεξανδρούπολη. Η απάντηση που ήρθε από τον νικητή (ευγενική;) ήταν, ότι εσύ δεν είσαι τέτοιος...δεν θυμάμαι τίποτα άλλο από αυτόν, ούτε το όνομά του.

Τα χρόνια πέρασαν, είμαι αυτός που είμαι, αυτό το έμαθα. Η δικιά μου σειρά θα μετατεθεί και θα βρεθώ από τους λίγους προς το παρόν παραμένοντες στο τάγμα, περιμένοντας τη μετάθεσή μου λίγο πριν τα Χριστούγεννα για το Κιλκίς. Τον λοχαγό μου θα τον βάλω και μέσα ένα χιλιάρικο δρχ, και θα περάσω ένα ξεκούραστο διήμερο στην Θεσσαλονίκη πριν παρουσιαστώ στο επόμενο τάγμα ξανά.

ένα διαφορετικό τανγκό από την Αλεξανδρούπολη
και μετα μου λές γιατί τον αγαπώ, Ξανθούλης,

το τανγκό των Χριστουγέννων

ένας γρύλος μετράει μέρες σςςς