Eikoh Hosoe

Renowned Japanese author, Yukio Mishima wrote of Hosoe’s photographs,

“God is dead,

and

naked

human beings face the world

shameless

and

without pride.”

Καθώς το απόγευμα έρχεται και ένας δειλός ήλιος προβάλλει, με βρίσκει στο δωμάτιο της βιβλιοθήκης. Αν κάτι αγαπώ στην λογοτεχνία, στον κινηματογράφο και στην φωτογραφία είναι η συνάντηση με τις αισθήσεις…καθώς ξεδιπλώνονται οι σελίδες ή οι εικόνες, να βρίσκεσαι αντιμέτωπος ξαφνικά με αισθήματα έκπληξης, καμιά φορά πιο κοντά στο ίδιο σου τον εαυτό (ή και στους άλλους), μαθαίνοντας τον με έναν τρόπο που η καθημερινότητα δεν σου προσφέρει ή και ακόμα άλλοτε με το εισιτήριο της φυγής στο χέρι.



Κλείνοντας το ταξίδι με τον Hosoe, το κείμενο του Τσαγκαρουσιάνου στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου πάνω στις αγαπημένες του ταινίες, ήρθε να μιλήσει μέσα μου και να με κάνει να σκεφτώ για το τι προσπαθώ να κάνω όλο αυτόν τον καιρό, καθώς σας συστήνω τους παράξενους επισκέπτες/φιλοξενούμενούς μου στο Ξενοδοχείο… άλλοτε ίσως προσπαθώντας να ντύσω την αμηχανία μου με τον υπαινικτικό θόρυβο που οι φωτογραφίες μπορεί να προκαλέσουν ή άλλοτε πάλι, ίσως προσπαθώντας να διηγηθώ ιστορίες μέσα τους, χαμένες σ΄ ένα μυθικό χρόνο και τόπο και άλλοτε ξεδιπλώνοντας την ατελείωτη ιχνογραφία του ανθρώπινου σώματος (αγαπημένος μου καμβάς) προσπαθώντας να συγκεντρώσω κάποιες αντανακλάσεις ανάγκης και επιθυμίας που καθρεπτίζονται πάνω του…


Αλλά και για λόγους που ο Στάθης περιγράφει καλύτερα, και που, τα λόγια του δανείζομαι
καθώς περιγράφει και δικά μου αισθήματα:


…Με συνεπήραν, με μάγεψαν και σε αυτές (τις ταινίες) είδα για πρώτη φορά εκφρασμένα και ταξινομημένα πολλά πράγματα που ώς τότε θεωρούσα ιδεοληψίες μου ή εκκεντρικότητές μου. Με βοήθησαν δηλαδή να υποστηρίξω την περίπτωσή μου κι έτσι να βρω τη θέση μου στον κόσμο.

Συνήθως είναι η ίδια η ζωή που κάνει αυτή τη δουλειά. Σε φέρνει στα ίσια σου. Με ένα καλάμι σε οδηγεί να μη χάσεις τον δρόμο, όπως τις γαλοπούλες ο πλανόδιος. Διά της πικρής εμπειρίας σού δείχνει πού έχει κοτρόνα και πού γκρεμό. Πού έχει μέλι και πού ξίδι. Επειδή όμως προτεραιότητά της είναι ο ίδιος της ο εαυτός, δεν κατατρίβεται με λεπτομέρειες. Προχωρεί και αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία.Ενώ οι ταινίες (όπως και τα βιβλία, όπως κι η Τέχνη), ασχολούνται με τη μελαγχολία σου. Την εκζήτηση της ψυχής σου. Ασχολούνται με τις λεπτομέρειες, τα έκκεντρα, τα βύθια, τα αποσιωπημένα και τα αταξινόμητα.

Το αφιέρωμα αυτό θα κλείσει με τον Hosoe να περιγράφει την δική του θεώρηση πίσω από το φωτογραφικό του καλειδοσκόπιο

"… To me photography can be simultaneously both a record and a mirror or window of self-expression… The camera is generally assumed to be unable to depict that which is not visible to the eye and yet, the photographer who wields it well can depict what lies unseen in his memory."

http://www.401projects.com/index.php?mode=gallery&section_id=153

http://www.temple.edu/photo/photographers/eikoh/eikohphoto.html

http://www.eikohhosoe.wo.to/


http://www.21stphotography.com/plat_flowersofevil.htm

http://www.howardgreenberg.com/