Μερικές σκέψεις για το blogging

Αρχικά νομίζω πως είναι ο χρόνος και μια γρήγορη(adsl) γραμμή σύνδεσης.
Ο χρόνος χρειάζεται για να σκεφτείς κάτι που θέλεις να γράψεις και να το ολοκληρώσεις και χρόνο επίσης χρειάζεσαι για να διαβάσεις τα κείμενα των άλλων και να απαντήσεις (αν θες).
Γυρίζοντας πίσω στον περσινό Σεπτέμβρη πριν ξεκινήσω την δική μου δοκιμή, πέρασα ένα ολόκληρο μήνα ουσιαστικής ανυπαρξίας από την ζωή μου, διαβάζοντας ή μάλλον (για να μπορέσω να το περιγράψω καλύτερα) μπαίνοντας σ΄ ένα διαφορετικό σύμπαν σκέψεων ή και φωνών μέσα στο μυαλό μου, μπερδεμένων πολλές φορές με την ψυχολογική μου κατάσταση. Άλλοτε πάλι έχω περάσει απογεύματα παλεύοντας με τα κουμπιά του πληκτρολογίου, κυνηγώντας μια έμπνευση ή άλλες φορές ανόρεχτα και ανέμπνευστα, και κάποιες άλλες, κάνοντας παζλ με τις φωτογραφίες που συναντώ στο διαδίκτυο.


Το γιατί adsl γραμμή, ίσως δεν χρειάζεται να το εξηγήσω αναλυτικά. Νομίζω πως όποιος έχει βρεθεί από το περιβάλλον μιας dsn σ΄ αυτή τη διάσταση, απορεί με τον εαυτό του πως άντεχε τόσο καιρό και σαφώς γιατί, οι σελίδες που επισκεπτόμαστε ή δημιουργούμε ανοίγουν και λειτουργούν καλύτερα στις γρήγορες ταχύτητες.
Μετά, έρχεται το γιατί γράφω σε blog.. .
Αν θα μπορούσα να τα ιεραρχήσω προσωπικά, ως πρώτη ανάγκη (γιατί νομίζω περί αναγκών είναι ο λόγος) είναι η επικοινωνία και πάλι νομίζω πως περιγράφω αυτό που μετέχω και διαβάζω.Και η επικοινωνία με οδηγεί στην μοναξιά


Όλοι σ΄ αυτή τη διαδρομή έχουμε αφήσει τις σκέψεις μας, έχουμε επικοινωνήσει τις δικές μας αλήθειες, κρυφτήκαμε πίσω από φανταστικές περσόνες φανερώνοντας (αντ΄ αυτού ή επί τούτου) τελικά καλύτερα τον εαυτό μας, ηδονοβλεπτικά παρακολουθώντας στιγμιότυπα της ζωής των άλλων και αφήνοντας τις δικιές μας χαραμάδες, μιλώντας τους και κάποιες φορές έχοντας συναντηθεί με κάποιους από αυτούς.
Ίσως θα ακουμπήσω για λίγο περισσότερο στην μοναξιά, προσπαθώντας να αποτυπώσω καλύτερα αυτό που θέλω να περιγράψω: την κατάθλιψη, σαν απόσταγμα προσωπικής διεργασίας και πιστεύω σαν μια κατάσταση που αγγίζει πολύ περισσότερους από τους ανθρώπους εδώ και τους ανθρώπους γύρω μου.
Και αυτό όχι ως επιστέγασμα τόσο προσωπικής μοναξιάς (εξάλλου σε μια από τι πιο όμορφες συζητήσεις εδώ, έγινε ξεκάθαρο πως καμιά φορά αυτό μπορεί να γίνει και ποιο σαφές όντας σε μια σχέση), αλλά ίσως σαν χαμένη επαφή με το ίδιο μας τον εαυτό, ίσως σαν αναμέτρηση.


Παράλληλα είναι και η ανάγκη της αποτύπωσης μικρών καθημερινών στιγμών σε κουτάκια μνήμης και μετά, αυτό το ρίξιμο του μπουκαλιού στη θάλασσα και όπου αυτό καταλήξει...
Ναι, νομίζω πως είναι μια καθαρά αντικαταθλιπτική λειτουργία στο βαθμό που καμιά φορά μου φαίνεται πως το συναντώ, όχι τόσο στα blogs που έχουν μια περίπου σταθερή ψυχοσυναισθηματική ακολουθία, όσο σ΄ αυτά που συνήθως λειτουργούν χιουμοριστικά και η μετάβασή τους σε τόνο δραματικό είναι σαν πτώση σε σκοτεινό κενό.

Μετά, το blogging νομίζω πως είναι άσκηση γραφής και μια προσπάθεια πειθαρχίας της σκέψης . Νομίζω πως σε πολλούς από εμάς κάποια στιγμή πέρασε από το μυαλό μας η ενασχόληση με τη γραφή (η απορία και η γεύση της), το πώς τα κείμενά μας καθρεπτίζονται και πως επιδρούν στους άλλους. Σε σχέση με την πειθαρχία πραγματικά δεν νομίζω πως τα πήγα καλά και ούτε επίσης με το αποτέλεσμα (χαχα). Μέσα στην λειτουργία του blogging συνάντησα πραγματικά γραφές(!) οι οποίες είναι εξαιρετικές και που πολλές φορές με βαζαν σε απορία για την δική μου προσπάθεια. Κι όμως η άσκηση είναι σημαντικό πράγμα. Συναντώντας παλαιότερα κείμενα ξέρω πως θα μπορούσα να τα χειριστώ διαφορετικά και επειδή η διόρθωση είναι σαφώς πιο δύσκολη στον υπολογιστή παρά στο χαρτί, πολλές φορές διόρθωσα και ανεβασμένα μου κείμενα και αντίστοιχα πολλές, τα άφησα να υπάρχουν ως ανορθόγραφες σκέψεις ανορθόγραφων στιγμών.


Κάποια στιγμή επίσης αυτός που γράφει ή και ξεκινά ένα blog το αποκαλύπτει στο περιβάλλον του. Ίσως με δόση περηφάνιας, ίσως προσπαθώντας να γίνει πιο περιγραφικός στο τι σημαίνει να γράφεις ένα blog, άλλοτε θέλοντας να γίνει αποκαλυπτικός κτλ. Οπότε λογικά ακολουθεί η απορία κατά πόσο στη συνέχεια λειτουργούμε λογοκριτικά στο χώρο που ξεκινήσαμε ως πεδίο προσωπικής έκφρασης. Τείνω να πιστεύω πως κάτι τέτοιο λειτουργεί σε ένα πλαίσιο κανονικότητας, με την έννοια πως μας διαβάζουν και οι δικοί μας άνθρωποι και οι άνθρωποι που συναντήσαμε ή μπορεί να συναντήσουμε στη συνέχεια. Με τον τρόπο αυτό πιστεύω ότι τελικά ίσως επικοινωνούμε επιλέγοντας κάποια όρια. Θεωρώ πολύ τολμηρούς ή και γνήσιους(;) τους ανθρώπους που ακόμα κι αν δεν διαβάζονται από δικούς τους ανθρώπους, που μπορεί να συνάντησαν ή να μην έχουν τη διάθεση να συναντήσουν καινούργιους ανθρώπους, λειτουργούν βάσει ίσως πιο ανοικτών κωδίκων.

Νομίζω επίσης πως η blogoσφαιρα είναι σαν ένα άλλο shortbus: καμαρούλες με ομάδες και μικρές οι μεγαλύτερες συντεχνίες, που όλοι συναντιόμαστε στο bar και δεν νομίζω πως παίζει απόλυτη πόρτα εκτός κι αν συμβεί κανένας τσαμπουκάς(!). Θέλω να πω πως το συγκεκριμένο περιβάλλον δεν υπάρχει ως κάτι το διαφορετικό από τις συνήθεις κοινωνικές και προσωπικές διαφοροποιήσεις και αυτό που συναντάται εδώ τελικά αντανακλά τα ίδια διαπροσωπικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά που υπάρχουν και γύρω μας.
Αυτό με οδηγεί στην σκέψη πως όλοι εμείς που συναντιόμαστε καθημερινά στο δρόμο χωρίς να γνωριζόμαστε, μέσα από τα blogs ανοίγουμε σκέψεις και αισθήματα και κανονικά κουβεντιάζουμε, δημιουργούμε φιλίες, τσακωνόμαστε, γελάμε, πηδιόμαστε, ίσως πιο βασικό ερωτευόμαστε και... κανονικά χωρίζουμε και κανονικά συνεχίζουμε…

Σκέφτομαι ακόμα μέσα από την ευρύτητα των θεμάτων που συγκεντρώνει η γραφή μας, το ρόλο που παίζουν πιθανών τα κείμενα αυτά, από τις προσωπικές μας αφηγήσεις και αναλύσεις, παρουσιάζοντας τις ζωές(;) μας και εμπειρίες μέσα από τα δικά μας φίλτρα. Πόσο πολύ όμορφο είναι να ανακαλύπτεις τις σκέψεις σου και τις απορίες σου μέσα από την διήγηση κάποιων άλλων ανθρώπων, άγνωστών σου και ίσως τελικά τόσο κοντινών σου. Και η έκφραση συλλογικότητας, που όταν εμφανιστεί εκπλήσσει με τη δυναμική της, μάλλον φανερώνοντας πως τελικά πάνω κάτω όλοι το ίδιο θέλουμε, να ακουστούμε και να ακούσουμε, να μιλήσουμε, να αγγιχτούμε...







Ονειρικές και παράξενες οι φωτογραφίες του Τσέχου Μichal Macku που χρησιμοποιεί μια ιδιαίτερη δική του τεχνική που ονομάζει gellage.