Thursday, December 27, 2007

Mπακλαβά...

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΕΛΣΙΝΚΙ


Βίντεο-ράπισμα στο ρατσισμό αντί για ευχετήριες κάρτες


Του ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ


Το βίντεο του Ολλανδού ράπερ Raymzter «maak lawaai» («Κάντε θόρυβο») στέλνει αντί για κάρτα ευχών το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) δίδοντας ένα ηχηρό μήνυμα κατά του ρατσισμού στους αρμοδίους της χώρας μας.



Καταυλισμός Ρομά στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Οσο για τους υπεύθυνους... πέρα βρέχει
Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.youtube.com/watch?v=lwHesbzwgoc μπορεί κάποιος να δει το συγκεκριμένο βιντεάκι το οποίο, όπως γράφει ο Ολλανδός σκηνοθέτης του, Aldo Smit, «γυρίστηκε για τη Διεθνή Αμνηστία στην Ελλάδα, την πιο δημοφιλή ευρωπαϊκή χώρα διακοπών των Ολλανδών. Το βίντεο γυρίστηκε μόλις 30 λεπτά από την Αθήνα» [σημ. ΕΠΣΕ -μάλλον στον καταυλισμό Ρομά Ελευσίνας].

«Εχω γυρίσει τον κόσμο πολλές φορές, έχω πάει σε μέρη όπως το Νέο Δελχί στην Ινδία, το Ρίο ντε Τζανέιρο στη Βραζιλία, κ.τ.λ. αλλά η Ελλάδα αποτελεί μέρος της Ευρώπης. Υπάρχει τόση κρυμμένη φτώχεια. Αυτά τα παιδιά Ρομά δεν έχουν τίποτε, δεν έχουν μέλλον, δεν πάνε σχολείο, δεν έχουν καμιά τύχη. Επαθα σοκ όταν έφτασα εκεί. Δεν υπάρχει καμιά διαφορά στις συνθήκες ζωής αυτών των ανθρώπων και σε εκείνες άλλων τριτοκοσμικών χωρών. Αυτοί οι άνθρωποι είναι θύματα διακρίσεων και ουσιαστικά δεν υπάρχουν (δεν έχουν ταυτότητες ή οποιοδήποτε άλλο έγγραφο). Γι' αυτό "Κάντε Θόρυβο Κατά Του Ρατσισμού!"», αναφέρει ο Ολλανδός σκηνοθέτης.

Το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) δεν στέλνει φέτος ευχές για τις γιορτές. Δεν μπορεί να τις γιορτάσει όταν, παραμονές Χριστουγέννων, αναγκάστηκε να ανακοινώσει σε δεκάδες Ρομά του Βοτανικού πως, με το ξεκίνημα του νέου χρόνου, πρέπει να εγκαταλείψουν τον προσωρινό καταυλισμό τους, σε οικόπεδο της «Βιαμάξ», σε εφαρμογή δικαστικής απόφασης έξωσης που εκδόθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2007. Στη δε ερώτηση των Ρομά πού να πάνε να μείνουν καταχείμωνα, το ΕΠΣΕ τούς είπε πως απομένει να βρουν άλλο χώρο να μετεγκατασταθούν παράνομα, με κίνδυνο να συλληφθούν και να δικαστούν στο αυτόφωρο.

«Το ΕΠΣΕ τούς εξήγησε επίσης πως το δικαίωμα σε αξιοπρεπή μετεγκατάστασή τους, στο οποίο όλες οι κρατικές και ανεξάρτητες αρχές της Ελλάδας και τα αρμόδια όργανα του Συμβουλίου της Ευρώπης επανειλημμένα αναφέρθηκαν, ανταγωνιζόμενοι αλλήλους σε θεωρητική επίδειξη ενδιαφέροντος, ήταν τελικά άλλος ένας "ελληνικός μύθος"», δήλωσε ο εκπρόσωπος του ΕΠΣΕ Παναγιώτης Δημητράς.



ελευθεροτυπία 27/12/2007

6 Comments:

At 28/12/07 3:46 PM , Blogger unapatatras said...

θυμάμαι άρθρο σε εφημερίδα χρόνια πριν για τη φρίκη που έπαθε ο αρμόδιος επίτροπος της ΕΕ αντικρύζοντας κάποιους καταυλισμούς Ρομά. χρόνια μετά δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ποιος είναι ο αρμόδιος φορέας να βρει χώρο/στέγη για τους Ρομά; Μήπως να πάνε να τη στήσουνε στο πεζοδρόμιο του Μαξίμου;
(όχι ότι θα συγκινηθεί κανείς...)

 
At 29/12/07 6:01 PM , Blogger So_Far said...

Μεγάλη κουβέντα η λέξη πολιτισμός, tifoeus
και μέσα σε αυτή περιλαμβάνεται και το θέμα του ποστ.
Αντί λοιπόν μόν των καθιερωμένων, ας ευχηθούμε και ελαχιστοποίση των κάθε είδους διακρίσεων.
Ή αν θέλεις ας ευχηθούμε πιο πολλοί να απαιτούν την ελαχιστοποίση και γιατί όχι την εξάλειψή τους.
Καλή χρονιά

 
At 1/1/08 9:55 AM , Blogger xomeritis said...

Έλειψα για λίγες μέρες στην επαρχία και στο δωμάτιο του ξενοδοχείου που έμεινα κάποιος είχε ξεχάσει το εορταστικό ένθετο μια θεσσαλικής εφημερίδας. Το ξεφύλλισα και διαπίστωσα ότι το glamour ήταν από τις πιο κοινές λέξεις των κειμένων του. Είμαι σίγουρος ότι αν κρατούσα τις σελίδες κόντρα σε δυνατό φως, το μαγικό μελάνι θα φανέρωνε τη λέξη ψευτιά.

 
At 5/1/08 8:04 PM , Blogger sensualmonk said...

[ο ολλανδός ας μείνει ασχολίαστος. ομοίως δε -από την άλλη μεριά- και ο κρατικός χειρισμός των ρομά

ωστόσο, θα με ενδιέφερε να διαβάσω τι ποσοστό ρομά επιθυμεί την 'κανονικοποίησή' του κατά τα 'δικά μας' πρότυπα. γιατί ήδη ξέρω -από εμπειρία φίλης στην αθήνα, που επιβεβαιώνεται από επισημότερες ξένες μελέτες- ότι -άλλη, αλλά 'σχετική' 'κατηγορία'- πολλοί άστεγοι επιλέγουν να είναι άστεγοι

κάκιστες οι 'διακρίσεις', αλλά επικίνδυνη -και ακόμα πιό επικίνδυνα αυτοκαθησυχαστική- και η βιασύνη μας να κρίνουμε θεωρώντας τα δικά μας πρότυπα οικουμενικής ισχύος και αποδοχής [πώς μου ήρθε τώρα ο μπους στο μυαλό, αλλά άσ' το να πάει στα κομμάτια, χρονιάρες μέρες :-)]]

 
At 10/1/08 1:53 PM , Blogger hotel iris said...

αγαπητέ αισθησιαστή μοναχέ
δεν θα διαφωνήσω μαζί σου με την επιλογή/δικαίωμα του καθενός για τον τρόπο ζωής του.
Με θλίβει πραγματικά η απουσία της ιατροφαρμακευτικής φροντίδας και της εκπαίδευσης των παιδιών. το δικαίωμα τους να κάνουν τις αυριανές επιλογές τους...
Όταν κάποια στιγμή είχα δει μια φωτογραφία από τον οικισμό στο βοτανικό ήταν ταυτόχρονα τόσο εξωπραγματική και εξωτική με τις εικόνες από τις φαβέλες της λατινικής Αμερικής. πολύ θα γούσταρα να τους δω να το στρώνουν σε κάποια από τις κεντρικές πλατείες. Νομίζω πως είναι εντελώς διαφορετική η αίσθηση να προσπερνάς αυτούς τους οικισμούς χαμένους σε κάποια άκρη της εθνικής καθώς ταξιδεύεις με το αυτοκίνητο.

και μια ετεροχρονισμένη χριστουγεννιάτικη ιστορία που νομίζω, για την ακρίβεια δεν νομίζω τίποτα...

προπαραμονή Χριστουγέννων επιστρέφω από ένα πάρτυ γενεθλίων και κάνω στάση στο Σύνταγμα για το γνωστό σάντουιτς βάλσαμο. είμαι στη διαδικασία της δεύτερης δαγκωματιάς και εκεί που ο εσωτερικός μου κόσμος τραγουδά ωσαννά αντιλαμβάνομαι την παρουσία κάποιου να μου λέει κάτι.
ανάμεσα στη διαδικασία κατάποσης και της θεραπευτική θωπείας της μαγιονέζας στο εσωτερικό του στόματός μου ρωτώ αντανακλαστικά για να ξανακούσω το προφανές! αν έχω ψηλά για να μπορέσει να φάει κάτι...
εντελώς παρορμητικά (και με πόνο) και γιατί, όπως πολύ μας έχουν αποφασίσει να μη δίνουν λεφτά, παραχωρώ το φρεσκοδαγκωμένο σάντουιτς που γίνεται δεκτό με αμηχανία.
Περνώ απέναντι ενώ το μυαλό λειτουργεί με χιλιάδες στροφές και καταλήγω με τη μελαγχολική σκέψη ρε gαμώτο με μελομακάρονα θα την βγάλω απόψε...
Και τότε το βλέμμα μου κατευθύνεται στην απέναντι φιγούρα η οποία αργά απομακρύνεται χωρίς να μου δίνει θέα από τη χρήση του μόλις πριν από λίγο δείπνου μου.
Και με πιάνουν τα νεύρα μου, πεινάω, το χω στερηθεί και δεν είμαι σίγουρος πια θα είναι αντικειμενικά η χρήση του (θα το φάει; Θα το πετάξει;). Περνάω με σκεπτική διάθεση το δρόμο και ακολουθώ τη μορφή ή οποία κατευθύνεται στο περίπτερο ζητώντας δυο φακελάκια καφέ. όταν γυρνά προς το μέρος μου από το σάντουιτς δεν έχουν μείνει πολλά δείγματα, του γελώ, μου γελά, του λέω εξακολουθώ να πεινώ, μου δίνει τα εύσημα για την γευστική επιλογή, τον κερνώ καφέ, τρώω μια τυρόπιττα, καθόμαστε μαζί, μιλάμε.
Δύο άγνωστοι, ο ένας ξενύχτης και μεθυσμένος, ο άλλος ξενύχτης και τζάνκι(;) και οι δυο ευγενικοί, η ανάγκη της επαφής...
Τον ρώτησα που θα έμενε είπε στο υπο έξωση σπίτι του, θα μπορούσα στην φάση μου να το έπαιρνα σπίτι μου αυτό το βράδυ.
Δεν το έκανα.
συνεχίζω να προσπερνώ πρόσωπα και χειρονομίες στην καθημερινότητα μου ανάμεσα στην μια διαδρομή προς την άλλη...
Τελεία.

 
At 22/1/08 10:33 PM , Blogger xomeritis said...

Διάβασα το πρωί την ιστορία σου. Πείναγε και για φαγητό το κορμί και για συντροφιά η ψυχή του αγνώστου. Δες αυτό, μου το θύμισε η ιστορία σου:

www.youtube.com/watch?v=kjybX-H22RM

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home

header's photo by 3amfromkyoto