ασκήσεις 2

Ψύχρανε ο καιρός απόψε, και σήκωσε αεράκι.

Καλή ευκαιρία για βόλτα καθώς ο αέρας μοιάζει να παρασέρνει τις μυρωδιές των σκουπιδιών που περνώ από δίπλα. Η συγκομιδή θα αρχίσει σιγά σιγά, αλλά σίγουρα θα περάσει καιρός να καθαριστεί το χάος.

Ζω σε μια περιοχή που εξακολουθούν να υπάρχουν μονοκατοικίες, αυλές και αποθηκευτικοί χώροι. Ποτέ δεν κατάλαβα πως μόνοι μας είμαστε ανίκανοι να προστατέψουμε το περιβάλλον μέσα στο οποίο κατοικούμε, επιτρέποντας αυτές τις εικόνες κυριολεκτικά δίπλα από τα μπαλκόνια και τις πόρτες μας.

Όταν πριν από λίγες μέρες παρουσιάστηκαν δυο ξέμπαρκες σκουπιδοσακούλες έξω από το κάδο του σπιτιού μου, που μέχρι τότε αποτελούσε παράδειγμα ενός ξέχειλου αλλά τουλάχιστον μοναχικού κάδου, σκέφτηκα ποιος επιτέλους ήταν αυτός που δεν μπορούσε να φυλάξει τα σκουπίδια του σε καλά κλεισμένες σακούλες σε κάποιο δικό του χώρο μέχρι να ξεκινήσει η διαδικασία της αποκομιδής.

Πέρα από το γεγονός με τον ανυπόμονο γείτονα, όταν τελικά πέρασε το απορριμματοφόρο, πήραν και αυτές τις σακούλες. Τι θα γίνει όμως με τα βουνά των σκουπιδιών που παντού υπάρχουν τριγύρω; Χέρια αναγκαστικά θα μπουν για να απομακρύνουν τις σαπισμένες μάζες, αφήνοντας ένα ρυπαρό περιβάλλον και εξίσου ρυπαρούς κάδους που από καιρό δεν απολυμένονται. Και είπαμε αυτό θα πάρει καιρό ενώ το χάος εξακολουθεί να υπάρχει έξω από τα σπίτια μας.

Έξω φυσάει αέρας, αναδεύοντας τις σημαίες της εθνικής μας περηφάνιας, άραγε τι χρώμα θα είχε η σημαία της καθημερινής μας περηφάνιας;

Αλλά ας αφήσουμε αυτές τις φιλοσοφικές ρητορίες και ας παραγγείλουμε μια πίτσα ακόμα κι ας ανοίξουμε ένα κουτάκι coca cola επιπλέον.

Τα βουνά των σκουπιδιών είναι το επίτευγμα του δικού μας πολιτισμού, του πολιτισμού των σκουπιδιών και αυτός ο αρκούδος τι θέλει και με κοιτά;

Αυτή η σκορδαλιά μου κάθισε βαριά…