Ταξιδεύοντας στο χαμένο νησί

Στη Τήλο ταξίδεψα τον Αύγουστο του 2005, αναζητώντας το χαμένο νησί του Καραγάτση, ένα βιβλίο και ένας τόπος που είχε στοιχειώσει την παιδική μου φαντασία. Ένα βιβλίο που οι πληροφορίες που μου έδινε, αφορούσαν τελικά την ονομασία ενός νησιού που υπήρχε στον πραγματικό χάρτη και σχεδόν κανένας από όσους ρωτούσα δεν ήξερε.
Ίσως και η Ελλάδα στο σύνολό της αυτές τις μέρες να αρχίζει να το ανακαλύπτει. Φυσικά σήμερα έχω μια κατασταλαγμένη άποψη πως σαφώς δεν υπάρχει κανένας κρυμμένος παράδεισος διακοπών και δει αυγουστιάτικος. Ο προορισμός μου ήταν γνωστός από χρόνια στη φυλή των κατασκηνωτών και των εναλλακτικών ταξιδιωτών και πόσους άραγε να χωρέσει η συνηθισμένη μεγάλη έξοδος των αδειών του Αυγούστου. Παρόλα αυτά συντείνω να πιστεύω πως αποτελεί έναν ιδιαίτερο προορισμό σε περίοδο μη αιχμής.

Το τοπίο της ήπιο, χωρίς κανένα ιδιαιτέρα θελκτικό αρχιτεκτονικό χαρακτηριστικό εκτός από το εγκαταλειμμένο Μικρό χωριό και την περίοπτη θέση της πρωτεύουσας, το Μεγάλο χωριό, στο εσωτερικό να εποπτεύει τα θαλάσσια περάσματα της Ερίστου και του Αγίου Αντωνίου. Νησί με ήπιες υψομετρικές αποκλίσεις, περιπατητικές διαδρομές, πλούσια χλωρίδα αν και καψαλισμένη από το θέρμη του καλοκαιρινού ήλιου, αρκετές πηγές και ενταγμένο στην συνθήκη Νatura. Νησί ταυτισμένο με τα καλοκαιρινά σχολεία του τμήματος των τοπογράφων και τα απολιθώματα των νάνων ελεφάντων, τη μεγάλη παραλία της Ερίστου που τη μισή διεκδικούν οι κατασκηνωτές με την παροχή κοινόχρηστων -αλλά απαραίτητων υποτυπωδών- παροχών από το Δήμο και τέλοσ τη Μονή του Αγίου Παντελεήμονα (που δεν κατάφερα να προσεγγίσω) και που στο μυαλό μου ταυτίζω με την πράσινη πλευρά του χαμένου νησιού. Άραγε ο Καραγάτσης βρέθηκε ποτέ εκεί;

Με πληθυσμό που μόλις ξεπερνά τους πεντακόσιους μόνιμους κατοίκους είναι ένας τόπος που αργά ξεκίνησε να ανακαλύπτει τα κίνητρα του τουρισμού, όντας αρκετά απομακρυσμένος και σταθμός των διερχόμενων σκαφών. Γι αυτό και οι υποδομές της ουσιαστικά αφορούν μονάδες μικρής κλίμακας με αρκετά εστιατόρια και χωρίς ιδιαίτερη βραδινή ζωή.

Τι συμβαίνει άραγε στους κατοίκους ενός νησιού που αντιλαμβάνονται πως σιγά-σιγά το νησί τους γίνεται προορισμός που αφορά μια ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων, οι ο οποίοι επιλέγουν έναν μακρινό προορισμό συνήθως γιατί προτιμούν να ξεκουραστούν και σαφέστατα δεν είναι αμελητέας οικονομικής επιφάνειας; Το συνηθέστερο στην ελληνική επαρχία. Οι μισοί είναι τσακωμένοι με τους άλλους μισούς, γιατί ο καθένας αναγνωρίζει μόνο στον εαυτό του το δικαίωμα του δίκιου. Όλοι σαφώς μπορούν να βγάλουν λεφτά και όλοι σαφώς αξιώνουν το δικαίωμά τους να το πράξουν με τα συνήθη παραδείγματα πλουραλιστικής αισθητικής και διαχείρισης που κοσμούν απανταχού την ελληνική επικράτειας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το αστείο εκείνου του καλοκαιριού με τον ξενοδόχο παρακείμενης μονάδας, διακριτά στην άλλη πλευρά της παραλίας, να καλεί καθημερινά το λιμενικό να συνετίσει τους γυμνιστές της υπόλοιπης παραλίας υπό τους ήχους σφυρίχτρας και ανέβαστα ανέβαστα (τα βρακιά) και μόλις έφευγε κατέβαστα κατέβαστα (τα προηγούμενα)…

Οι Δωδεκανήσιοι λοιπόν είναι μια ράτσα ανθρώπων με τα ιδιαίτερα προτερήματα και ελαττώματα τους, που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν. Ο Δήμαρχος μια ιδιαίτερη προσωπικότητα, Πελοπόννησος και γιατρός, πολλά χρόνια πλέον στο νησί ο οποίος με την εξωτερική του ματιά μπόρεσε να καταλάβει τις συγκεκριμένες ευκαιρίες που μπορούσε να έχει ο τόπος, να αξιοποιήσει προσωπικά κάποιες από αυτές, να βρεθεί με αρκετές παρεμβάσεις συχνά στην επικαιρότητα όπως και πρόσφατα.

Πέρα από οποιουσδήποτε αστειακούς αφορισμούς τύπου Σανιδά, πέρα από τις όποιες προσωπικές φιλοδοξίες και τοπικούς διαξιφισμούς της τοπικής κοινότητας για τη συγκεκριμένη πρόταση, ίσως αν όλα ευοδωθούν και αξιοποιηθεί η ευκαιρία που δίνεται, να ανοίξει μια ελπιδοφόρα προοπτική για τα ομόφυλα ζευγάρια αλλά και κάτι σημαντικό για έναν τόπο που αξίζει να τον μάθουν πολλοί.

Αγαπητοί Τηλιακοί, σφίξτε το ζωνάρι, ο αντρισμός ή η θηλυκότητά σας δεν κρέμεται από το αν θα τελεστούν οι συγκεκριμένοι πολιτικοί γάμοι στο νησί σας. Τα λεφτά των ανθρώπων που σας αποδίδονται δεν έχουν φύλο, τα έχετε αγγίξει προ πολλού και δεν σας έχουνε πειράξει, όπως και η αξιοπρέπεια δεν είναι μάθημα που δίδεται σε ζευγάρια που παραμένουν για χρόνια ενωμένα και που ζητούν να επισημοποιήσουν τη σχέση τους.
Και κάτι ακόμα για να εξηγούμαστε το μόνο σίγουρο είναι πως οι παραθεριστές της Μυκόνου δεν πρόκειται να αλλάξουν τα γαλάζια κυκλαδίτικα νερά για χάρη σας.
Αποκτήστε τη δική σας ταυτότητα, μπορείτε.



υγ) η φωτό από καύκαλο σαλιγκαριού, από μυριάδες τέτοια στις πλαγιές της Τήλου

υγ)2 ευχαριστώ δημοσίως τον τεχνικό του υπολογιστή μου και φανατικό σιωπηλό αναγνώστη του blog, ilia ts. ,για το τελευταίο format και για τα γεμιστά που θα μου κάνει σε καναδυο βδομάδες, :)