Σκηνές 3

Μεσημεράκι,
ο ήλιος γλυκός,
στη σακούλα φρέσκο τσουρέκι και τσίμπι τσίμπι,
περπατώ και σχεδόν ο ένας περνά ξυστά από τον άλλο.
Δεν είναι δυνατόν,
προχωρώ και συ στρέφεις τη μούρη σου αλλού,
κάπου σε ξέρω εσένα.
Γυρίζω,
σε προσέχω καλύτερα
καθώς αμέριμνα συνεχίζεις το δρόμο σου.
Εχθές,
περιμένοντας το λεωφορείο στη στάση,
είχες περάσει από μπροστά μου...
κατηφόριζες τον δρόμο και κοντοστάθηκες στο φανάρι στο σταυροδρόμι,
περιμένοντας να περάσεις απέναντι.
Μια αγωνία με έπιασε και περίμενα να δω τη συνέχεια.
Ένας κύριος γύρισε να σε κοιτάξει,
εσύ άφησες ένα πελώριο χασμουρητό και παντού τριγύρω
πανικός,
κορναρίσματα,
φωνές.
Το φανάρι έδειξε πράσινο,
το διέσχισες μαζί του και σταμάτησες στο ενδιάμεσο κράσπεδο περιμένοντας το επόμενο φανάρι.
Ο κύριος εξακολουθούσε να κοιτά απορημένος για την περίεργη συντροφιά του
μα εσύ ξανά δεν του έδωσες καμία σημασία.
Πάλι το φανάρι έδειξε πράσινο,
τα αυτοκίνητα ακινητοποιηθήκαν μπροστά στα πόδια σου,
εσύ πέρασες απέναντι και συνέχισες.
Και σε ρωτώ,
τα σκυλιά περνούν μόνα τους τα φανάρια;

Καλές βόλτες,
μάλλον θα τα ξαναπούμε.