Σκηνές 5

Μ΄ αρέσει να πίνω τον καφέ μου έξω τα μεσημεράκια αυτά με την λιακάδα.
Οι μέρες αυτές του φθινοπώρου κυλούν σχεδόν νωχελικά και με πολύ καλή διάθεση. Ο σοβαρότερος λόγος είναι ότι δεν δουλεύω βέβαια και οι μέρες κυλούν σαν να έχω πάρει μια σοβαρή παράταση από τα προβλήματα της μέχρι χθες καθημερινότητας, σαν μια μορφή υποτροφίας και ανάγκης κλεισίματος παλιών λογαριασμών. Σημαντικό ρόλο παίζει και η απουσία τύψεων σαν μια διαδικασία προετοιμασμένη από καιρό και ουσιαστικά η επιθυμία για το ξεκίνημα ενός καινούργιου κύκλου. Πιστεύω όλα να πάνε καλά. Ας πάμε να δούμε μερικά flash back από την βδομάδα που πέρασε.

Όπως είχα σημειώσει και στο προηγούμενο post, από τη Πέμπτη και μετά παρακολουθούσα το συνέδριο στον Ελληνικό κόσμο, που αφορούσε τον πολιτισμό και την τεχνολογική σύγκλιση. Αυτό που θα μου μείνει από τις εναρκτήριες ομιλίες, είναι η εξαγγελία ενός πολιτικού προσώπου, για τη διάθεση ενός μη ευκαταφρόνητου ποσού, ώστε η προσβασιμότητα στο internet στο σύνολο του πληθυσμού, να ανέβει μέχρι το 2008 στο 7% (μου αρέσουν οι τόσο υψηλοί στόχοι, όπως ο συγκεκριμένος)! Anyway, από τα θετικά, η μεγάλη προσέλευση νέων ανθρώπων, από ποικίλα γνωστικά πεδία και σαφώς η κοτομπέρτα του Κινέζου.

Μια από τις ανακοινώσεις λοιπόν του συνεδρίου, που αφορούσε καινούργιες τεχνολογικές εφαρμογές, από το Πανεπιστήμιο της Σιγκαπούρης η συγκεκριμένη, ήταν ένα είδος υφάσματος με ενσωματωμένους αισθητήρες, όπου από κάποιο απομακρυσμένο σημείο, ο χρήστης μέσω ενός αντικειμένου μπορούσε να στείλει μηνύματα αφής. Πιο συγκεκριμένα, όπως μας εξήγησε ο καθηγητής και παίρνοντας ως παράδειγμα τα κοτόπουλα που είναι τα πιο δημοφιλή οικόσιτα στην Ασία, σου λείπει η κοτούλα σου την ώρα που είσαι στο γραφείο, κανένα πρόβλημα. Πριν φύγεις το πρωί, της φοράς την εν λόγω μπέρτα και όταν κατά την διάρκεια της ημέρας αποφασίσεις ότι σου λείπει και θες να την αγκαλιάσεις, αγκαλιάζεις ένα ψεύτικο κοτοπουλάκι που λειτουργεί τύποις σαν πομπός διαμέσου internet και το οποίο προσφέρει ένα είδος μασάζ-χαδιού στο αγαπημένο σου πτηνό στο σπίτι, στο κοτέτσι ή wherever. O καθηγητής συμπλήρωσε πως μελετάται η εφαρμογή του και στον άνθρωπο, με την έννοια λείπεις σε ταξίδι και λείπεις στο παιδί σου; Ε, όπως του μιλάς στο τηλέφωνο μπορείς και να αγκαλιάζεις ένα αρκουδάκι, το οποίο θα μπορεί να στέλνει σήματα αφής στο παιδί σου που μπορεί να βρίσκεται σε άλλη πόλη ή χώρα. Ο καθηγητής συμπλήρωσε πως αυτή η μορφή εφαρμογής της τεχνολογίας, δεν επιθυμεί να υποκαταστήσει το ανθρώπινο άγγιγμα, αλλά το όλο ζήτημα ξεσήκωσε αντιρρήσεις από την ομάδα των θεωρητικών του συνεδρίου που δεν ήμασταν και λίγοι.

Από τα σημαντικά, η παρουσίαση από τον καθηγητή Χρίστο Παπαδημητρίου του Berkley, του logicomix. Συγκρατήστε αυτό το όνομα. Σε ένα χρόνο περίπου το project θα είναι έτοιμο και αφορά ένα πανέμορφο comix που περιγράφει την ιστορία της λογικής από τον Αριστοτέλη μέχρι και την εποχή του internet. Θα αποτελέσει αγαπημένο δωράκι όχι μόνο για αγαπημένα μας πιτσιρίκια αλλά και για μας. Πολύ ενδιαφέρουσα επίσης ήταν η παρουσίαση του Γιαπωνέζου καθηγητή με τα μουσικά μπουκάλια και την μαγική βούρτσα... Στο κλείσιμο του συνεδρίου η παρουσίαση του Μίλτου Μανέτα (στην ουσία όχι και τόσο αποτυχημένη τελικά, καθώς για αρκετή ώρα μετά, μέχρι και στο τραπέζι του κρασιού με την παρέα που δημιουργήθηκε, μιλούσαμε γι αυτήν) άφησε αναπάντητο το ερώτημα και τώρα ο ΄΄ καλλιτέχνης’’ τι ήθελε να πει; Ως ουσία του συνεδρίου, θα αποτελέσει η άνοδος της web science, στο χώρο που μέχρι χθες καταλαμβανόταν από την computer science.

Κάπου ενδιάμεσα, την Παρασκευή, θα χωθώ για λίγο στο Κουζίνα στην Ανδρανού, περιμένοντας να κοπάσει η βροχή. Ωραία μπάρα και μακριά, σ΄ έναν καλόγουστο χώρο (βέβαια εγώ καθόμουν μπροστά στο ψυγείο με τα λουκάνικα και τα παγωμένα σύγκλινα, εσείς μπορείτε να προχωρήσετε και πιο μέσα) εκείνη τη στιγμή άδεια. Το ποτήρι με το κόκκινο κρασί θα σερβιριστεί με αμύγδαλα μουσκεμένα στο νερό και χοντρό αλάτι δίπλα, και τιμή 2.90. Αρχίζει να μου αρέσει η λογική των συγκρατημένων τιμών, σε μαγαζιά που θεωρώ ωραία, γιατί μεταξύ άλλων κάτι τέτοιο δηλώνει και σεβασμό προς τον πελάτη.

Κυριακή βραδάκι στο 2 του Παπαϊωάννου στο καινούργιο Παλλάς, το οποίο ανακαινισμένο με μια λιτή πολυτέλεια, δεν δημιουργεί ίσως το δέος όπως ενός άλλου αστικού χώρου, όπως το Αττικόν, αλλά προεικονίζει με τις δυνατότητές του σπουδαίες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Όποιος έχει σχέση με τα έργα του Παπαϊωάννου, ξέρει ότι πλάθει εικόνες τρομερής ομορφιάς και κάθε μία από τις παραστάσεις του αποτελεί εμπειρία συναισθημάτων. Η συγκεκριμένη παράσταση, με την φοβερή μουσική του Κ.Β. και τα υπέροχα σκηνικά της Πεζανού έχει μια παλέτα από σκηνές μνήμης, αλληγορίας, ρυθμικής έντασης, χιούμορ και κλεισίματος ματιού στον θεατή. Αρκετά στοιχεία επίσης από την Sasha Waltz και την παράσταση Σώματα που παρακολουθήσαμε τον Ιούνιο, κάτι που δεν θεωρώ κατ΄ ανάγκη αρνητικό. Είναι μια παράσταση για τον αντρικό κόσμο, μέσα από την εσωτερικότητα της σύλληψης του Παπαιωάννου και μόνο με άντρες χορευτές. Αυτή του η ματιά, είμαι σίγουρος ότι θα δημιουργήσει προβληματισμό στο γυναικείο του κοινό, που αντικειμενικά αποτελεί την πλειοψηφία του κοινού τέτοιου είδους παραστάσεων, αλλά και από την άλλη, θα σκάσει και σαν ώριμο χαστούκι στο σύνολο των ανθρώπων που μην έχοντας γνώση της διαδρομής του, τον γνώρισαν από τις τελετές των αγώνων και μόνο. Συμφωνώντας η μη, καθώς οι αναγνώσεις μόνο προσωπικές μπορεί να είναι, χάρηκα για την συνάντηση με το καινούργιο του έργο και για τις εικόνες που για αρκετό καιρό θα κρατήσω.

Η βδομάδα θα κλείσει με δυο κομμάτια πίτσα, που μόλις έχουν περισσέψει, στη γιορτή του Στέλιου με τα παιδιά, κρασάκι και με ένα μικρό βουνό από πάστες στο πιάτο.

καλή βδομάδα σε όλους