Tuesday, November 28, 2006

Φωτογραφίες 2 Francesca Woodman

Poem about 14 hands high

i am apprehensive. it is like
when i played
the piano.




first i learned to read music

and then
at one point i no longer needed to translate the notes:
they went directly to my hands.






After awhile i stopped playing
and when i started again i found i could not play.





i could not play by instinct and
i had forgotten how to read music.

Το φθινόπωρο τέτοια εποχή, καθώς οι τελευταίοι πελάτες έχουν φύγει εδώ και καιρό από το ξενοδοχείο, είναι καιρός για δουλειές. Είναι η εποχή που πρέπει να γίνουν οι αναγκαίες εργασίες συντήρησης για το παλιό οίκημα, για να μπορέσει να ανταπεξέρθει την αγριάδα του χειμώνα. Να καλυφθούν τα σκασίματα στους πέτρινους τοίχους και να προσεχθούν τα φαινόμενα υγρασίας που παρατηρούνται περιμετρικά. Να αλλαχθούν τα σπασμένα κεραμίδια, να καθαριστεί ο κήπος από τα πεσμένα φύλλα και να απομακρυνθούν τα κλαδιά,
που αγκαλιάζουν ασφυκτικά το κεντρικό κτήριο και εμποδίζουν τον ήλιο και τη θέα προς τη θάλασσα. Να τριφτεί και να βαφτεί η παλιά ξύλινη σκάλα και να καθαριστούν και να κλειδωθούν τα δωμάτια των πάνω ορόφων.
Το χειμώνα μας αρέσει να μαζευόμαστε κοντά στο τζάκι μόλις πέσει ο ήλιος και κρατώντας το βιβλίο επισκεπτών να θυμόμαστε, λέγοντας ιστορίες, τους ανθρώπους που
έχουν περάσει από δω.






















Η Francesca ήταν ένα σιωπηλό παιδί, που έκανε ότι μπορούσε για να περνά απαρατήρητο. Σαν εκείνα τα σιωπηλά παιδιά που απορροφημένα ξχνιούνται ταξιδεύοντας στο δικό τους κόσμο. Όταν δεν συναντούσες το εύθραυστο βλέμμα της, ήξερες ότι κρυμμένο πίσω από την φωτογραφική μηχανή, που από τα δεκατρία της χρόνια και μετά δεν θα την αποχωριστεί ποτέ, προσπαθούσε να αποτυπώσει τα δικά της τοπία
στις καθημερινές εικόνες.













Ήταν ο τρόπος της να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα,
ήταν ο τρόπος της μέσα από τις εικόνες να επικοινωνεί
και να φανερώνει
τις σκιές του δικού της
μελαγχολικού
κόσμου.
























Το 77 και για μια χρονιά, θα κερδίσει υποτροφία για την Ιταλία, όπου και θα παραμείνει στη Ρώμη, αφιερωμένη σ΄ αυτό που αγαπούσε με τόσο πάθος, δημιουργώντας εικόνες μιας διάφανης ευαισθησίας και ποιητικότητας. Επιστρέφοντας στην Αμερική θα μετακομίσει στην Νέα Υόρκη, όπου δύο χρόνια αργότερα θα εκδοθεί το πρώτο της βιβλίο. Σε ηλικία είκοσι δύο χρόνων η Francesca θα φύγει για το δικό της μεγάλο ταξίδι, αναζητώντας τα ίχνη του κόσμου που περιέγραψε με τις μαγικές της εικόνες.

Το χειμώνα στο Ξενοδοχείο Ίρις, μόλις βραδιάσει καθόμαστε γύρω από τη φωτιά και λέμε ιστορίες. Ανοίγουμε τα σκονισμένα κουτιά της λήθης και θυμόμαστε αγαπημένα πρόσωπα που συναντήσαμε κάποτε και περιμένουμε το βραδινό επισκέπτη να χτυπήσει την πόρτα.


http://www.heenan.net/woodman/

5 Comments:

At 28/11/06 10:50 PM , Blogger πολυβιος said...

"η διαμονή ήταν ευχάριστη. θα σας ξανάρθουμε"

 
At 29/11/06 12:44 PM , Blogger βλαχακι (το) said...

κοιτώ και ξανακοιτώ τις
1-4-5-6-7-10-11

ενδόμυχα σκέφτομαι τον κορεσμό γενικώς που έχει επέλθει στην παρουσίαση της γυμνής γυναικίας μορφής
ένας κορεσμός σχεδόν εγκληματικός,
ή οχι; δεν ξέρω.

Αλλά εδώ συμβαίνει κάτι άλλο
και μ'αρέσει αυτό, αισθητικώς μ'αρέσει
γιατί η πρόθεση της καλλιτέχνιδας
(που ίσως ρέπει και προς feminist art) είναι διαφορετική.
*σκάω*
Η προτελευταία "polaroid" έιναι εκπληκτική.

άσχετο, το βιβλίο είναι?

 
At 29/11/06 12:49 PM , Blogger βλαχακι (το) said...

[πφ..δεν εξέφρασα αυτό που ήθελα στην εντέλεια και νομίζω ότι υπάρχει κίνδυνος παρεξήγησης, τουλάχιστον σε δύο σημεία]

 
At 29/11/06 6:29 PM , Blogger hotel iris said...

Το φως σιγά- σιγά πέφτει και βάφει μ΄ ένα απαλό ροζ, ένα κομμάτι του ουρανού που βλέπω από το παράθυρο. Δεν έχω τη διάθεση να κάνω τίποτα, κι αυτό παρενέργεια από τη Δευτέρα είναι Πολύβιε;

βλαχάκι, το αφιέρωμα στη Woodman, ήταν αυτό που θα ακολουθούσε το αφιέρωμα στον Michals. Ως αφορμή για να γίνει τώρα (αν και πάλι θα γινόταν) ήταν το 2 του Παπαϊωάνου, θα καταλάβεις αν διαβάσει δύο post πιο κάτω. Τελειώνοντας η παράσταση μαζί με τα χειροκροτήματα και κάποια μπράβο -από αντρικές φωνές- ακούστηκαν και κάποια αίσχος από φωνές γυναικείες. Πριν συνεχίσω θα σου πω ότι θα συμφωνήσω με μια έκφραση του χορογράφου από τις τελευταίες συνεντεύξεις του, ότι άσχετα αν μου αρέσει ή όχι ένα έργο που επιλέγω να δω, μου αρέσει να παίρνω στοιχεία. Η σκηνή λοιπόν που χρησιμοποίησε ο Παπαϊωάνου, για να περιγράψει το δέος της αντρικής φύσης, απέναντι στο στερεοτυπικό της εικόνας που προβάλλεται να εκπροσωπεί την γυναικεία φύση (αν και είμαι σίγουρος ότι τη σκέφτηκε πολύ και ανακαλεί μνήμες από τον παιδικό τρόμο απέναντι στην επικείμενη ερωτική ενηλικίωση), ήταν αντίθετη με την εικόνα της θηλυκότητας, όπως θέλω να την αισθάνομαι και που με τις φωτογραφίες της εκπροσωπεί η Woodman. Ίσως αυτός και να ήταν η λόγος που θέλησα να ξαναδώ τις φωτογραφίες της. Η πρώτη αυτοπροσωπογραφία της σε ηλικία δεκατριών χρόνων είναι η φωτογραφία 5 ενώ η ίδια είναι στην φωτ. 10 την εποχή της Ρώμης. Θα συμφωνήσω με αυτά που γράφεις, έχοντας ως ένσταση το στοιχείο του φεμινισμού. Αν και το έργο της – ουσιαστικά 1975-81- βρίσκεται μέσα σ΄ αυτό το χρονικό πλαίσιο, στις φωτογραφίες της βρίσκω στοιχεία αισθαντικής θηλυκότητας, μια ενήλικη ανάγνωση του παραμυθιού της Αλίκης και ενός μελαγχολικού ψυχισμού που μέσα από τις εικόνες προσπαθεί να μεταδώσει μηνύματα. Αυτά που κάνουν και αναγνωρίσιμο το έργο της (όχι πολύ περισσότερες από 500 φωτ.) 25 χρόνια μετά. Το βιβλίο της λεγόταν Some Disordered Interior Geometries.

 
At 29/11/06 11:03 PM , Blogger βλαχακι (το) said...

χμμ..το εν λόγω post το έιχα διαβάσει, άσχετα αν δεν σχολιάσα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα μπορούσαν να υπάρχουν αντιδράσεις από το γυναικείο κοινό. Δηλαδή αντιλαμβάνομαι τα όσα λες πέρι "παρουσίασης αντρικού κόσμου" Συνήθως, όμως οι γυναίκες είναι περισσότερο ανεκτικές-οπότε με προβλήματίζει αυτό που λες.

Εφόσον δεν έχω δει το περιεχόμενο της παραστάσεως(θα αρκεστώ στο λιτό αφιέρωμα της Ελ.Μπίστικα..χαχαχά)δεν μπορώ να έχω (πλήρη) εικόνα.

Γενικώς, όμως, εμένα ο distinctively αντρικός κόσμος καθώς και ο αντίστοιχος γυναικείος και τα περιχαρακώματα που έχουν στηθεί κατά σωρό,
*συνήθως* με ενοχλούν, με κουράζουν και αν μη τι άλλο τα βρίσκω βαρετά

Συμφωνώ με αυτά που προσθέτεις για την woodman, για τον φεμινισμό δεν ξέρω...δεν έχει σημασία-άλλωστε τα πράγματα δεν έχουν μόνο μία ανάγνωση. και αισθαντική 8υληκότητα που διαφένεται σε κάποιες photo της, μπορεί κάλλιστα να μετατρέπεται σε άγρια επίθεση.

Ο συσχετισμός σου επίσης, του Παπαϊωάνου που βάλεται κατά "της στερεοτυπικότητας της εικόνας που προβάλλεται να εκπροσωπεί την γυναικεία φύση" με την Woodman που η θυληκότητα της είναι αντίθετη ως προς το στερεότυπο, είναι ενδιαφέρουσα και αξιέπαινη.

Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να έχω απόλυτη σιγουριά, όμως, στα
κίνητρα του κ. Παπαϊωάνου.
και φοβάμαι ότι στο τέλος και αυτός πρότυπα περνάει.

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home

header's photo by 3amfromkyoto