Φωτογραφίες 2 Francesca Woodman

Poem about 14 hands high

i am apprehensive. it is like

when i played
the piano.

first i learned to read music

and then
at one point i no longer needed to translate the notes:
they went directly to my hands.

After awhile i stopped playing

and when i started again i found i could not play.

i could not play by instinct and

i had forgotten how to read music.

Francesca Woodman
1958 - 81

Το φθινόπωρο τέτοια εποχή, καθώς οι τελευταίοι πελάτες έχουν φύγει εδώ και καιρό από το ξενοδοχείο, είναι καιρός για δουλειές. Είναι η εποχή που πρέπει να γίνουν οι αναγκαίες εργασίες συντήρησης για το παλιό οίκημα, για να μπορέσει να ανταπεξέρθει την αγριάδα του χειμώνα. Να καλυφθούν τα σκασίματα στους πέτρινους τοίχους και να προσεχθούν τα φαινόμενα υγρασίας που παρατηρούνται περιμετρικά. Να αλλαχθούν τα σπασμένα κεραμίδια, να καθαριστεί ο κήπος από τα πεσμένα φύλλα και να απομακρυνθούν τα κλαδιά,
που αγκαλιάζουν ασφυκτικά το κεντρικό κτήριο και εμποδίζουν τον ήλιο και τη θέα προς τη θάλασσα. Να τριφτεί και να βαφτεί η παλιά ξύλινη σκάλα και να καθαριστούν και να κλειδωθούν τα δωμάτια των πάνω ορόφων.
Το χειμώνα μας αρέσει να μαζευόμαστε κοντά στο τζάκι μόλις πέσει ο ήλιος και κρατώντας το βιβλίο επισκεπτών να θυμόμαστε, λέγοντας ιστορίες, τους ανθρώπους που
έχουν περάσει από δω.

Η Francesca ήταν ένα σιωπηλό παιδί, που έκανε ότι μπορούσε για να περνά απαρατήρητο. Σαν εκείνα τα σιωπηλά παιδιά που απορροφημένα ξχνιούνται ταξιδεύοντας στο δικό τους κόσμο. Όταν δεν συναντούσες το εύθραυστο βλέμμα της, ήξερες ότι κρυμμένο πίσω από την φωτογραφική μηχανή, που από τα δεκατρία της χρόνια και μετά δεν θα την αποχωριστεί ποτέ, προσπαθούσε να αποτυπώσει τα δικά της τοπία
στις καθημερινές εικόνες.

Ήταν ο τρόπος της να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα,

ήταν ο τρόπος της μέσα από τις εικόνες να επικοινωνεί

και να φανερώνει

τις σκιές του δικού της

μελαγχολικού

κόσμου.

Το 77 και για μια χρονιά, θα κερδίσει υποτροφία για την Ιταλία, όπου και θα παραμείνει στη Ρώμη, αφιερωμένη σ΄ αυτό που αγαπούσε με τόσο πάθος, δημιουργώντας εικόνες μιας διάφανης ευαισθησίας και ποιητικότητας. Επιστρέφοντας στην Αμερική θα μετακομίσει στην Νέα Υόρκη, όπου δύο χρόνια αργότερα θα εκδοθεί το πρώτο της βιβλίο. Σε ηλικία είκοσι δύο χρόνων η Francesca θα φύγει για το δικό της μεγάλο ταξίδι, αναζητώντας τα ίχνη του κόσμου που περιέγραψε με τις μαγικές της εικόνες.

Το χειμώνα στο Ξενοδοχείο Ίρις, μόλις βραδιάσει καθόμαστε γύρω από τη φωτιά και λέμε ιστορίες. Ανοίγουμε τα σκονισμένα κουτιά της λήθης και θυμόμαστε αγαπημένα πρόσωπα που συναντήσαμε κάποτε και περιμένουμε το βραδινό επισκέπτη να χτυπήσει την πόρτα.


http://www.heenan.net/woodman/

http://www.fly.net/~kiki/woodman.html
http://www.photoarts.com/journal/romano/woodman/