Sally

κάτι βράδια σαν κι αυτό στέκομαι μπροστά στη φωτιά
το βλέμμα αδειανό προσπαθεί να ζωγραφίσει πορτοκαλί το έντονο κενό
η φωτιά πυρώνει το πρόσωπο
και ο πάγος της ψυχής, λιώνει αργά,
σταγόνα
τη
τη σταγόνα

κάτι βράδια σαν κι αυτό το μυαλό
πλημμυρίζει εικόνες καλοκαιρινές

αρχές της δεκαετίας του 90 η Sally Mann
και τα τρία της παιδιά
θα περάσουν τις διακοπές μαζί μας

το ξενοδοχείο πάλι με τις παιχνιδιάρικες διαθέσεις του
θα μεταμορφωθεί σε ξύλινη αγροικία στην ενδοχώρα της
αμερικανικής Virginia
ο ορίζοντας θα κρυφτεί πίσω από την απαλότητα των βουνών
και η θάλασσα θα μεταμορφωθεί σε ήσυχο ποτάμι...

οι διακοπές θα κυλήσουν ήρεμα
χωρίς ηλεκτρικό και τηλέφωνο
με τις φωνές και τα γέλια των παιδιών
διάχυτα ακόμα στο μυαλό μου

και η μεταμόρφωση του ξενοδοχείου ήταν
τόσο πετυχημένη
που επισκέπτες μετά από χρόνια
ακόμα διηγόντουσαν
πως είχαν δει μέχρι και αλιγάτορα στο ποτάμι...

στις φωτογραφίες ο Emmett, η Jessie και η Virginia

η φωτογραφική δουλειά της Mann μας παρουσιάζει
έναν κόσμο ονειρικής αθωότητας, ξεγνοιασιάς
και ζεστής οικειότητας, ως αποτέλεσμα της εξοικείωσης
των παιδιών με την διαδικασία της φωτογραφίας,
απόρροια της επαγγελματικής ιδιότητας της μητέρας τους

σε καιρούς περίεργους βέβαια, επειδή μία τέτοια
θεματολογία μπορεί, όπως και έχει γίνει, να μην
αντιμετωπιστεί ως political correct
ας αφήσουμε να μας απαντήσει η ίδια η
φωτογράφος:

The same thing happened with the pictures of the children; they were just photographs of my children doing what children do, and they just got layered with all of this, often absurd, psychological stuff. You know, these sort of guys sitting around in Yale stroking their beards with their little leather coated jackets saying, “Well, it must mean this...” It means that I was a mother taking pictures of my children.

Sally Mann

υγ) σήμερα θα θελα να ξαναγίνω παιδί...