Wednesday, February 07, 2007

Sally



κάτι βράδια σαν κι αυτό στέκομαι μπροστά στη φωτιά
το βλέμμα αδειανό προσπαθεί να ζωγραφίσει πορτοκαλί το έντονο κενό
η φωτιά πυρώνει το πρόσωπο
και ο πάγος της ψυχής, λιώνει αργά,
σταγόνα
τη
τη σταγόνα

κάτι βράδια σαν κι αυτό το μυαλό
πλημμυρίζει εικόνες καλοκαιρινές







αρχές της δεκαετίας του 90 η Sally Mann
και τα τρία της παιδιά
θα περάσουν τις διακοπές μαζί μας

το ξενοδοχείο πάλι με τις παιχνιδιάρικες διαθέσεις του
θα μεταμορφωθεί σε ξύλινη αγροικία στην ενδοχώρα της
αμερικανικής Virginia
ο ορίζοντας θα κρυφτεί πίσω από την απαλότητα των βουνών
και η θάλασσα θα μεταμορφωθεί σε ήσυχο ποτάμι...








οι διακοπές θα κυλήσουν ήρεμα
χωρίς ηλεκτρικό και τηλέφωνο
με τις φωνές και τα γέλια των παιδιών
διάχυτα ακόμα στο μυαλό μου

και η μεταμόρφωση του ξενοδοχείου ήταν
τόσο πετυχημένη
που επισκέπτες μετά από χρόνια
ακόμα διηγόντουσαν
πως είχαν δει μέχρι και αλιγάτορα στο ποτάμι...

στις φωτογραφίες ο Emmett, η Jessie και η Virginia






















η φωτογραφική δουλειά της Mann μας παρουσιάζει
έναν κόσμο ονειρικής αθωότητας, ξεγνοιασιάς
και ζεστής οικειότητας, ως αποτέλεσμα της εξοικείωσης
των παιδιών με την διαδικασία της φωτογραφίας,
απόρροια της επαγγελματικής ιδιότητας της μητέρας τους

σε καιρούς περίεργους βέβαια, επειδή μία τέτοια
θεματολογία μπορεί, όπως και έχει γίνει, να μην
αντιμετωπιστεί ως political correct
ας αφήσουμε να μας απαντήσει η ίδια η
φωτογράφος:


The same thing happened with the pictures of the children; they were just photographs of my children doing what children do, and they just got layered with all of this, often absurd, psychological stuff. You know, these sort of guys sitting around in Yale stroking their beards with their little leather coated jackets saying, “Well, it must mean this...” It means that I was a mother taking pictures of my children.


υγ) σήμερα θα θελα να ξαναγίνω παιδί...

22 Comments:

At 7/2/07 11:08 PM , Blogger πολυβιος said...

δε μιλώ, δε λέω τίποτα ...
:-)

 
At 8/2/07 1:11 AM , Blogger Παπαρούνα said...

εξαιρετική είναι
είχα βρει πριν χρόνια τη φωτογραφία με το κοριτσάκι που κρατάει το τσιγάρο και είχα σοκαριστεί γιατί η φάτσα της έχει κάτι το θρασσύ, το αλήτικο και ταυτόχρονα αθώο.

 
At 8/2/07 11:51 AM , Blogger hotel iris said...

άντε καλημέρες σ΄ όλους

πολ, τι να πεις και συ, το έχεις εξαντλήσει... το θέμα, φιλί

παπαρούνα, κόκκινο μικρό λουλούδι,
πολλές φορές δεν είναι μόνο τι δείχνει η φωτογραφία, είναι και πως το αντιλαμβανόμαστε εμείς...
ένα από πιο συνηθυσμένα παιδικά παιχνίδια είναι το να παριστάνουν τους μεγάλους,να παίρνουν πόζες ενηλίκων
παράλληλα επίσης τα παιδιά δεν νιώθουν ενοχές για την γύμνια τους,
από την άλλη μεριά εμείς δεν ήμαστε πια αθώοι, έτσι και η ματιά μας...

 
At 8/2/07 1:42 PM , Blogger Фе́ммe скатале said...

Εγω θελω καθε μερα

 
At 8/2/07 2:05 PM , Blogger βλαχακι (το) said...

εντυπωσιακό πως κάποια πράγματα από το παρελθόν επανεμφανίζονται απροειδοποίητα, ωραία και απλά μπροστά σου...

παλιά, όταν πέσαμε κουτρουβαλιασμένοι απ'τον παράδεισο,
γίναμε αθώοι και ένοχοι ένα και το αυτό.

ποτέ δεν κατάλαβα την αθωότητα

 
At 8/2/07 3:12 PM , Blogger hotel iris said...

μαρία_αντουανέτα,
η ροή του χρόνου δυστυχώς δεν μπορεί να αλλάξει, ακόμα κι αν οι αναμνήσεις πότε πότε κατακτούν ζωτικό χώρο στα όνειρά μας...
σκύψε όμως να σου πω ένα μυστικό, αν προστατέψουμε, αν κρύψουμε, αν φροντίσουμε ένα κομμάτι της δικιάς μας ψυχής, αν καταφέρουμε να το γλυτώσουμε από τις περιπέτειες της ενηλικίωσης, αυτό το μικρό κομμάτι δεν θα γεράσει ποτέ και το χαμόγελό του θα παραμείνει, για όσο αντέξουμε, για όσο αντέχουμε, παιδικό...

 
At 8/2/07 3:26 PM , Blogger hotel iris said...

βλαχάκι,
ναι με κάποιον τρόπο αισθάνομαι ότι οι δικές μας αναμνήσεις έχουν κάτι κοινό, αν όχι κάτι ταυτόσημο, συγγενές...
σε ψάχνω στις κρατήσεις παλαιότερων χρόνων, δεν βρίσκω την δικιά σου υπογραφή, μάλλον θα ήταν η εποχή που ταξίδευες ινκόγκνιτο και σε κανέναν η περιγραφή σου δεν θυμίζει τίποτα πια...

τι μπορείς να πεις για την αθωότητα

καμιά φορά μέσα σε παιδικές συμπεριφορές μπορείς να δεις να αντανακλώνται στοιχεία ενήλικων ψυχισμών, να μεγεθύνονται απλά μέσα στην μικρότητα της υπόστασης των τοσοδούλικων κατόχων τους
άλλες φορές μπορεί να αντιμετωπίσεις απροσποίητη ειλικρίνεια σε βαθμό φοβιστικό
η αθωότητα για μένα πέρα από στερημένο πια στοιχείο αποτελεί και μια συνθήκη βιωμένη
στην φύση και γι αυτό πια χαμένη
αν θα μπορούσα να σου δώσω ένα παράδειγμα
το φετινό καλοκαίρι με μια ομάδα φίλων σε παραλία στο αγαπημένο μου νησί
με δυο πιτσιρίκια να τρέχουν γυμνά πάνω κάτω στην παραλία
και κολυμπώντας και βουτώντας συνέχεια στην θάλασσα
και μεις να θαυμάζουμε την χαρά τους, την φυσικότητα
την γαλήνη της ψυχής...
δυο πιτσιρίκια που είχαν ξαναθυμηθεί το ένα το άλλο
από το περσινό τους καλοκαίρι μόλις το ίδιο πρωινό
και που το φετινό τους είχε μήνες μπροστά
και γω που με το επόμενο βραδινό καράβι θα έπρεπε να ξαναφύγω.

 
At 8/2/07 3:49 PM , Blogger βλαχακι (το) said...

ήμουν ασαφής
(ως συνήθως)
ενοούσα ότι την καλλιτέχνιδα την είχα συναντήσει κάποια στιγμή στο παρελθόν και τώρα την βρήκα μπροστά μου, αλλά νομίζω η απάντησή σου είναι καλύτερη από αυτή που θα απαντούσες αν τελεία.

δεν ξέρω αν θα πεισθώ ποτέ για αυτό το παράξενο πράγμα που λέγεται αθωότητα. Όμως τα νησιά και τα παιδιά στη θάλασσα, μου έδωσαν αρκετή τροφή για το επόμενό μου post.

:)

 
At 8/2/07 4:10 PM , Blogger hotel iris said...

ορθά εννόησα, ορθώς απήντησες, ειδικά προς το τέλος...!

σταμάτα να μου κλέβεις ιδέες, θα σε μηνύσω
φιλιά και καλό τσίκνισμα!!

 
At 8/2/07 8:41 PM , Blogger tatine said...

τα σέβη μου στα λόγια που πλαισίωσαν τις φωτογραφίες.

η δε φωτογράφος, γεννημένη κι όχι γενόμενη καλλιτέχνης δεν στέκει στο correct το προσδιορίζει...

σ' ευχαριστώ, καλέ μου, γιατί στην εποχή που αγνοείται ακόμη και το πως γράφεται η αισθητκή, εσύ μας έκανες πιο πλούσιους.

έχω μια ιδέα: θα τρώμε σε μένα και θα κοιμόμαστε σε σένα.
ε;

αύριο ποστ με σαμπάνια για όλους τους ενοίκους σου!

<3 <3

 
At 9/2/07 10:13 AM , Anonymous Anonymous said...

Σωστή η Mann, μου άρεσε και το σχόλιο της για τους τύπους στο Yale. Αν και βρίσκομαι κάπως εντός αυτού του συναφιού, πιστεύω πια ότι πολύ συχνά προσπαθούμε να "σπάσουμε το παιχνίδι για να βρούμε το πράγμα". Όμως, πράγμα και παιχνίδι συχνά είναι ένα: Η ψυχή είναι ωμή, δεν χρειάζεται να σπάσεις τίποτε, ειναι όλα εκεί μροστά σου, όπως το βλέμμα αυτών των φωτογραφιών (των παιδιών, της φωτογράφου και του θεατή).

 
At 9/2/07 12:06 PM , Blogger hotel iris said...

ααχ tatine, τι ώρα θα είναι έτοιμο το φαγητό σήμερα;

αγαπητή flo συμφωνούμε απολύτως, τι μας έχει κάνει ο κώνωπας και τον διυλίζουμε συνέχεια;
θυμάμαι ένα παράδειγμα πριν από αιώνες, την εποχή που πήγαινα σχολείο δλδ, στην ανάλυση ενός ποιήματος, όπου η καθηγήτρια ντε και καλά επέμενε να βρούμε τις σουρεάλ αποχρώσεις σε μια σκηνή με φουφού και κάστανα...
η απάντηση που είχα δώσει ήταν η εξής:
μα γιατί σουρεάλ κυρία, χειμώνας είναι(στο ποίημα), κάστανα ψήνονται, τι πιο φυσιολογικό...

 
At 9/2/07 12:24 PM , Blogger Xilaren said...

tifoeus, αυτό το ποστ είναι εξαιρετικό

 
At 9/2/07 12:34 PM , Blogger hotel iris said...

και συ είσαι ένα παιδί γλυκό!

 
At 9/2/07 12:40 PM , Blogger unapatatras said...

ενώ διάβαζα ποστ και σχόλια τώρα δα, εμφανίστηκε ο πιτσιρίκος του αφεντικού μου... ετών τριών...

μετά από 2 λεπτά αμίλητος, οι σβούρες μου (που τις είχα σβουρίξει) του τράβηξαν την προσοχή, έσκασε χαμόγελο και πλησίασε...

λίγο μετά, ήρθε μόνος του και με αγκάλιασε (λιώνω λέμε! εγώ πότε θα γίνω μάνα και τέτοια)

λίγο μετά φωνάζει "είμαι η χιονάτη!" (και δε θέλει να είναι ούτε ο αλαντίν ούτε μάγος ούτε κανένας "είμαι η χιονάτη!")
!!!!

ο ίδιος μπόμπιρας, πριν λίγο καιρό, δεν ήθελε να πάει να κάτσει στη γιαγιά του εκείνη τη μέρα (τις ώρες που οι γονείς του δουλεύουν).
-θέλω να πάω στο πάρκο.
-και ποιος θα σε προσέχει; ο μπαμπάς πρέπει να πάει στο γραφείο και ο αδερφός σου στο σχολείο.
-ο ήλιος.

δεν έχω άλλα λόγια. μόνο αγκαλιές. πολλές.

 
At 9/2/07 12:53 PM , Blogger hotel iris said...

και γω πότε θα γίνω πατέρας, να συστήσουμε σύλλογο υποψήφιων γονέων!!!

αγκαλιές και φιλιά...

 
At 9/2/07 2:03 PM , Anonymous Anonymous said...

Τις σας πιάνει όλους με τη μητροπατρότητα? Αγαπητέ Τιφοεύ, αν είχατε τέτοια καθηγήτρια θα πρέπει να θεωρείται τον εαυτός ας πολύ πολύ τυχερό, και ας επέμενε για το "τι σημαίνει"!Προφανώς σας παρακινούσε να ψάχνετε κάτω από την επιφάνεια. Αλήθεια, σε ιδιωτικό ή σε δημόσιο συνέβη το απόσπασμα?
Επίσης, με αυτές τις φωτογραφίες συνομιλούν και οι φωτογραφίες των 'απαλών ως μανόλιαι κοράσιων' του μέγα Εμπειρίκου.

 
At 9/2/07 5:06 PM , Blogger hotel iris said...

αγαπητή flo, όσο για το πρώτο ομιλούμε σε πολύ θεωρητικό επίπεδο, ακόμα...
το σχολείο
δημόσιο ήταν, έστω κι αν το λύκειο ήταν κλασσικό και που με την αποφοίτηση έγινε κλασικό
-έχει πλάκα αυτό από έναν άνθρωπο που δεν είναι τέλεια ορθογράφος, αλλά το θυμάμαι ως περιστατικό-
στο οποίο διάλεξα να πάω γιατί το αγαπημένο μου μάθημα ήταν τα κείμενα (μυαλό δεκαπεντάρη) , όχι βέβαια ότι γινόταν ιδιαίτερη δουλειά στο αντικείμενο αυτό, γιατί έτσι και αλλιώς ακόμα και κει αποτελούσε δευτερεύον μάθημα...
από ότι μπορώ να θυμηθώ το ποίημα ανήκε στην γενιά του τριάντα, εν πολλοίς υπερρεαλιστική ως σχολή, που δεν ήταν όμως μια, αλλά το συγκεκριμένο ήταν πολύ βατό χωρίς περαιτέρω, αν μπορώ να πω με τη χρονική απόσταση που με χωρίζει, συνδηλώσεις...
σε σχέση με τον Εμπειρίκο τώρα, ναι, ίσως να μπορεί να υπάρχει αυτό το κοινό, αν και διαφέρει η οπτική του φωτογράφου, που στο επόμενο post με την επόμενη σειρά της Mann, ίσως αυτή η παραλληλία να γίνεται πιο φανερή...

 
At 9/2/07 5:59 PM , Blogger hotel iris said...

κάτι, ξέχασα πάλι από το πάνω comment, ένα (,) στο ότι :-(

 
At 10/2/07 12:57 PM , Blogger unapatatras said...

flo, έχω να δηλώσω πως δεν διακατέχομαι από κανένα άγχος να γίνω μάνα, αν και εφόσον, με το καλό, αλλά δεν προβλέπεται άμεσα -ούτε έμμεσα- and that is absolutely fine with me. αλλά είναι αυτή η γλύκα και η τρυφεράδα των πιτσιρικακίων που με λιγώνει
και μου λείπει.

 
At 11/2/07 8:34 PM , Blogger Provato said...

μπεεεεεξαιρετικές φωτογραφίες! μπράβο που μας τις παρουσίασες! μπράβο! είναι τέλειες!

σαν κάτι να φύσηξε στο δωμάτιο!

 
At 12/2/07 12:58 AM , Blogger hotel iris said...

να ΄σαι καλά προβατούκο, για το γέλιο που χαρίζεις και να σου ζήσει ο κούκλος ο ανιψιός!

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home

header's photo by 3amfromkyoto