Το μαύρο είναι

Το μαύρο είναι ένα από τα αγαπημένα μου χρώματα.

Είναι το χρώμα που κυριαρχεί στη γκαρνταρόμπα μου, όπου μετά από τα διαδοχικά πλυσίματα-μπουγάδες, πρέπει φυσιολογικά να διαθέτω και όλη σχεδόν την κλίμακα του γκρίζου. Αυτό που θέλω να πω είναι, ότι το μαύρο είναι ένα χρώμα που με κάνει να αισθάνομαι ασφαλής. Σαν να φοράς καθημερινά τη στολή σου, χωρίς να παιδεύεσαι με τους πιθανούς συνδυασμούς. Ναι, μου ήταν σαν κάτι δεδομένο, αν και με έκπληξη αφουγκράζομαι κάθε φορά τα θετικά σχόλια στις όποιες μικρές μου απιστίες (όλα τα μαύρα είναι άπλυτα), κάθε φορά που φοράω κάποιο χρωματιστό ρούχο. Ουσιαστικά οι επιλογές αυτές πρέπει να αντανακλούν κομμάτια του ψυχισμού μας, έτσι δεν είναι; Μελαγχολική φύση (δεν το αρνούμαι), ευαισθησίες (ναι, έχουμε κι από αυτές), ροπή προς το δραματικό (ε, γιατί να το κρύψουμε κι αυτό), κυκλοθυμικές εξάρσεις (ε, μια σταλίτσα), αναβλητικότητα (μμμ), φαγούρες κοκ. Νομίζω ήμουν σαφής, γουστάρω το μαύρο. Όταν λοιπόν αποφάσισα να ανοίξω blog και έχοντας περάσει αρκετό διάστημα διαβάζοντας τα διάφορα ημερολόγια, πέρασα και από τη συλλογή των templates, προσπαθώντας να αποφασίσω τι θα μπορούσα να διαλέξω. Ας κάνω μια μικρή παρένθεση εδώ. Τα αγαπημένα μου blog είναι τα μαύρα. Εκεί μπορείς να βρεις χαρακτήρες ανθρώπων που κάτι με κάνει να νομίζω ότι μοιάζουν με τον δικό μου ψυχισμό. Ξέρεις, αυτό το κομμάτι που σε κάνει να αισθάνεσαι πως κάτι μέσα σου σπάει κάποιες φορές, ο θυμός που δεν μπορείς να μετριάσεις και του αφήνεσαι, ο αυτοσαρκασμός σε ναρκισσιστικό επίπεδο και λεπτές τραγανές φετούλες ειρωνείας, οι επιθυμίες που σε παγιδεύουν οι ίδιες που σε απελευθερώνουν…

Αποφάσισα να διαλέξω το πράσινο χρώμα, αποφάσισα να δώσω χρώμα, θέλησα τις σκέψεις μου να τις δω αποτυπωμένες σε άλλο φόντο. Το μαύρο είναι αγαπημένο μου χρώμα. Σήμερα έβαλα κόκκινο μπλουζάκι και πήγα να πάρω το πρώτο μου ταμείο ανεργίας.