destination

από το δελτίο τύπου:


Επηρεασμένοι από το feeling του καλοκαιριού και την ανάγκη για απόδραση, οι συμμετέχοντες μας οδηγούν σε ένα διήμερο ταξίδι, πολλαπλών προορισμών στο κέντρο της ιστορικής Αθήνας. Graffiti, installations, collage, φωτογραφία, ποίηση, illustration, μουσική, video art, αποτελούν το μεταφορικό μέσο για το όραμα κάθε καλλιτέχνη, αλλά, και κάθε θεατή.

Μία ζωντανή στοά, της Αθήνας του ’50 αλλά και της καθημερινότητας της περιοχής του Ψυρρή μεταμορφώνεται σε ένα καλλιτεχνικό στέγαστρο 25 ατόμων προς αναζήτηση προορισμού. Μία έντονη βραδιά στις 30 Ιουνίου…
Ένα χαλαρό κυριακάτικο απόγευμα την 1η Ιουλίου…

καλό σ/κ

ένα ευτυχισμένο σάββατο

Σάββατο απόγευμα, παγωμένο νερό και καφές στην πλατεία Κοραή δροσίζει τη διάθεση, ενώ ένα μαλακό αεράκι κάνει αισθητή την παρουσία του, γλιστρώντας κάτω από τις ομπρέλες. Η παρέλαση ξεκινά σε λίγη ώρα στην γειτονική πλατεία Κλαυθμόνος και η χαρούμενη μουσική ανεβάζει την γιορταστική διάθεση.
Μια μεγάλη πολύχρωμη σημαία ανεμίζει με κυματισμούς στα χέρια των παιδιών που θα αποτελέσουν την κορυφή της. Σ΄ ένα μικρό αυτοκίνητο με καρότσα μια αιθέρια ύπαρξη ελαφρώς γκαγκανιασμένη, με υπέροχα πλατινέ μαλλιά, πόζα χολιγουντιανής ντίβας και διακριτικό νάζι, προσπαθούσε με μια κατακόκκινη φτερωτή βεντάλια να δροσιστεί και να εμψυχώσει τον κόσμο μέσα σε μια ανεβασμένη από την αναμονή διάθεση. Κάπου εκεί τριγύρω ήταν και το go go boy νεάτερνταλ καλυμμένο με ελάχιστα κομμάτια γούνας μιας προϊστορικής υποθέτω gay αρκούδας…

Μ’ ένα σύνθημα η παρέλαση ξεκίνησε κα ο κόσμος ξεχύθηκε στο δρόμο με τη μουσική να μας ακολουθεί σ΄ όλη την πορεία, με πολύχρωμες σημαίες, πανό, και σφυρίγματα.
Η διαδρομή σκιερή πάνω στην Σταδίου, πλατεία Συντάγματος, ένα μικρό κομμάτι της Φιλελλήνων και στην συνέχεια Αμαλίας, στάση μπροστά στο κοινοβούλιο με τα περιστέρια να τσιμπούν το ρύζι που συμβολικά πετούμε μεταξύ μας, Πανεπιστημίου με τα μπαλκόνια της Μεγάλης Βρετάνιας ν ανοίγουν και τον κόσμο να χορεύει μαζί μας και να μας χαιρετά, πνοές αέρα από τους κατηφοριές του Λυκαβηττού να μας στέλνουν τη δροσιά τους, Προπύλαια σε μια Αθήνα άδεια και νυσταγμένη μέσα στην καλοκαιρινή της ραστώνη, στροφή Πεσματζόγλου και επιστροφή στην βάση της Πλατείας. Δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ ολόκληρο κάποιο από τα συνθήματα, όποιος μπορεί ας βοηθήσει.

ήμασταν όλοι εκεί

η ξανθιά νεράιδα και o o go go boy νεάτερνταλ

ο γνωστός [πουτσά]νθρωπος

κάτι θεϊκές δίμετρες καλλονές, να υποθέσω Σκανδιναβές ;)

και γω με την λαχανί τσάντα από τα ψώνια της patatras

να σπάει την μονότονη διχρωμία του τζιν και της μπλούζας.


Ήταν μια όμορφη αίσθηση να περπατάς για πρώτη φορά σε μια τέτοια παρέλαση (και πορείες έχω κάνει αρκετές), η πλάτη να ισιώνει από μόνη της, οι φάτσες παντού να είναι χαμογελαστές, να υπάρχει πολύ νεολαία, να υπάρχει παλμός και ζωντάνια. Και είναι πολύ κρίμα που ένας τέτοιος Θεσμός δεν έχει κρατική ή δημοτική υποστήριξη μέσα στο σύνολο τόσων και τόσων εκδηλώσεων, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια μεγαλύτερη εκδήλωση και ν΄ αγκαλιάσει περισσότερο κόσμο. Ένα φεστιβάλ που να μας ενώνει όλους.


Η έλλειψη αυτή ήταν φανερή στην υλικοτεχνική υποδομή των περιπτέρων των ΜΚΟ,
των όποιων πολιτικών σχηματισμών και των χορηγών. Πέρα από το σύστημα ήχου και φωτισμού από τον δήμο, ένα υποτυπώδες bar σαφώς και δεν μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες του κόσμου που απευθυνόταν στα γειτονικά καφέ και περίπτερα. Κάποια στιγμή έφτασε και η ώρα των ομιλιών έχοντας προηγηθεί μόνο ένα καλωσόρισμα από τη δημοτική πτέρυγα προσκείμενη στον Συνασπισμό. Νέα Δημοκρατία και Κομμουνιστικό Κόμμα παντελώς απόντες. Τι μπορεί να περιμένει κανείς από τα άκρα και αλήθεια διανύουμε προεκλογική περίοδο; Το Πασόκ με έναν εκπρόσωπο της εσωτερικής οργάνωσης ισότητας και δικαιωμάτων. Αλήθεια που ήταν όλα αυτά τα φωτογενή στελέχη που δεν φείδονται σχολίων για τις δημοκρατικές καταβολές και ανατροπές του μεγάλου τους κινήματος. Το καινούργιο κόμμα των Φιλελευθέρων με τα πιο φωτογενή του νεαρά στελέχη να κρατούν το δικό τους πανό στην πορεία, να αρθρώνουν το σιγανό δειλό τους λόγο για τον πολιτικό φιλελευθερισμό, κάπως εκτός κλίματος με την εφηβική τους διάθεση να φλερτάρουν και να συγκινήσουν χαριτωμένα κοριτσάκια. Προς την εκπρόσωπο τύπου των φιλελευθέρων, μήπως πρέπει να το δουλέψετε λίγο καλλίτερα το ζήτημα βρε παιδιά;
Η εκπρόσωπος του Συνασπισμού- η μόνη παραδόξως εκπρόσωπος και ομιλητής, γυναίκα-, με σταθερή και δυνατή φωνή εξέφρασε την υποστήριξη και τις προτάσεις του κόμματός της, ενώ ο εκπρόσωπος των πρασίνων με τη ζωντάνια του λόγου του χαιρέτησε την γιορτή της φύσης και του έρωτα. Στην συνέχεια ήταν ή ώρα για τις συναυλίες με ένα κοινό χαρούμενο και χαλαρό χυμένο στο γκαζόν και τις πλάκες της πλατείας.

Στην παρέλαση θα πρέπει να ήταν φέτος σημαντικά πάνω από πεντακόσια άτομα, αλλά μάλλον το ποσοστό δεν πρέπει να άγγιξε τον περσινό αριθμό προσέλευσης με τον κόσμο να αυξάνει σταδιακά και να ξεπερνά τους χίλιους στο επίκεντρο της γιορτής στην Κλαυθμόνος. Πέρασα όμορφα με τον κόσμο που γνώρισα και την παρέα που δημιουργήθηκε εκεί. Ήταν μια όμορφη ατμόσφαιρα που ταιριάζει σε κάθε συνειδητό και μη φοβικό άνθρωπο που έχει τη διάθεση να περάσει καλά και η λαχταριστή πατουσίτσα ενός μωρού στο καροτσάκι του, ήταν από τις τελευταίες εικόνες που κράτησα πριν φύγουμε. Στηρίξτε το θεσμό όπως μπορείτε, δυναμώστε τη φωνή για την ισονομία και την απάλειψη των διακρίσεων, ελάτε να γιορτάσουμε τον έρωτα. Γιατί ο έρωτας δεν έχει φύλο.

ο ξενοδόχος έτοιμος να ανάψει τσιγάρο

σίγουρα δεν είναι τόσο όμορφος, είναι πολύ ευγενική η φωτογράφος


οι φωτογραφίες της patatras

και πολύ περισσότερες εδώ

αφιερωμένο σ΄ όλους

πάμε παρέλαση;

Συνήθως τέτοιες μέρες τον Ιούνιο συμβαίνει στην Αθήνα, αλλά και σχεδόν παντού σε παγκόσμιο επίπεδο, μια διαφορετική παρέλαση. Όχι σαν τις διαδηλώσεις που έχουμε συνηθίσει, με φωνές, διαμαρτυρίες και προπηλακισμούς. Είναι μια παρέλαση υπερηφάνειας, αισιοδοξίας και χαράς ανθρώπων καθημερινών, που υπερασπίζονται το δικαίωμα στον έρωτα. Το σύνθημα της φετινής εκδήλωσης είναι “Ο έρωτας δεν κάνει διακρίσεις κάνει την διαφορά”.







Πάντα ήθελα να ξεχωρίζω και νομίζω πως και αυτό συνέβαινε πριν ακόμα το σκεφτώ.
Πριν ακόμα αντιληφθώ ότι το να μη φέρω κοινές επιθυμίες ή γούστο θα μπορούσε σταδιακά να ξυπνήσει δυσάρεστες συνθήκες ή καταστάσεις, ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα ανάμεσα στην έλλειψη αυτοπεποίθησης και την παραφορά, πισωγύρισμα στην μελαγχολία και πάλι από την αρχή. Αλλά τελικά το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό. Μια
βαθύτερη γνωριμία με τον εαυτό μου και με ανθρώπους που με τίποτα δεν θα θελα να χα χάσει.
Θέλει πολύ δουλειά να τα χεις καλά με τον εαυτό σου έτσι κι αλλιώς, και πολύ χρόνο επίσης, χωρίς κανείς να μπορεί να σου εγγυηθεί ότι θα ξυπνάς κάθε μέρα ευτυχισμένος.


Η ελληνική πολιτεία μοιάζει να κωφεύει στην ανάγκη ισονομίας και ισοπολιτείας μιας μερίδας πολιτών της, που σαφώς δεν είναι η μόνη, και που όμως πάνω της στηρίζεται προεκλογικά καθώς αναγνωρίζει ότι δεν είναι αμελητέα, για να την ξεχάσει την επόμενη αμέσως στιγμή. Εγκλωβισμένη σε συντηρητικά στερεότυπα που ακολουθούν παρωχημένες πλέον λογικές και αναφορές. Η κοινωνία δεν αποτελεί ένα ακύμαντο ρεύμα και κανείς στην εποχή μας δεν αποδέχεται την συνθήκη του αυτοαποκλειμού, την κατάσταση της μη ζωής, της κρυφής ζωής. Ο έρωτας αγαπά το φως της ημέρας, αγαπά την ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία, αγαπά τη ζωή. Ο έρωτας επίσης δεν είναι ντροπή και δεν είναι ενοχές. Σκεπτόμενος τη δικιά μου εφηβεία και την εφηβεία των παιδιών που την περνούν σήμερα (αναγνωρίζοντας πως είναι πολύ διαφορετική), το δικό μου παιδί, αν μου δοθεί ποτέ αυτό το δώρο, δεν θα θελα να αισθανθεί ποτέ ντροπή. Θα θελα να ξέρει πως μπορεί να επιλέξει, να ξέρει πως θα το αγαπώ.


Τι είναι δικαίωμα στο έρωτα και γιατί αξίζει να το συζητάμε και γιατί αξίζει να το γιορτάζουμε ακόμα και σήμερα; Είναι το δικαίωμα των ανθρώπων να μπορούν ισότιμα να απολαμβάνουν τη ζωή τους χωρίς διακρίσεις στο πλαίσιο μιας ευνομούμενης κοινωνίας. Ίσως πιο απλά με τον τρόπο που εγώ αισθάνομαι: όποιος στη ζωή του έχει νιώσει για μια στιγμή έστω και έναν οργασμό, να αντιληφθεί πως είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου να μπορεί να αισθανθεί και να εκφραστεί με όποιον τρόπο ορίζει το σώμα του. Ίσως όλοι να μην είχαμε αυτό το δώρο, ποιός ξερει...


Για ποιους είναι αυτή η γιορτή; Για όλους όσους αισθάνονται ορατοί αλλά και ακόμα αόρατοι όλη τη χρονιά. Για τους φίλους τους, για τους ανθρώπους που είναι κοντά τους, για τους άγνωστους που θα συναντηθούν και θα γνωριστούν εκεί, για όλους ανεξάρτητα ερωτικού προσανατολισμού, ηλικίας, φυλής, θρησκείας ή πολιτικών πεποιθήσεων και κυρίως για τους ανθρώπους που αγαπούν τον έρωτα. Την πρώτη χρονιά ήταν πεντακόσιοι, την δεύτερη ήταν χίλιοι, την φετινή μακάρι να είναι ακόμα περσότεροι, μέχρι να αγκαλιάσει όλη την πόλη, μέχρι να είναι αιτία γιορτής για όλη την πόλη. Φέτος θα αφήσω το ταμπελάκι μου στη reception και θα πάω και γω.

Θες να ρθεις μαζί μου;



υγ) θα προσθέσω δυο links από δυο πολύ ενδιαφέροντα άρθρα ενός περιοδικού που επιμένει!
αξίζει να τα διαβάσεις...

http://www.10percent.gr/issues/200508/04.html


http://www.10percent.gr/issues/200706/03.html

πάμε αγκαλιές;

Το Σάββατο ανάμεσα στα μηνύματα του ηλεκτρονικού μου ταχυδρομείου ήταν ένα πανέμορφο βιντεάκι από τον φίλο barbony, με το οποίο έμαθα για την εκστρατεία με τις δωρεάν αγκαλιές www.freehugscampaign.org. Πάλι το you tube είναι γεμάτο με πανέμορφα βιντεάκια από πολλές άλλες χώρες και πόλεις. Αν και με στοιχεία σκηνοθεσίας για να μπορέσει το υλικό να συγκινήσει στην μικρή του έκταση και διανθισμένα με πανέμορφα τραγούδια, νομίζω πως θα μπορούσα να χαθώ με τις ώρες στην περιήγηση του κόσμου που οι αγκαλιές δίνονται χωρίς αντίτιμο.

Ένα ακόμα mail την ίδια ημέρα μου γνωστοποιούσε συνθήκες χρήσης βίας που η θέασή του ήταν αλλεπάλληλα χαστούκια στην συνείδηση πολλών από μας. Δεν ξεχνώ ποτέ πως ζω στις συνθήκες του πραγματικού κόσμου ακόμα κι όταν ηθελημένα κλείνομαι στα δωμάτια του ξενοδοχείου. Ξέρω πως ακόμα κι αν προσπαθήσω να αποφύγω κάτι, στην επόμενη γωνία θα με περιμένει…
Ξέρεις κάτι όμως;
Δεν είναι έτσι ο κόσμος αυτός που θέλω να ζω και όσο μπορώ θα προσπαθήσω να τον αλλάξω. Πάμε αγκαλιές;

ευχαριστώ barbony

πάμε βόλτες;

Δευτέρα χαζεύοντας τα Νέα, έπεσα πάνω σε μια είδηση για τους εκατοντάδες γυμνούς ποδηλάτες, που για τέταρτη χρονιά φέτος πλημμυρίζοντας τους δρόμους σε πολλές πόλεις του κόσμου, θέλησαν να δείξουν την προτίμηση τους σ΄ ένα πιο φιλικό για το περιβάλλον μέσο.

Θυμάμαι πως κατά τη διάρκεια της χρονιάς πολλές φορές συναντούσα την ομάδα διαμαρτυρίας των ποδηλατών, με τις χαρούμενες σφυρίχτρες, στις πορείες τους για τις ελλιπείς υποδομές της ελληνικής πολιτείας, με αιτήματα για τη δημιουργία ποδηλατοδρόμων και για τη μεταφορά των ποδηλάτων με το μετρό.

Χαζεύοντας το site του world naked bike ride ,αντιλήφθηκα πως είναι μια αρκετά οργανωμένη και δημοφιλής τακτική σε 70 μεγάλες πόλεις και σε 20 χώρες του κόσμου.
Το flirk είναι γεμάτο από φωτογραφίες των εκδηλώσεων και του κόσμου που συμμετέχει, μήπως είναι καιρός να πάρουμε κάποιες καλές ιδέες;

να κάνουμε αγκαλίτσες

ακόμα κι αν ήμαστε λίγο παραπάνω τριχωτοί

να φορέσουμε κάτι διαφορετικό και χαρούμενο από τα ρούχα της δουλειάς

να πούμε πόσο όμοιοι όλοι ήμαστε χωρίς αυτά

όπου η ηλικία δεν έχει καμιά σημασία

να διαδηλώσουμε ενάντια στις δικές τους αποφάσεις

να σκεφτούμε πρωτότυπα πολιτικά μηνύματα

να βγάλουμε φωτογραφίες αυτούς που θα μας φωτογραφίζουν

να δώσουμε στο διψασμένο κοινό αυτό που πραγματικά ζητάει

να ζωγραφίσουμε το σώμα μας ..

σ΄ ό, τι σχέδιο

θα ΄ναι το καλύτερο μαγιό σου

σ΄ ό,τι χρώμα

να χορέψουμε

να φιληθούμε

κι αν έχουμε μικροατέλειες, μην αγχωθούμε

δεν ξέρουμε ποιος τελικά θα ζωγραφίσει την πλάτη μας

να προσέξουμε τον ήλιο σαφώς

και καταλήγοντας στην παραλία να πάμε για βουτιές!


Σ΄ ένα από τα σχόλια της τελευταίας φωτογραφίας που παραθέτω, ο φωτογράφος σχολιάζει, τι θα γίνει βρε παιδιά 3000 θεατές την έχουν δει και δεν έχουν αφήσει ένα σχόλιο, σας αρέσει αυτή η φωτογραφία ή όχι; Για να αρχίσει ο κόσμος να σχολιάζει σταδιακά. Το γυμνό τραβάει, ελκύει , ξαφνιάζει, όπως διηγείται ένας από τους διοργανωτές του Λονδίνου σε βιντεάκι στο you tube, είναι κάτι σαν πυρκαγιά.
Μήπως η ζωή μας θέλει και κάποιες δραστικές κινήσεις; Μπορεί να μας φοβίζει ο μικροαστικός μεσογειακός συντηρητισμός, αλλά ο καιρός είναι ότΙ πρέπει για να πάρεις λίγο χρώμα αυτή την περίοδο. Πόσο ζηλεύω αυτά τα παιδιά…

Το ξέρω πως είναι κιόλας Τετάρτη, πειράζει όμως να σου πω καλή βδομάδα;

Μήπως πρέπει να πάω για ύπνο;

Indecent Exposure to Cars

θες να πάμε μια βόλτα;

world naked bike ride!

μια αγάπη μικρή live

θέλω να βρεθώ πάλι εκεί...
άφησε την μουσική να σε ζαλίσει και την υπέροχη ενορχήστρωση και χάιδεψε την τρεμάμενη εικόνα

καλό καλοκαίρι

to patatras

visne

photo by seccad

βρέχει πάλι απόψε

αύριο
το νερό
θα σταλάζει
από τις βυσσινιές
μπροστά

από το παράθυρό μου

υγ) νομίζω πως είναι περισσότερο σοβαρό παρά αστείο

το ζήτημα με το Αrt Athina
πάρτε μια ιδέα