Saturday, April 26, 2008

the city

Ο ουρανός ταξιδεύει με τα σύννεφα σήμερα
και ενώ ο έλληνας Πατριάρχης χτενίζει τη γενειάδα του
και ετοιμάζεται για τον πατροπαράδοτο τσακωμό με τον αρμένη Πατριάρχη
κρύβει κάτω από τα ράσα του το μικρό αναπτήρα
που επιβεβαιώνει κάθε χρονιά τη περιούσια σχέση των ελλήνων,
ως εκλεκτού λαού, με τα Θεία
σ΄ αυτή τη γη τη ποτισμένη με αίμα
ο άνθρωπος παραμένει κάτοικος μιας μυθικής βαβέλ
δε μαθαίνει από διδάγματα
δε μαθαίνει να αγαπά
δε θέλει να αγαπά
τα παιδιά της συνεχίζουν όμως να γελούν
με έναν τρόπο που τα δικά μας παιδιά έχουν ξεχάσει
και συ μου μιλάς για τη πόλη
τη κρατώ μέσα μου σου απαντώ κι ας μη πάτησα ποτέ εκεί,
ίσως κιόλας να μην έφυγα ποτέ από κει…

πάρε με μια βόλτα μακριά από τα τείχη
και βάλε τη γιαπωνέζικη μπαλάντα που τόσο μ΄ αρέσει.


χρόνια πολλά



Sunday, April 20, 2008

δε ξέρω τι φταίει

ίσως η μυρωδιά της σημερινής μέρας
το ότι έμεινα κλεισμένος μέσα για να γράψω τη τελευταία εργασία μου
πήγα μετά από καιρό ν΄ αγοράσω καπνό
η απουσία θορύβων της κυριακάτικης ραστώνης
η απουσία αυτών που φεύγουν
εγώ που μένω αισθανόμενος πως είμαι σε μια σιωπηλή φυλακή
δε ξέρω τι φταίει
είναι και η αίσθηση αυτού του απογεύματος
και αυτές οι ευωδιές
νιώθω τη τρέλα ενός παιδιού πως του λένε θα πάμε βόλτα
και είναι αυτή η γλυκιά ζεστή ευωδιά
και όλα γύρω μου ανθισμένα
και η μπύρα παγωμένη να την πίνω
και να ξεδιψώ και να θέλω να πιω κι άλλη
δεν ξέρω τι φταίει
αλλά ήθελα να το καθυστερήσω
να μη γυρίσω πίσω
και η βραδιά καθησυχαστική
και μέσα μου να αισθάνομαι μια μελαγχολία
καλοκαιρινή
δε-θέλω-να-ξέρω-τι-φταίει
και μετά
το φεγγάρι που συναντώ
να γεμίζει











Wednesday, April 16, 2008

γαλάζιο



Και κάπου ο ουρανός καθαρίζει. Το γνώριμο χρώμα του επιστρέφει και το βλέμμα μου χάνεται έξω από το παράθυρο, αγαπημένη διαφυγή. Μου τραβάει τη προσοχή και αρπάζω γρήγορα τη μηχανή. Κεντράρω σ΄ αυτό που δε βλέπω καθαρά και προσπαθώ στη συνέχεια να το εντοπίσω στη μικρή οθόνη της μηχανής. Δεν μπορώ να το διακρίνω όμως πουθενά και ήδη έχει χαθεί από το δικό μου ορίζοντα..
Σπίτι αργότερα θα το έβρισκα πάλι στη μεγέθυνση της οθόνης του υπολογιστή. Μια κουκίδα στο γαλάζιο, ένα γλάρος πετάει πάνω από τη πόλη.

Sunday, April 06, 2008

εχθές/ σήμερα



Εχθές…
Ξεκινώντας με το λεωφορείο, δυο κινέζοι ανεβαίνουν στη διαδρομή και κάθονται απέναντί μου. Σύντομα προσέχω την εκφραστική κίνηση των χεριών του ενός, μου θυμίζουν τις θηλυκές ιεροτελεστικές κινήσεις των χορευτριών της παραδοσιακής κινεζικής όπερας. Τα νύχια στο μικρό και τον παράμεσο είναι μεγάλα και εμφανώς προσεγμένα επιτρέποντάς τη χρήση μόνο των υπολοίπων τριών δακτύλων . Ποζάρει άνετα αφήνοντάς με να κατευθύνω την κίνηση του χεριού του για να φανεί πιο καθαρά.

η γνωστή κυρία με τα λουλούδια της στο απάγκιο της ΜΒ


και όλη την υπόλοιπη μέρα βροχή, κάνοντας τη διάθεση ρευστή


η Αθήνα όταν βρέχει μοιάζει με άλλη πόλη


οι δρόμοι της ποτάμια από φωτιά


το φως από τη λάμπα χρωματίζει τα κτήρια αλλιώς


και μετά επιστροφή με το λεωφορείο, πρώτη θέση μπροστά.


σήμερα ήλιος. έμεινα σπίτι όλη μέρα, κάνοντας δουλειές...έπλυνα και τα τζάμια.
εσύ συννεφάκι που πας;



Καλή Βδομάδα




του thomas

Friday, April 04, 2008

Πολιτικός Γάμος

Τον τελευταίο καιρό καθώς θέλησα να πάρω μέρος σ΄ αυτή τη πρωτοβουλία που εναντιώθηκε στις διακρίσεις του προτεινόμενου συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, βρέθηκα πολλές φορές σε διάλογο με άτομα που εκπροσωπούσαν αντίθετες απόψεις. Κάποιες από αυτές τις φορές αισθάνθηκα πως βρέθηκα να χτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο απέναντι σε μια παρωχημένη επιχειρηματολογία που αντανακλούσε λογικές συντήρησης, αποστροφής και φόβου. Φόβο περισσότερο για το άγνωστο από εκπροσώπους του θεωρούμενου ορθού, της κανονικότητας, της σωστής αισθητικής. Γιατί σημειώνω τα τελευταία; Γιατί προσωπικά το γνωστό στη ζωή μου είναι εκείνο που με έχει φοβίσει πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άγνωστο, το ορθό και η κανονικότητα υπήρξαν πάντα έννοιες που είχαν μια αίσθηση ασφυκτικού περιορισμού και υποκρισίας και η αισθητική ένας κώδικας πολύ προσωπικός για να μπορώ να τον τοποθετήσω ως επιχειρηματολογία και ως πεδίο αφορισμού όταν μια άλλη αισθητική δεν ταιριάζει με τη δική μου. Ο σεβασμός επιμένω είναι η καλύτερη απάντηση σ΄όλα αυτά, και μιλώ για το σεβασμό της συνύπαρξης που για μένα εκφράζει το πιο υψηλό δείγμα πολιτισμού.
Ενώνοντας άλλη μια φορά τη φωνή μου μ΄ αυτούς που διεκδικούν το δικαίωμα στον πολιτικό γάμο για όλους, παρουσιάζω τέσσερα βιντεάκια από το φίλμ Tying the Knot.

Στα δύο πρώτα κομμάτια παρακολουθούμε τη θεωρητικό EJ. Graff, συγγραφέα του What is marriage for, να κάνει μια ιστορική αναδρομή της διάστασης του γάμου.
Στο τρίτο βίντεο παρουσιάζεται μια μικρή ιστορία από τη κοντινή σε μας δεκαετία του 60 και του τι θεωρούνταν ως γάμος εκείνη την περίοδο σε κάποιες πολιτείες της Αμερικής. Ίσως να μας βοηθήσει να σκεφτούμε πως πολλές σημερινές κατακτήσεις δεν είναι παρά δείγματα του πολύ πρόσφατου παρελθόντος.
Στο τελευταίο απόσπασμα ταξιδεύουμε στην Ολλανδία του 2001 και στους πρώτους γάμους ομόφυλων ζευγαριών εκεί. Η έκφραση του κεντρικού ζευγαριού όταν απαντά θετικά στην ερώτηση αν δέχεται ο ένας τον άλλο με συγκινεί κάθε φορά που το βλέπω και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για δυο ανθρώπους που είναι μαζί για πάνω από τριάντα χρόνια…
Αλήθεια εσείς πόσο θα περιμένατε;













καλό σ/κ!

header's photo by 3amfromkyoto