let's

talk

about

it

Φωτογραφίες 2 Francesca Woodman

Poem about 14 hands high

i am apprehensive. it is like

when i played
the piano.

first i learned to read music

and then
at one point i no longer needed to translate the notes:
they went directly to my hands.

After awhile i stopped playing

and when i started again i found i could not play.

i could not play by instinct and

i had forgotten how to read music.

Francesca Woodman
1958 - 81

Το φθινόπωρο τέτοια εποχή, καθώς οι τελευταίοι πελάτες έχουν φύγει εδώ και καιρό από το ξενοδοχείο, είναι καιρός για δουλειές. Είναι η εποχή που πρέπει να γίνουν οι αναγκαίες εργασίες συντήρησης για το παλιό οίκημα, για να μπορέσει να ανταπεξέρθει την αγριάδα του χειμώνα. Να καλυφθούν τα σκασίματα στους πέτρινους τοίχους και να προσεχθούν τα φαινόμενα υγρασίας που παρατηρούνται περιμετρικά. Να αλλαχθούν τα σπασμένα κεραμίδια, να καθαριστεί ο κήπος από τα πεσμένα φύλλα και να απομακρυνθούν τα κλαδιά,
που αγκαλιάζουν ασφυκτικά το κεντρικό κτήριο και εμποδίζουν τον ήλιο και τη θέα προς τη θάλασσα. Να τριφτεί και να βαφτεί η παλιά ξύλινη σκάλα και να καθαριστούν και να κλειδωθούν τα δωμάτια των πάνω ορόφων.
Το χειμώνα μας αρέσει να μαζευόμαστε κοντά στο τζάκι μόλις πέσει ο ήλιος και κρατώντας το βιβλίο επισκεπτών να θυμόμαστε, λέγοντας ιστορίες, τους ανθρώπους που
έχουν περάσει από δω.

Η Francesca ήταν ένα σιωπηλό παιδί, που έκανε ότι μπορούσε για να περνά απαρατήρητο. Σαν εκείνα τα σιωπηλά παιδιά που απορροφημένα ξχνιούνται ταξιδεύοντας στο δικό τους κόσμο. Όταν δεν συναντούσες το εύθραυστο βλέμμα της, ήξερες ότι κρυμμένο πίσω από την φωτογραφική μηχανή, που από τα δεκατρία της χρόνια και μετά δεν θα την αποχωριστεί ποτέ, προσπαθούσε να αποτυπώσει τα δικά της τοπία
στις καθημερινές εικόνες.

Ήταν ο τρόπος της να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα,

ήταν ο τρόπος της μέσα από τις εικόνες να επικοινωνεί

και να φανερώνει

τις σκιές του δικού της

μελαγχολικού

κόσμου.

Το 77 και για μια χρονιά, θα κερδίσει υποτροφία για την Ιταλία, όπου και θα παραμείνει στη Ρώμη, αφιερωμένη σ΄ αυτό που αγαπούσε με τόσο πάθος, δημιουργώντας εικόνες μιας διάφανης ευαισθησίας και ποιητικότητας. Επιστρέφοντας στην Αμερική θα μετακομίσει στην Νέα Υόρκη, όπου δύο χρόνια αργότερα θα εκδοθεί το πρώτο της βιβλίο. Σε ηλικία είκοσι δύο χρόνων η Francesca θα φύγει για το δικό της μεγάλο ταξίδι, αναζητώντας τα ίχνη του κόσμου που περιέγραψε με τις μαγικές της εικόνες.

Το χειμώνα στο Ξενοδοχείο Ίρις, μόλις βραδιάσει καθόμαστε γύρω από τη φωτιά και λέμε ιστορίες. Ανοίγουμε τα σκονισμένα κουτιά της λήθης και θυμόμαστε αγαπημένα πρόσωπα που συναντήσαμε κάποτε και περιμένουμε το βραδινό επισκέπτη να χτυπήσει την πόρτα.


http://www.heenan.net/woodman/

http://www.fly.net/~kiki/woodman.html
http://www.photoarts.com/journal/romano/woodman/

Πάρτυ τη δευτέρα

Στο μπάνιο στέκομαι για λίγο μετέωρος,
τι θα κάνω, θα κοιμηθώ κι άλλο;
κι όμως δεν αισθάνομαι καθόλου να νυστάζω,
το κεφάλι είναι ελαφρύ από το χθεσινό ξενύχτι
και ξημερώνει μια πολύ όμορφη μέρα,
Ξανά.
Πάρτυ τη Δευτέρα,
δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ξεκινάς τη βδομάδα
και όταν η διάθεση είναι καλή
Περνάς καλά.
Μονοκατοικία λοιπόν,
στα ψηλά της νέας Φιλοθέης
και η θέα ανοιχτή μπροστά στο πανόραμα του Υμηττού

Δεν ξέρω κανέναν εκεί, έχω πάει με φίλη
που γνωρίζει τα παιδιά,
σαλόνι φιστικί και κουζίνα πορτοκαλί
και ωραίες φατσούλες
κρασάκι κόκκινο,
τα πρώτα κεφτεδάκια
και παίζω με τα σκυλάκια του σπιτιού
τα τσιγάρα της κοινωνικοποίησης
τα στερημένα
ρουφώ άπληστα
και τότε συμβαίνει αυτό,
που σου χω πει,
ο χρόνος σταματά

η μουσική κυλά
κι άλλο κρασί,
μια παρέα Ισπανών
που με τις κουβέντες τους και το κέφι τους
ντύνουν με ταπετσαρίες Αλμοδοβάρ το χώρο,
είσαι και εσύ εκεί που βλέπω πρώτη φορά
που το χαμόγελό σου με κάνει
να σε κοιτώ,
ξανά
και ξανά.


Ακούω Τζούμα πάλι
το πρωί στον Εν λευκώ,
τρώω ρόδι την ώρα που ψήνεται το τοστ,
σου λέω μην ανοίξεις την τηλεόραση,
κράτα καλή τη διάθεση
και βάλε
δυνατά
ό,τι
μουσική
θες!

Σκηνές 5

Μ΄ αρέσει να πίνω τον καφέ μου έξω τα μεσημεράκια αυτά με την λιακάδα.
Οι μέρες αυτές του φθινοπώρου κυλούν σχεδόν νωχελικά και με πολύ καλή διάθεση. Ο σοβαρότερος λόγος είναι ότι δεν δουλεύω βέβαια και οι μέρες κυλούν σαν να έχω πάρει μια σοβαρή παράταση από τα προβλήματα της μέχρι χθες καθημερινότητας, σαν μια μορφή υποτροφίας και ανάγκης κλεισίματος παλιών λογαριασμών. Σημαντικό ρόλο παίζει και η απουσία τύψεων σαν μια διαδικασία προετοιμασμένη από καιρό και ουσιαστικά η επιθυμία για το ξεκίνημα ενός καινούργιου κύκλου. Πιστεύω όλα να πάνε καλά. Ας πάμε να δούμε μερικά flash back από την βδομάδα που πέρασε.

Όπως είχα σημειώσει και στο προηγούμενο post, από τη Πέμπτη και μετά παρακολουθούσα το συνέδριο στον Ελληνικό κόσμο, που αφορούσε τον πολιτισμό και την τεχνολογική σύγκλιση. Αυτό που θα μου μείνει από τις εναρκτήριες ομιλίες, είναι η εξαγγελία ενός πολιτικού προσώπου, για τη διάθεση ενός μη ευκαταφρόνητου ποσού, ώστε η προσβασιμότητα στο internet στο σύνολο του πληθυσμού, να ανέβει μέχρι το 2008 στο 7% (μου αρέσουν οι τόσο υψηλοί στόχοι, όπως ο συγκεκριμένος)! Anyway, από τα θετικά, η μεγάλη προσέλευση νέων ανθρώπων, από ποικίλα γνωστικά πεδία και σαφώς η κοτομπέρτα του Κινέζου.

Μια από τις ανακοινώσεις λοιπόν του συνεδρίου, που αφορούσε καινούργιες τεχνολογικές εφαρμογές, από το Πανεπιστήμιο της Σιγκαπούρης η συγκεκριμένη, ήταν ένα είδος υφάσματος με ενσωματωμένους αισθητήρες, όπου από κάποιο απομακρυσμένο σημείο, ο χρήστης μέσω ενός αντικειμένου μπορούσε να στείλει μηνύματα αφής. Πιο συγκεκριμένα, όπως μας εξήγησε ο καθηγητής και παίρνοντας ως παράδειγμα τα κοτόπουλα που είναι τα πιο δημοφιλή οικόσιτα στην Ασία, σου λείπει η κοτούλα σου την ώρα που είσαι στο γραφείο, κανένα πρόβλημα. Πριν φύγεις το πρωί, της φοράς την εν λόγω μπέρτα και όταν κατά την διάρκεια της ημέρας αποφασίσεις ότι σου λείπει και θες να την αγκαλιάσεις, αγκαλιάζεις ένα ψεύτικο κοτοπουλάκι που λειτουργεί τύποις σαν πομπός διαμέσου internet και το οποίο προσφέρει ένα είδος μασάζ-χαδιού στο αγαπημένο σου πτηνό στο σπίτι, στο κοτέτσι ή wherever. O καθηγητής συμπλήρωσε πως μελετάται η εφαρμογή του και στον άνθρωπο, με την έννοια λείπεις σε ταξίδι και λείπεις στο παιδί σου; Ε, όπως του μιλάς στο τηλέφωνο μπορείς και να αγκαλιάζεις ένα αρκουδάκι, το οποίο θα μπορεί να στέλνει σήματα αφής στο παιδί σου που μπορεί να βρίσκεται σε άλλη πόλη ή χώρα. Ο καθηγητής συμπλήρωσε πως αυτή η μορφή εφαρμογής της τεχνολογίας, δεν επιθυμεί να υποκαταστήσει το ανθρώπινο άγγιγμα, αλλά το όλο ζήτημα ξεσήκωσε αντιρρήσεις από την ομάδα των θεωρητικών του συνεδρίου που δεν ήμασταν και λίγοι.

Από τα σημαντικά, η παρουσίαση από τον καθηγητή Χρίστο Παπαδημητρίου του Berkley, του logicomix. Συγκρατήστε αυτό το όνομα. Σε ένα χρόνο περίπου το project θα είναι έτοιμο και αφορά ένα πανέμορφο comix που περιγράφει την ιστορία της λογικής από τον Αριστοτέλη μέχρι και την εποχή του internet. Θα αποτελέσει αγαπημένο δωράκι όχι μόνο για αγαπημένα μας πιτσιρίκια αλλά και για μας. Πολύ ενδιαφέρουσα επίσης ήταν η παρουσίαση του Γιαπωνέζου καθηγητή με τα μουσικά μπουκάλια και την μαγική βούρτσα... Στο κλείσιμο του συνεδρίου η παρουσίαση του Μίλτου Μανέτα (στην ουσία όχι και τόσο αποτυχημένη τελικά, καθώς για αρκετή ώρα μετά, μέχρι και στο τραπέζι του κρασιού με την παρέα που δημιουργήθηκε, μιλούσαμε γι αυτήν) άφησε αναπάντητο το ερώτημα και τώρα ο ΄΄ καλλιτέχνης’’ τι ήθελε να πει; Ως ουσία του συνεδρίου, θα αποτελέσει η άνοδος της web science, στο χώρο που μέχρι χθες καταλαμβανόταν από την computer science.

Κάπου ενδιάμεσα, την Παρασκευή, θα χωθώ για λίγο στο Κουζίνα στην Ανδρανού, περιμένοντας να κοπάσει η βροχή. Ωραία μπάρα και μακριά, σ΄ έναν καλόγουστο χώρο (βέβαια εγώ καθόμουν μπροστά στο ψυγείο με τα λουκάνικα και τα παγωμένα σύγκλινα, εσείς μπορείτε να προχωρήσετε και πιο μέσα) εκείνη τη στιγμή άδεια. Το ποτήρι με το κόκκινο κρασί θα σερβιριστεί με αμύγδαλα μουσκεμένα στο νερό και χοντρό αλάτι δίπλα, και τιμή 2.90. Αρχίζει να μου αρέσει η λογική των συγκρατημένων τιμών, σε μαγαζιά που θεωρώ ωραία, γιατί μεταξύ άλλων κάτι τέτοιο δηλώνει και σεβασμό προς τον πελάτη.

Κυριακή βραδάκι στο 2 του Παπαϊωάννου στο καινούργιο Παλλάς, το οποίο ανακαινισμένο με μια λιτή πολυτέλεια, δεν δημιουργεί ίσως το δέος όπως ενός άλλου αστικού χώρου, όπως το Αττικόν, αλλά προεικονίζει με τις δυνατότητές του σπουδαίες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Όποιος έχει σχέση με τα έργα του Παπαϊωάννου, ξέρει ότι πλάθει εικόνες τρομερής ομορφιάς και κάθε μία από τις παραστάσεις του αποτελεί εμπειρία συναισθημάτων. Η συγκεκριμένη παράσταση, με την φοβερή μουσική του Κ.Β. και τα υπέροχα σκηνικά της Πεζανού έχει μια παλέτα από σκηνές μνήμης, αλληγορίας, ρυθμικής έντασης, χιούμορ και κλεισίματος ματιού στον θεατή. Αρκετά στοιχεία επίσης από την Sasha Waltz και την παράσταση Σώματα που παρακολουθήσαμε τον Ιούνιο, κάτι που δεν θεωρώ κατ΄ ανάγκη αρνητικό. Είναι μια παράσταση για τον αντρικό κόσμο, μέσα από την εσωτερικότητα της σύλληψης του Παπαιωάννου και μόνο με άντρες χορευτές. Αυτή του η ματιά, είμαι σίγουρος ότι θα δημιουργήσει προβληματισμό στο γυναικείο του κοινό, που αντικειμενικά αποτελεί την πλειοψηφία του κοινού τέτοιου είδους παραστάσεων, αλλά και από την άλλη, θα σκάσει και σαν ώριμο χαστούκι στο σύνολο των ανθρώπων που μην έχοντας γνώση της διαδρομής του, τον γνώρισαν από τις τελετές των αγώνων και μόνο. Συμφωνώντας η μη, καθώς οι αναγνώσεις μόνο προσωπικές μπορεί να είναι, χάρηκα για την συνάντηση με το καινούργιο του έργο και για τις εικόνες που για αρκετό καιρό θα κρατήσω.

Η βδομάδα θα κλείσει με δυο κομμάτια πίτσα, που μόλις έχουν περισσέψει, στη γιορτή του Στέλιου με τα παιδιά, κρασάκι και με ένα μικρό βουνό από πάστες στο πιάτο.

καλή βδομάδα σε όλους

Σκηνές από τη βδομάδα που πέρασε

Πέμπτη απόγευμα shortbus στο Άστυ,
μη φοβηθείς τον δαίμονά σου,
Αξίζει
...τελειώνοντας νωρίς, συνεχίζουμε με κρασάκι
η συνέχεια στο Μεταξουργείο, για μένα η πρώτη φορά, στον Αρχάγγελο, το nouveau είναι Αβέρωφ και η χρονιά 2002,
εντάξει δεν βρήκαμε ούτε Μπωζολαί ούτε κάτι πιο φρέσκο
...λίγο πιο κει μια παρέα κοριτσιών κουβεντιάζουν, η μια από αυτές με γένια στο πρόσωπο, ακροβατώντας ακόμα στο μεταίχμιο ανάμεσα στα δύο φύλα, όμορφο ημίφως και μουσική ζεστή
κατεβαίνοντας τη σκάλα ματιές έρχονται από το μπαρ, είμαι ζαλισμένος ή αλλιώς, γιατί νιώθω ευτυχισμένος; κλείσιμο με ξινή αρωματική lemon pie στο Magaze και το espresso 1,90
just cool.
Το επόμενο βράδυ πηγαίνοντας στo γυμναστήριο, παρακολουθώ ξαφνιασμένος ένα περιπολικό που διασχίζει την αντίθετη κατεύθυνση, αιφνιδιαστικά να περνάει στην απέναντι πλευρά, να σταματά σε στάση λεωφορείου από την οποία έχω μόλις προσπεράσει και να ζητά τα χαρτιά από δυο κυρίες που περιμένουν.
Είσαστε Ελληνίδες;
Δεν το πιστεύω αυτό που συμβαίνει σκέφτομαι, στέκομαι για λίγο και χώνομαι στο γυμναστήριο…
Το Σαββατοκύριακο περνάει με διάβασμα και την Τρίτη το απόγευμα είμαι στη στάση κατεβαίνοντας στην Αθήνα, να ταχυδρομήσω από την Αιόλου καθυστερημένα την εργασία. Εξωτικά σφυρίγματα ακούγονται έντονα, σχίζοντας την ρουτίνα του ήχου της κίνησης και κάνοντας τον κόσμο να σηκώσει το κεφάλι ψηλά. Σε λίγο ένα ζευγάρι πράσινων παπαγάλων περνά. Το βραδάκι στο μπακαλοταβερνάκι του Γιώργου με τις jazz μουσικές και το γαλακτομπούρεκο σοκολάτα.
Εχθές, κατηφορίζοντας με λεωφορείο τη Βεϊκου μεσημεράκι, παρακολουθώ τα σύννεφα που συγκεντρώνονται στον ορίζοντα και μια ώχρα λαμπιρίζουσα να ακτινοβολεί στα κενά.
Γυρίζοντας το απόγευμα,
βλέπω τον Φρέντυ να μισοκρύβεται πίσω από τις πικροδάφνες. Φοράει φίμωτρο και αποφασίζω, τουλάχιστον αν το έχει σκάσει, ότι δεν χρειάζεται να το φοράει πια και μ΄ αφήνει να τον πλησιάσω. Στο λουράκι του έχει το τηλέφωνο του σπιτιού του, απ΄ όπου μου λένε ότι μόλις το ΄χει σκάσει από τον κτηνίατρο. χάρηκα που σε γνώρισα Φρέντυ
Το βράδυ περπατώ στο σκοτεινό δρόμο και ακούω τα φύλλα να θροΐζουν στα δέντρα μέσα στη σιγαλιά, η αλλιώς πως μπορείς να κάνεις το χρόνο να σταματά.
Ο αέρας θα σκορπίσει τα περισσότερα φύλλα της συκιάς στο κήπο.
Η μικρή άνοιξη τελειώνει και το φθινόπωρο ξεκινά γι άλλη μια φορά, ποιος είπε ψέματα στις τριανταφυλλιές;

Μια φίλη

Μια φίλη πέρασε σήμερα και μου άφησε μια πρόσκληση...

Μια πρόσκληση ανοιχτή για όλους εμάς, που η μαγεία των γιορτών σημαίνει να μπορούμε να προσφέρουμε κάτι από αυτή σε μικρά παιδιά, που δικαιωματικά τους ανήκει.

9-10 Δεκεμβρίου

Χριστουγεννιάτικο Bazzar

από τους Δρόμους Ζωής

Don’t

Don’t let anybody tell you

death’s the price exacted
for the ability to love;

couldn’t we live forever
without running out of occasions?

Mark Doty

καλό σ/κ

Jerry Uelsman

Ταξίδι στη χώρα του Jerry Uelsman.
Εισιτήρια εδώ

Το μαύρο είναι

Το μαύρο είναι ένα από τα αγαπημένα μου χρώματα.

Είναι το χρώμα που κυριαρχεί στη γκαρνταρόμπα μου, όπου μετά από τα διαδοχικά πλυσίματα-μπουγάδες, πρέπει φυσιολογικά να διαθέτω και όλη σχεδόν την κλίμακα του γκρίζου. Αυτό που θέλω να πω είναι, ότι το μαύρο είναι ένα χρώμα που με κάνει να αισθάνομαι ασφαλής. Σαν να φοράς καθημερινά τη στολή σου, χωρίς να παιδεύεσαι με τους πιθανούς συνδυασμούς. Ναι, μου ήταν σαν κάτι δεδομένο, αν και με έκπληξη αφουγκράζομαι κάθε φορά τα θετικά σχόλια στις όποιες μικρές μου απιστίες (όλα τα μαύρα είναι άπλυτα), κάθε φορά που φοράω κάποιο χρωματιστό ρούχο. Ουσιαστικά οι επιλογές αυτές πρέπει να αντανακλούν κομμάτια του ψυχισμού μας, έτσι δεν είναι; Μελαγχολική φύση (δεν το αρνούμαι), ευαισθησίες (ναι, έχουμε κι από αυτές), ροπή προς το δραματικό (ε, γιατί να το κρύψουμε κι αυτό), κυκλοθυμικές εξάρσεις (ε, μια σταλίτσα), αναβλητικότητα (μμμ), φαγούρες κοκ. Νομίζω ήμουν σαφής, γουστάρω το μαύρο. Όταν λοιπόν αποφάσισα να ανοίξω blog και έχοντας περάσει αρκετό διάστημα διαβάζοντας τα διάφορα ημερολόγια, πέρασα και από τη συλλογή των templates, προσπαθώντας να αποφασίσω τι θα μπορούσα να διαλέξω. Ας κάνω μια μικρή παρένθεση εδώ. Τα αγαπημένα μου blog είναι τα μαύρα. Εκεί μπορείς να βρεις χαρακτήρες ανθρώπων που κάτι με κάνει να νομίζω ότι μοιάζουν με τον δικό μου ψυχισμό. Ξέρεις, αυτό το κομμάτι που σε κάνει να αισθάνεσαι πως κάτι μέσα σου σπάει κάποιες φορές, ο θυμός που δεν μπορείς να μετριάσεις και του αφήνεσαι, ο αυτοσαρκασμός σε ναρκισσιστικό επίπεδο και λεπτές τραγανές φετούλες ειρωνείας, οι επιθυμίες που σε παγιδεύουν οι ίδιες που σε απελευθερώνουν…

Αποφάσισα να διαλέξω το πράσινο χρώμα, αποφάσισα να δώσω χρώμα, θέλησα τις σκέψεις μου να τις δω αποτυπωμένες σε άλλο φόντο. Το μαύρο είναι αγαπημένο μου χρώμα. Σήμερα έβαλα κόκκινο μπλουζάκι και πήγα να πάρω το πρώτο μου ταμείο ανεργίας.

Σκηνές 3

Μεσημεράκι,
ο ήλιος γλυκός,
στη σακούλα φρέσκο τσουρέκι και τσίμπι τσίμπι,
περπατώ και σχεδόν ο ένας περνά ξυστά από τον άλλο.
Δεν είναι δυνατόν,
προχωρώ και συ στρέφεις τη μούρη σου αλλού,
κάπου σε ξέρω εσένα.
Γυρίζω,
σε προσέχω καλύτερα
καθώς αμέριμνα συνεχίζεις το δρόμο σου.
Εχθές,
περιμένοντας το λεωφορείο στη στάση,
είχες περάσει από μπροστά μου...
κατηφόριζες τον δρόμο και κοντοστάθηκες στο φανάρι στο σταυροδρόμι,
περιμένοντας να περάσεις απέναντι.
Μια αγωνία με έπιασε και περίμενα να δω τη συνέχεια.
Ένας κύριος γύρισε να σε κοιτάξει,
εσύ άφησες ένα πελώριο χασμουρητό και παντού τριγύρω
πανικός,
κορναρίσματα,
φωνές.
Το φανάρι έδειξε πράσινο,
το διέσχισες μαζί του και σταμάτησες στο ενδιάμεσο κράσπεδο περιμένοντας το επόμενο φανάρι.
Ο κύριος εξακολουθούσε να κοιτά απορημένος για την περίεργη συντροφιά του
μα εσύ ξανά δεν του έδωσες καμία σημασία.
Πάλι το φανάρι έδειξε πράσινο,
τα αυτοκίνητα ακινητοποιηθήκαν μπροστά στα πόδια σου,
εσύ πέρασες απέναντι και συνέχισες.
Και σε ρωτώ,
τα σκυλιά περνούν μόνα τους τα φανάρια;

Καλές βόλτες,
μάλλον θα τα ξαναπούμε.

I have been waiting for you. Remember me.

Ο Duane Michals θα γεννηθεί στο McKeesport της Pennsylvania το 1932. Το ενδιαφέρον του για τη φωτογραφία θα ξεκινήσει στα δεκατέσσερα και μάλλον δεν θα σταματήσει ποτέ. Θα σπουδάσει γραφιστικά αλλά δεν θα ασχοληθεί με αυτόν το χώρο. Σε ένα ταξίδι τριών βδομάδων στην Ρωσία το 1958, θα τραβήξει μια σειρά πορτρέτων με δανική φωτογραφική μηχανή, γεγονός που θα τον οδηγήσει στην πρώτη του έκθεση. Χαρακτηριστικό στοιχείο της δουλειάς του Michals είναι ο συνδυασμός των φωτογραφιών με σημειώσεις και ποιήματα και, οι σειρές διαδοχικών φωτογραφιών που αποτυπώνουν μικρές ιστορίες. Η τεχνική του φωτομοντάζ, θα τον οδηγήσει στην αποτύπωση εικόνων ανάμεσα στη πραγματικότητα και το ονειρικό. Αγαπημένα θέματά του οι ανθρώπινες σχέσεις ο έρωτας, η φιλία, ο θάνατος.

"It is no accident that you are reading this. I am making black marks on white paper. These marks are my thoughts, and although I do not know who you are reading this now, in some way the lines of our lives have intersected... For the length of these few sentences, we meet here.

It is no accident that you are reading this. This moment has been waiting for you, I have been waiting for you. Remember me.

Duane Michals

ακόμα πιο όμορφη μπορεί να είναι η ανακάλυψη των φωτογραφιών του Michals ένα παγωμένο Σάββατο σαν κι αυτό, στο παλιό κλασικό βιβλιοπολείο του Kaufman

sites:

http://www.pdngallery.com/legends3/michals/

http://www.faheykleingallery.com/featured_artists/michals/michals_frames1.htm

καλό σ/κ