φωτογραφίες 1

Έχει περάσει πάνω από μια βδομάδα που ξεκίνησα αυτό το blog. Γενικά μου είναι δύσκολο να μιλάω για τον εαυτό μου και η ανωνυμία δεν φαίνεται να με βοηθά. Σιγά-σιγά θα πρέπει να συστηθώ αφήνοντας κάποια κομμάτια μου ανοιχτά. Μου αρέσει η φωτογραφία και η σειρά αυτή είναι από έναν φωτογράφο που αγαπώ τον Duane Michals. Μοιάζει σαν παραμυθάκι για μέρα βροχερή…

Σκηνές 2

Εχθές βγαίνοντας από το μετρό στην Λουίζης Ριανκούρ

στην Πανόρμου, συναντάω μια γάτα.

Μου κάνει μιάου-μιάου

της κάνω μιάου και φεύγω.

Μια εκρηκτικά φορτωμένη μανταρινιά σ΄ έναν κήπο στο χαλάνδρι.

Λίγο πιο κάτω μια εκπληκτικά σομόν τριανταφυλλιά.

Λυγίζω ένα τριαντάφυλλο μέσα από το φράχτη, σκύβω και το μυρίζω.

Δευτέρα

Δευτέρα πρωί και το ξυπνητήρι χτυπά.
Δεν θέλω να ξυπνήσω. Δεν θέλω να αφήσω το κρεβάτι μου.
Δείγμα μελαγχολίας και άρνησης της πραγματικότητας.
Δείγμα φθινοπωρινό.
Χωμένος μέσα στα σκεπάσματα αισθάνομαι προσωρινά ασφαλής.
Χώνομαι ακόμα πιο βαθιά, παίζω με τις αντανακλάσεις του πρωινού φωτός ανοιγοκλείνοντας τα μάτια μου, κοιμάμαι λίγο ακόμα.
Δευτέρα πρωί, πρέπει να ξυπνήσω.

Καλημέρα

!

Μια ψήφος ακόμη, γιατί η ανθρώπινη βλακεία φαίνεται δεν θα σταματήσει να μας εκπλήσσει ποτέ.

Η φωτογραφία από το http://magicasland.com/

Σκηνές 1

Εχθές το απόγευμα, διασχίζοντας την Πανεπιστημίου το βλέμμα μου πέφτει σε μια μαύρη μητέρα, που προπορεύεται με τα δυο της πιτσιρίκια. Το κοριτσάκι είναι δεμένο σε μια εσάρπα στην πλάτη της. Του χαμογελώ και αποστρέφω γρήγορα την ματιά μου, το παιδικό βλέμμα μου προκαλεί συστολή. Όταν σηκώνω ξανά τα μάτια μου την βλέπω να μου χαμογελά, σαν να μοιραζόμαστε ένα δικό μας μυστικό και αισθάνομαι τόσο ευτυχισμένος.

Το ίδιο βράδυ κατηφορίζω την Τριών Ιεραρχών στα Πετράλωνα ψάχνοντας ταξί. Μια ξαφνική μυρουδιά με κάνει να γυρίσω πίσω. Είναι μια ανθισμένη νεραντζιά.

αφιερωμένο στην Magica

Σήμερα το πρωί

...περιμένοντας να βράσει το νερό για το τσάι βγήκα στο μπαλκόνι να πάρω λίγο ήλιο. Χώνοντας τη μύτη μου στις φρεσκοπλυμένες κουρτίνες που ήταν απλωμένες στην λιακάδα, το μάτι μου έπεσε κάτω στο παρτέρι με τη ρίγανη και το δυόσμο. Και τότε την είδα. Στην αρχή μου φάνηκε απίστευτο και κατέβηκα στον κήπο για να την δω από κοντά. Ανεβαίνοντας πίσω στην κουζίνα είπα στην μάνα μου να σου ζήσουν τα γεννητούρια. Τι εννοείς με ρώτησε και αφού της εξήγησα τη ρώτησα με τη σειρά μου αν είχε δει ποτέ τόσο μικρή… άφησε αμέσως τη δουλειά της και κατέβηκε και αυτή στον κήπο. Άρχισε να γελά, την έπιασε και την έβαλε στο στήθος της και μου είπε κοίτα είναι σαν τις καρφίτσες που φοράμε στο πέτο. Ναι αλλά πως βρέθηκε σε μας; Μάλλον από τον διπλανό κήπο που συνορεύει με έναν συρμάτινο φράχτη με τον δικό μας και που ολόκληρο το καλοκαίρι η μαμά του γρατζουνούσε τα ξερά φύλλα στις ατέρμονες διαδρομές της. Ήταν ένα τοσοδούλικο χελωνάκι, σαν κι αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στις γυάλες και όχι σίγουρα στον κήπο μας, λίγες μέρες πιθανόν αφότου είχε βγει από το αβγό του. Ήταν μια πολύ ωραία έκπληξη για σήμερα το πρωί και ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας

Καλό απόγευμα.

Τελευταία μπάνια;

Το φθινόπωρο φέτος μπήκε απότομα, χωρίς να καταφέρω να κλέψω τις τελευταίες ανάσες του καλοκαιριού. Η ξαφνική καλοκαιρία με κάνει να ελπίζω ξανά πως θα μπορέσω να κάνω τα τελευταία μου μπάνια.

Μου ΄χει λείψει να βυθίζομαι μέσα στο νερό…

να ξαπλώνω στον ήλιο...

για να μπορέσω μέσα μου να καλωσορίσω το χειμώνα.