Wednesday, February 28, 2007

Tangata final



μ΄ αυτό το τραγούδι με κατακλύζουν
συναισθήματα πολλά
ειδικά μετά τα δυόμισι λεπτά
της μπερδεμένης(;) εισαγωγής...
το θέμα είναι να βρεις
τις δικιές σου εικόνες
και λόγια

Tuesday, February 27, 2007

κουλουράκια λαδιού

5 “μυστικά”…shortcuts
για 5 διαφορετικούς φίλους...

χθες

μπίζ
- ένας κότσυφας κελαηδά χαμένος
μέσα στην πρασινάδα με την πορτοκαλιά μύτη του
κάθε πρωί
πριν χαράξει
την ώρα που είμαι βυθισμένος κάτω από το πάπλωμά μου
ξέρω
πως προσφέρουν τα πιο
όμορφα
τα πιο χαρούμενα τραγούδια τους

patatraki
-το βραδάκι συναυλία στα προπύλαια
του πανεπιστημίου
η νύχτα σχεδόν ανοιξιάτικη

ο ήχος αντανακλά στα τριγύρω κτήρια
η πανεπιστημίου αποκομμένη από την κυκλοφορία
το σκηνικό είναι υπέροχο, μακάρι να συνέβαινε αυτό
συνέχεια

atix
-στο πλάι μια ομάδα κρουστών με τον δάσκαλο
καθισμένο κατάχαμα κάνει πρόβα
ο κόσμος ξαφνιασμένος στέκεται και παρακολουθεί
και ο ήχος που πάλλεται στέλνει
σήματα ρυθμού
κι αναμνήσεις

σήμερα

loly
-το πρωί ξυπνώντας και ανοίγοντας
το παράθυρό μου αντιλαμβάνομαι
μια αδιόρατη σταγόνα να ακουμπά ένα
φύλλο της ανθισμένης μου βαγιάς
αγαπώ αυτή την απαλή
την τόσο λεπτή βροχή
με ποτίζει


rayuelita
-το απόγευμα ο ορίζοντας
σιγά σιγά ανοίγεται
τα σύννεφα σχίζονται σε μεγάλες ζαχαρωμένες μπουκιές
ο ήλιος περνά ανάμεσα στα κενά
και γλύφει τις πεσμένες σταγόνες




κάτι έχουν οι μέρες, ε;
κάπως σαν μελαγχολικές;
ε;
αν σου πω πως θα περάσει θα με
πιστέψεις;


τρώω κουλουράκια λαδιού
τραγανά
με αλεσμένο ολόκληρο
μανταρίνι
φλούδα και σάρκα
μαζί με το χυμό ενός ακόμα
που δίνουν υπέροχο

άρωμα
και γεύση




μόλις είδα και τον φίλο mosaic
να ΄σαι καλά!

Saturday, February 24, 2007

Free Kareem


Διάβασα το συγκεκριμένο post από τον φίλο μου τον Αθήναιο
και από τότε δεν μου έχει φύγει από το μυαλό

φαντάσου να είσαι πιτσιρικάς 22 μόλις χρόνων και
κάνοντας κριτική στα δημόσια πράγματα της χώρας
σου, να φυλακίζεσαι για τι απόψεις που εκφράζεις
στο προσωπικό σου blog.

θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε κάτι τέτοιο να συμβαίνει σε μας,
έστω σε μας
που κατά κύριο λόγο λογοτεχνίζουμε,
αυτοψυχαναλυόμαστε ή μήπως τελικά είναι πιο συλλογικό,
που μαγειρεύουμε αισθήματα
και προθέσεις...
;



Κάτι πρέπει να κάνουμε γι αυτό,
εγώ πάντως υπέγραψα.

Καλό σ/κ

Tuesday, February 20, 2007

night chicas





O παππούς ήταν ναυτικός,
αγαπούσε τη γιαγιά και αποζητούσε συνέχεια τρελίτσες.

Η γιαγιά από την άλλη, υπήρξε μια αλήστου μνήμης καλλονή
με αρχαιοελληνική κατατομή, γαλλομαθής και πάλαι ποτέ δεινή ερμηνεύτρια
του Σοπέν.
Το έβλεπες στα μάτια του παππού, εκείνο το στοίχειωμα
του πόθου, της ανάγκης και της λαχτάρας μαζί...

Η γιαγιά ήταν κάθετα αρνητική, ένα τέτοιο βλέμμα ήταν ικανό να την βυθίσει
για ώρες στην γνωστή της ημικρανία, μια παράκληση μόνο, οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε μασαζάκι
στους πονεμένους κροτάφους,
με το δαντελένιο μαντηλάκι εμβαπτισμένο στα χαλαρωτικά έλαια της λεβάντας ( και δραματικές επιπλήξεις όπως, θα με πεθάνεις εσύ αχαΐρευτε!),
μια απαίτηση μπορούσε να οδηγήσει σε μια εξόχως προφερομένη εις την γαλλικήν ανταπάντηση σε ρυθμό μυδραλιοβόλου
και κλασικά
την σπανιόλικη βεντάλια που μ΄ ένα τικ άνοιγε,
για να κρυφτεί πίσω της, αποφεύγοντας το κουταβίσιο βλέμμα του και που συχνά με ένα εξίσου απότομο τικ έκλεινε
καθώς προσγειωνόταν με βία
στα χέρια του,
όταν σε κάποιες απέλπιδες προσπάθειες του, έκανε πως έψαχνε τα γυαλιά του πάνω στις πιέτες του φορέματός της και
στο κομπινεζόν...






και τότε ο παππούς βαλάντωνε,
τον έπιανε το παράπονο,
κλεινόταν στο γραφείο του, γέμιζε το ποτήρι με το κεχριμπαρένιο ρούμι του
που του έστελναν σε βαρελάκι οι παλιοί του φίλοι από την Λατινική Αμερική,
άνοιγε το σκαλιστό ξύλινο κουτί με τα πούρα, άναβε ένα και χανόταν στο μαγικό κόσμο της ονειροπόλησης,

ταυτόχρονα συνέβαινε και κάτι μαγικό κάτω από το μάτι μου, διεσταλμένο ωσάν γαρίδα και κολλημένο στη σχισμή της κλειδαρότρυπας,
η θήκη των πούρων ήταν κινητή και ο από κάτω χώρος φιλοξενούσε μια σειρά καρποστάλ γυμνών γυναικών.

Τότε, η έκφραση του παππού γλύκαινε, ο μυρωδάτος καπνός σιγά σιγά συσκότιζε την ατμόσφαιρα εμποδίζοντας σταδιακά την ορατότητα μου, ακουγόταν η φωνή του να λέει chica, ooo chica mia καθώς χανόταν κι αυτή στην συνέχεια,
μέσα στην βραχνάδα
των τραγουδιών, που εμμονικά επέλεγε να παίζει στο προπολεμικό γραμμόφωνο.

Κάτι τέτοιες βραδιές, κάτι η μουσική, κάτι η πνιχτή φωνή του παππού που ήταν σαν να συνομιλεί, κάτι κάποιες φήμες από το προσωπικό που διαχέονταν συριστικά μέσα από τα κανάλια εξαερισμού του ξενοδοχείου, πως είχαν ακούσει γυναικεία γέλια και φωνές στα ισπανικά από εκείνο το δωμάτιο,
έκαναν την γιαγιά έξω φρενών να κάνει αιφνιδιαστικές επισκέψεις, για να εισπράττει κάθε φορά την ιδία περίπου απάντηση, την ώρα που ο παππούς φαινομενικά ταξινομούσε τα πούρα του, όπως:

αγαπητή μου μόλις ανακάλυψα ένα υπέροχο μινιόν σιγκαρίλος με γεύση βανίλια μαγαδασκάρης/ σοκολάτας μαγκαντέμια/ καραμέλας βουτύρου κτλ., voulez vous?


για να ακολουθήσει, όπως κάθε άλλη φορά, ένα επιπλέον επιτιμητικό βλέμμα και ένα γρατζουνισμένο μουγκριτό. Κάθαρμα!


Στις παραμονές των ενενηκοστών γενεθλίων του θα προτείνει στη γιαγιά μια κρουαζιέρα στην Λατινική Αμερική
για να θυμηθούν τα παλιά και να επισκεφτούν τους τελευταίους φίλους τους.
Η γιαγιά θα αρνηθεί περιπαθώς, καθώς την συγκεκριμένη περίοδο, θα διαδραματιζόταν επίσης το εξαιρετικής βαρήνουσας σημασίας φεστιβάλ κουμ καν, με την κλασική ατρόμητη παρέα από φιλενάδες της στην Αιδηψό.
Το Θέρμαι Σύλλα μετά τη θεαματική λήξη του τελικού των τουρνουά, θα έκλεινε για πολλά χρόνια επισκευών και ανακαινίσεων .







Η γιαγιά θα επιστρέψει εκείνο το καλοκαίρι νικήτρια και τροπαιοφόρος, ο παππούς, όπως θα μας ενημέρωνε ένα τηλεγράφημα από μια πόλη χαμένη στην Κολομβία, στις παρυφές του ποταμού Μαγκνταλένα, δεν θα επέστρεφε ποτέ πια. Όταν ένα μήνα μετά μας παραδιδόταν η τέφρα μαζί με τα προσωπικά του αντικείμενα, θα ανακάλυπτα την τελευταία του επιστολή και αυτή όχι ολοκληρωμένη, την μέρα που ξεκινούσε τις ετοιμασίες για τον εορτασμό των γενεθλίων του....



Την χρονιά που έκλεινα τα ενενήντα χρόνια μου θέλησα
να κάνω δώρο στο εαυτό μου μια νύχτα τρελού έρωτα με
μια έφηβη παρθένα. Θυμήθηκα τη Ρόζα Καμπάρκας, ιδιοκτήτρια
ενός παράνομου οίκου ανοχής, η οποία συνήθως ειδοποιούσε τους
καλούς πελάτες της όταν είχε κάποια άβγαλτη διαθέσιμη.
Ποτέ δεν είχα υποκύψει σ΄ εκείνον ή σε κάποιον άλλο από
τους πολλούς αισχρούς πειρασμούς της, αλλά αυτή δεν πίστευε
στην αγνότητα των αρχών μου. « Ακόμη και η ηθική είναι υπόθεση χρόνου»,
έλεγε μ΄ ένα μοχθηρό χαμόγελο,
«θα το δεις»...









η αφορμή για το αφήγημα που προηγήθηκε ήταν το βιβλίο
Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου
του Gabriel Garcia Marquez
ένα από τα τελευταία (αν όχι το τελευταίο) μυθιστόρημά του,
που μας εισάγει γι άλλη μια φορά στο υγρό κλίμα των τροπικών
και τον έρωτα που δημιουργείται σ΄ έναν ηλικιωμένο στο
κατώφλι των ενενήντα, για ένα νεαρό κορίτσι...
ένα βιβλίο με γοητευτικούς ήρωες, περιβάλλον και μυθοπλασία
πολύ μικρό σε όγκο σε σχέση με την γνωστή χειμαρρώδη
αφήγηση με την οποία ο συγγραφέας μας έχει συνηθίσει
και με μια γεύση-εντελώς προσωπικά-
ανεκπλήρωτου στο τέλος.


οι φωτογραφίες ανήκουν στον Hans Neleman
και οι συγκεκριμένες από την σειρά night chicas
που δημιούργησε ο φωτογράφος, γνωρίζοντας και κερδίζοντας την
συμπάθεια εκδιδόμενων γυναικών στην Γουατεμάλα


Night Chicas is a complex, anthropological tour through a damaged landscape of various Guatemalan prostitutes. Tackling the difficult subject of prostitution with scrutiny and sensitivity, Hans Neleman traveled to Guatemalan brothels to photograph the women and girls who make their livings there. The result is over 200 color photographs, giving us a compassionate portrayal in which Neleman deftly fills the gap between documentary and rigorously staged portraiture, and ultimately restores the human value of these marginalized women.

Friday, February 16, 2007

Θέλω

να ξυπνήσω μαζί σου



Η δουλειά του Jim Verburg μου αρέσει πολύ.
Πρόκειται για έναν νέο φωτογράφο, που ζει και εργάζεται στο Μόντρεαλ του Καναδά.
Φωτογραφίζει
κατά κύριο λόγο αντρικά μοντέλα και απόψεις τοπίων,
στην δουλειά του υπάρχει το στοιχείο της εγγύτητας
και της τρυφερότητας σε σχέση με το αντρικό σώμα,
στοιχεία που δεν
συναντιούνται συχνά σε αντίστοιχους φωτογράφους και θεματολογίες
στην προσπάθεια αποτύπωσης του αντρικού κόσμου
που παρουσιάζεται μονότονα σκληρός και τραχύς...
Ίσως γιατί ακόμα και το ερωτικό στοιχείο στον Verburg περνάει μέσα από το
φίλτρο μια σχέσης καθημερινής, ανθρώπων που αγαπιούνται,
που κοιμούνται και που ξυπνούν μαζί.
Οι σειρές χωρίζονται με τα ονόματα των μοντέλων
στο επιλεγμένο portfolio αλλά και στην σειρά με τον Roy,
φαίνεται και ο ίδιος ο φωτογράφος μαζί με τον καλό του,
αποτυπώνοντας κοινές στοργικές στιγμές.

εδώ θα βρείτε το blog του



Καλές αποδράσεις

Thursday, February 15, 2007

ένα post με μαγιονέζα


Όλα ξεκίνησαν μια κρύα νύχτα του χειμώνα...
Aνταλλάξαμε σχεδόν τυπικές αβρότητες,

η αλήθεια ήταν ότι έτρεμα κοντά της,
παγιδευμένος και ταυτόχρονα γοητευμένος
με την συγκλονιστική της γοητεία,
συναρπασμένος από την ατίθαση,
εκτυφλωτική, αναγεννησιακή, αινιγματική της ομορφιά,
που με έκανε να παραληρώ
ψηνόμενος σε πυρετό,
για πολλές βδομάδες αργότερα
και τώρα που σας μιλώ
γκούχου
μου έχει μείνει και ένα μικρό
βηχαλάκι!

Τελικά ήταν η μαγιονέζα που μας έφερε κοντά, ( μη σας πω και η μουστάρδα...)
με εκείνα τα σαντουϊτσάκια τόνου,
που από τότε και στο εξής θα ονομάζονταν
προς τιμήν της
σαντουϊτσάκια τόνου Λουκρητία η Μέγιστη
και αποτελούν την πρώτη συνταγή που καταθέτω επισήμως,
μέσα από τα comments διαλόγου και αποπλάνησης
που εκτιλύχθηκαν στο blog της αγαπημένης
Magica de Spel, με την ολοκλήρωση του
υπέροχου Bazzar Των Δρόμων Ζωής.


-Magica, ηταν ολα magika! Και του χρονου!!Υ.Γ.θελω εκεινη τη μαγικη συνταγη για τα τοστακια με τον τονο, ηταν φοβερα!!

-Λουκρητάκι, η ζωντάνια και η ενεργητικότητά σου που φαίνονται και στο μπλόγκ σε χαρακτηρίζουν και οπτικά. Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα. Για την βόμβα τόνου ευθύνεται ο Τιφοεύς, ο οποίος και καλείται να δώσει τη συνταγή πάραυτα.

-Μεγαλειοτάτη και εκλαμπροτάτη, μα τι σας ταΐζουν εκεί στον οίκο των Β-οργιών, επιτέλους... Θα σας δώσω λοιπόν την συνταγή που εύκολα με τα αραχνοΰφαντα χεράκια σας μπορείτε ακόμα και εσείς να παρασκευάσετε, τις άγριες νύχτες του χειμώνα, που ο μάγειρας έχει ρεπό και η πείνα κόβει! Παίρνουμε λοιπόν μια κονσερβούλα τόνου α, καλύτερα σε νερό για μας που προσέχουμε τη σιλουέτα μας, και βάζουμε αρκετή μαγιονέζα, μουστάρδα( ανάλογα με τη γεύση μας και αφότου αποκτήσει το επιθυμητόν πορτοκαλί χρώμα), κάρυ, αλάτι –πιπέρι, αρκετό άνηθο και επίσης σε περίπτωση άμεσης κατανάλωσης συστήνω και ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι. Το απλώνουμε σε φρέσκο ψωμάκι, δαγκώνουμε, κλείνουμε τα μάτια και απολαμβάνουμε...Σας φιλώ το χέρι.

-Αχ, tifoeus dear, η αληθεια ειναι οτι σ΄αυτο τον οικο ζω ενα δραμα, μονο παστελ και λαδομπογιες κυκλοφορουν εσχατως (ενεκα η εκθεση του Αλεξανδρου, ως γνωριζετε)και μ΄εχει ζωσει η μαυρη πεινα, σε λιγο θα τρωω σωληναρια και καμβαδες :-ΡΡΡΕυχαριστω πολυ για την εξαιρετη συνταγη, κατι ειχα καταλαβει για το περιεχομενο απο τη μικροσκοπικη μπουκιτσα που καταφερα ν΄αποσπασω απο τα χερια του e-lawyer και χαιρομαι ιδιαιτερως γιατι περιεχει και μουσταρδα που λατρευω!! ;-))

Monday, February 12, 2007

Sally 2








η αφή είναι γυναίκα
ζει στη σκιά
κατοικεί στο παλάτι του πόθου


Wednesday, February 07, 2007

Sally



κάτι βράδια σαν κι αυτό στέκομαι μπροστά στη φωτιά
το βλέμμα αδειανό προσπαθεί να ζωγραφίσει πορτοκαλί το έντονο κενό
η φωτιά πυρώνει το πρόσωπο
και ο πάγος της ψυχής, λιώνει αργά,
σταγόνα
τη
τη σταγόνα

κάτι βράδια σαν κι αυτό το μυαλό
πλημμυρίζει εικόνες καλοκαιρινές







αρχές της δεκαετίας του 90 η Sally Mann
και τα τρία της παιδιά
θα περάσουν τις διακοπές μαζί μας

το ξενοδοχείο πάλι με τις παιχνιδιάρικες διαθέσεις του
θα μεταμορφωθεί σε ξύλινη αγροικία στην ενδοχώρα της
αμερικανικής Virginia
ο ορίζοντας θα κρυφτεί πίσω από την απαλότητα των βουνών
και η θάλασσα θα μεταμορφωθεί σε ήσυχο ποτάμι...








οι διακοπές θα κυλήσουν ήρεμα
χωρίς ηλεκτρικό και τηλέφωνο
με τις φωνές και τα γέλια των παιδιών
διάχυτα ακόμα στο μυαλό μου

και η μεταμόρφωση του ξενοδοχείου ήταν
τόσο πετυχημένη
που επισκέπτες μετά από χρόνια
ακόμα διηγόντουσαν
πως είχαν δει μέχρι και αλιγάτορα στο ποτάμι...

στις φωτογραφίες ο Emmett, η Jessie και η Virginia






















η φωτογραφική δουλειά της Mann μας παρουσιάζει
έναν κόσμο ονειρικής αθωότητας, ξεγνοιασιάς
και ζεστής οικειότητας, ως αποτέλεσμα της εξοικείωσης
των παιδιών με την διαδικασία της φωτογραφίας,
απόρροια της επαγγελματικής ιδιότητας της μητέρας τους

σε καιρούς περίεργους βέβαια, επειδή μία τέτοια
θεματολογία μπορεί, όπως και έχει γίνει, να μην
αντιμετωπιστεί ως political correct
ας αφήσουμε να μας απαντήσει η ίδια η
φωτογράφος:


The same thing happened with the pictures of the children; they were just photographs of my children doing what children do, and they just got layered with all of this, often absurd, psychological stuff. You know, these sort of guys sitting around in Yale stroking their beards with their little leather coated jackets saying, “Well, it must mean this...” It means that I was a mother taking pictures of my children.


υγ) σήμερα θα θελα να ξαναγίνω παιδί...

Tuesday, February 06, 2007

επειδή



όταν ο θεός αποφάσισε να δημιουργήσει
τα πάντα πήρε μια
ανάσα μεγαλύτερη και από τσίρκου μπάντα
και έτσι άρχισαν τα πάντα

όταν ο άνθρωπος αποφάσισε να καταστραφεί
το ήταν χώρισε
απ΄ το θα και βρίσκοντας μόνο το γιατί
το συνέθλιψε στο επειδή



περνάω φάση μάλλον e.e. cummings,
διαβάζω το 33x3x33 σε μετάφραση Χ. Βλαβιανού
δεν ξέρω γιατί διαλέγω τα ποιήματα με τον θεό
ίσως γιατί με συγκινούν
να προσθέσω απλά ότι η συλλογή έχει υπέροχα ερωτικά ποιήματα
που διαβάζονται και άνετα στο πρωτότυπο που παρατίθεται στο πλάι
οι υπογραμμίσεις στο ποίημα είναι δικές μου
και να σημειώσω ότι η έκφραση τσίρκου μπάντα
αποτελεί επιλογή μετάφρασης της λέξης circustent

Sunday, February 04, 2007

πριν




πριν από ποτέ
ή μια ζωή
περπατώντας στο σκοτάδι
συνάντησα τον χριστό

ιησού)η καρδιά μου
αναπήδησε
και έμεινε ακίνητη
καθώς αυτός περνούσε(τόσο

κοντά όσο είμαι εγώ σε σένα
ναι πιο κοντά
φτιαγμένος από τίποτα
άλλο παρά μοναξιά


e.e.cummings
και εδώ
μτ. Χ. Βλαβιανός

Saturday, February 03, 2007

και μετά



βροχή



απαλά
μεσ΄ στην ψυχή μου...

header's photo by 3amfromkyoto