libertango

erwin olaf

καλή χρονιά

καλή χρονιά

είναι ωραίο να βρίσκεσαι στην αφετηρία ξανά
έχει τη τρυφερότητα ενός λυγμού
τη γεύση αποχαιρετιστήριου φιλιού
την υπόσχεση ενός καινούργιου ταξιδιού

σήμερα το πρωί σηκώθηκα νωρίς
χωρίς να έχω κάποιο λόγο
απέναντι στην κενή οθόνη μπροστά μου
πρέπει να βρω δυο λόγια για τη χρονιά που φεύγει

μου αρέσει που φεύγει
κι ας ήταν εξαιρετικά γεμάτη από γεγονότα
και συγκινήσεις...

έχει κάτι ιδιαίτερο αυτή η γιορτή
είναι γιορτή γι όλους αλλά και τον καθένα ξεχωριστά
οι καινούργιες υποσχέσεις που δίνουμε
οι λογαριασμοί που κλείνουμε
αν κλείνουμε ποτέ
και το καινούργιο ξεκίνημα

χώρεσε τα όνειρά σου
βάλε τη δικιά σου μουσική
φόρα τα καλά σου
είναι μια καινούργια χρονιά
είναι η χρονιά σου

amor

αγάπη

έχουμε να δώσουμε;

αντέχουμε να δεχτούμε;

(μπιζ, μπορείς επιτέλους να μαζέψεις την κυρία των τιμών σου, κοίτα πως κατάντησε τον γερομπάτλερ μου!)

martini

Dry martini or pink martini?
γιατί η ζωή έχει διλλήματα!

όλοι μαζί

χαίρομαι πολύ που σας έχω συναντήσει όλους

χαίρομαι ακόμα κι αν δεν σας έχω γνωρίσει όλους

θα ρθείτε να χορέψουμε

όλοι μαζί;

shall we?

αν θα ΄θελες κάτι περισσότερο στον κόσμο, τι θα μπορούσε να είναι αυτό; μια ιδέα ίσως;

tango

και εκείνο το ταγκό που μου ΄ταξες;

κάπου γύρω τα μεσάνυχτα

και ενώ

ο κόσμος μαζεύεται
σιγά σιγά
και ασυναίσθητα χωριζόμαστε,
σε κοιτάζω από μακριά
και συ με κοιτάς
σου ζωγραφίζω με τα χείλη

χρόνια πολλά....

I can explain

εσύ τι δικαιολογία έχεις;

για λίγο

στάσου για λίγο στη σκιά και

αφουγκράσου
τον χτύπο

της
καρδιάς
σου...

jazz

σ΄ αγκαλιάζω
και μου ψιθυρίζεις στο αυτί
ότι όλα είναι
jazzssss
sss
ss
s

έχει σημασία πια;

ίσως

Ίσως για μια στιγμή
να αναπολήσεις
τις υποσχέσεις που είχες δώσει
ο χρόνος όμως αντίστροφα κυλά
προλαβαίνεις;

για σένα

και οι αντανακλάσεις των κεριών
σκορπούν τις λάμψεις
τους
παντού...

καθώς τα φώτα της γιορτής ανάβουν
το ένα
μετά
το

άλλο...

Hundertwasser, σχεδιάζοντας το ξενοδοχείο ξανά

η αλήθεια είναι ότι δεν επιλέξαμε εμείς τα σχέδια του hundertwasser, μας επέλεξε αυτός...

ένα φθινοπωρινό απόγευμα, την ώρα του τσαγιού,

ο γερασμένος μπάτλερ, χτυπώντας διακριτικά την πόρτα ανακοίνωνε με σηκωμένο το ένα του φρύδι -τη γνωστή του έκφραση αποδοκιμασίας-, πως ο κύριος "Ειρηνικό Βασίλειο των Εκατό Νερών", είχε την τιμή να μας επισκεφτεί. Η μαμά θα μείνει προς στιγμήν με την μαντλέν μετέωρη στο χέρι, ο μπαμπάς θα φανερωθεί μετά από τρία ακριβώς δευτερόλεπτα, κατεβάζοντας την εφημερίδα και πίσω από το πέπλο καπνού του απογευματινού του πούρου, και εγώ, θα αφήσω ένα χαρούμενο στρίγκλισμα σηκώνοντας το μούτρο μου, κιόλας πασαλειμμένο από την απολαυστική μου σοκολάτα.

Η αλήθεια επίσης είναι πώς κέρδισε αμέσως τις εντυπώσεις, μέσα από το ζεστό του βλέμμα και την ζεστή του χειραψία, εντάξει και για να είμαι δίκαιος και από το βελούδινό του καπέλο που προσγειώθηκε αμέσως στο κεφάλι μου, βυθίζοντάς με σ΄ ένα κόσμο σκοτεινό και μαζί πολύχρωμο.

Τα σχέδια θα αραδιαστούν αμέσως στο τραπέζι, και μαζί με μας, θαρρείς πως έσκυβε από πάνω τους και το ίδιο το ξενοδοχείο. Η γιαγιά θα αφήσει ένα κακαριστό γελάκι, αλλά κάτω από το επιτιμητικό μας βλέμμα, θα σοβαρευτεί και θα πάρει τη συνηθισμένη της πόζα πάλι, πίσω από την κορνίζα και πάνω από το τζάκι. Δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες εκδηλώσεις και σίγουρα όχι από τη στιγμή που είμαστε με ξένους...

Κάποια από τα σχέδια αυτά θα απορριφθούν ευγενικά, γιατί άντε να ξανασχεδιάζεις το ξενοδοχείο με τη μορφή γάτας,

ενώ άλλα θα ψηφιστούν σχεδόν παμψηφεί με συλλογικές εκφράσεις επιδοκιμασίας, όπως οι στέγες των πύργων με την μορφή κρεμμυδιού,

το τερέν του τένις με γκαζόν στην ταράτσα, οι ατελείωτες ελικοειδείς σκάλες, αλλά και αυτά που ήθελαν πολλά δέντρα και φυτά φυτεμένα παντού, μέσα και έξω από τα δωμάτια, εκτός

παραδόξως από την κουζίνα, μετά από τη κατηγορηματική άρνηση της καλής μας της μαγείρισσας, που θεωρούσε πως το παρτεράκι στην αυλή την εξυπηρετούσε απολύτως...

Οι εργασίες κράτησαν εκατό μέρες ακριβώς, όπου από αυτές και τις εκατό έβρεχε αλλά το αποτέλεσμα ήταν καλύτερο από ό,τι θα μπορούσαμε να φανταστούμε, εξαιρουμένων κάποιων απροώπτων όπως,

τον ξινούλη γερομπάτλερ να κυνηγά όλη μέρα τα πουλιά που είχαν προλάβει κιόλας να φωλιάσουν στα καινούργια δέντρα, το πάτωμα να κυματίζει κάποιες στιγμές πιο έντονα, ακολουθώντας τις διαθέσεις της χειμωνιάτικης θάλασσας, τον ίδιο τον Hundertwasser να κυνηγάει γυμνός τις καμαριέρες στους διαδρόμους, αλλά και, τις έντονες εσωτερικές διαφωνίες του συνεργείου των ελαιοχρωματιστών,

να καταλήξουν σε συγκεκριμένο χρώμα, με αποτέλεσμα ο καθένας να βάφει όπου και ό,τι χρώμα ήθελε!

Την εκατοστή πρώτη μέρα οι εργασίες τελειώσαν, ο κύριος "μέρα βροχερή" με μια εγκάρδια χειραψία επισφράγισε το πέρας της καλής συνεργασίας, μου χάρισε το βελούδινό του καπέλο και ξεκίνησε το μακρινό του ταξίδι για τη Νέα Ζηλανδία, για να ζωγραφίσει τη καινούργια της σημαία, τη Koru Flag. Ο ήλιος ζεστός, από κείνη τη στιγμή θα ξαναβγεί και η ζωή στο ξενοδοχείο δεν θα ήταν ποτέ ίδια με πριν...

http://en.wikipedia.org/wiki/Friedensreich_Hundertwasser

http://www.hundertwasserhaus.at/HwH/en_main.htm

http://www.temakel.com/galeriaartehundertwasser.htm#Galería

http://www.hundertwasser.at/

http://www.grinch.ca/HTML/Hundertwasser/Hundertwasser.htm

Σκηνές 6

ανοίγω την πόρτα και φεύγω
ο ήλιος πέφτει στα μάτια μου
και με τυφλώνει
περπατώ ανάμεσα στο κόσμο
κλέβω ματιές και αγγίγματα
περπατώ ανάμεσά τους
και χάνομαι
η κίνηση και ο θόρυβος με κυκλώνει
και βυθίζομαι

αφήνω τον κόσμο
και ανηφορίζω το δρομάκι
για το καφενεδάκι στους πάνω Διόσκουρους
δυο παιδιά στη γωνιά στρίβουν τσιγάρο
πίσω από την πλάτη μου ακούω το τσαφ του αναπτήρα
πόσο θα θελα να με κεράσουν δύο τζούρες

μεθυσμένα παγάκια από ούζο
αφήνουν γλυκιά μουσική
μέσα από το ποτήρι τους
παρέες απλωμένες χαλαρά
στα σκαλοπάτια
και η Αθήνα μοιάζει όμορφη από μακριά
τόσο κοντά
υγρές μυρωδιές έρχονται
από τον αρχαιολογικό χώρο δίπλα
και τα πρώτα φώτα ανάβουν

το σκοτάδι πλησιάζει σιγά-σιγά
εγώ πέφτω πίσω στην πλάτη της καρέκλας
γυρίζω το κεφάλι και κοιτάζω ψηλά
πόσο θα ΄θελα να μην υπάρχει ο νόμος της βαρύτητας
και να κάνω βουτιά μέσα
στο ακαθόριστο χρώμα του απείρου
να ακουμπήσω για λίγο τα γυμνά κλαδιά του δέντρου
και μετά να αφεθώ

η ώρα έχει περάσει πια
και κατηφορίζω
ένα πλοίο διασχίζει με αναμμένα όλα τα φώτα
τη σκοτεινή θάλασσα του ουρανού
στο μετρό
αφήνω τον ήχο να με ρουφήξει
μια παιδική φωνή νομίζω πως φωνάζει το όνομα μου
και γυρνώ
την ακούω πάλι
και στρέφομαι ξανά
οι πόρτες κλείνουν
ο συρμός ξεκινά και στο μεγάφωνο ακούγεται η αναγγελία
κυρίες και κύριοι
στην επόμενη στάση
επιστροφή.

ιστορίες αρχιτεκτονικής κι άλλα...

Όποιος έχει περάσει από τη διαδικασία επισκευής-ανακαίνισης σπιτιού, καταλαβαίνει ότι αφορά μια διαδικασία χρονοβόρα και ψυχοφθόρα και ταυτόχρονα πολύ δαπανηρή. Όχι μόνο γιατί ο προϋπολογισμός αναγκαστικά αναθεωρείται συνεχώς, καθώς παρουσιάζονται μη προβλέψιμα έξοδα, αλλά και για τον συντονισμό, αν τελικά αποφασίσουμε ότι έχουμε καταλήξει στα σωστά συνεργεία, που είναι το τονίζω μια διαδικασία συνεχούς πόνου. Βέβαια πέρα από όλες αυτές τις φαιδρές και αμελητέες λεπτομέρειες, υπάρχει κάτι πίσω από όλα αυτά που λέγεται αρχιτεκτονική σύλληψις.
Όλα αυτά τα θυμήθηκα πρόσφατα, σ΄ ένα διάλογο που είχα με την εκλαμπροτάτη του οίκου Των, η οποία μας εξηγούσε τον κυκεώνα στον οποίο έχει μπλέξει επισκευάζοντας τον πατρογονικό πύργο, κάτω από την αρχιτεκτονική επιστασία του διάσημου αρχιτέκτονα Gaudi. Πω πω σκέφτηκα, προσπαθώντας να κρύψω την άμεση έκφραση ανησυχίας που προς στιγμήν πρέπει να σκίασε το βλέμμα μου, μα αυτόν πήγατε και προσλάβατε ωραιοτάτη δέσποινα...

Τι να πρωτοπείς, πάνω από όλα για τους ρυθμούς του συγκεκριμένου αρχιτέκτονα που αν θα θέλαμε να πάρουμε ένα παράδειγμα, αυτό θα μπορούσε να είναι η Sagrada Familia. Το έργο θα ξεκινήσει το 1882 και θα το επιμεληθεί ο ίδιος μέχρι το θάνατό το 1926, ενώ οι εργασίες (ω, ναι) συνεχίζονται (δεν θέλω μειδιάματα) μέχρι και τις μέρες μας. Τώρα θα μου πεις, ο καθένας επιλέγει ανάλογα με το γούστο του, αλλά όσον αφορά την εποχή του (υπήρξε όντως πρωτοποριακός) αλλά και ακόμη και στη σημερινή προκαλεί έντονες συγκινήσεις. Βέβαια αυτή η σύζευξη του εξπρεσιονισμού με πινελιές νεογοτθικού ρυθμού, ναι μεν, ίσως λέμε, μια σταλίτσα, να μου πέφτει κομματάκι περισσότερο δραματική από ό,τι θα ΄θελα, αλλά το πιθανότερο είναι, αν στο διάβα σου πέσεις μπροστά σε κάποιο από τα δημιουργήματά του, να μείνεις με το στόμα ανοικτό, σοβαρή πρόκληση για τις διερχόμενες μύγες...
Σοβαρά σοβαρά τώρα, όποιος έχει περπατήσει στην Βαρκελώνη καλό θα ήταν να μεταδώσει το δέος που προκαλεί η επαφή με αυτά τα αρχιτεκτονήματα.

Αυτά σκεφτόμουν μιλώντας με τη Λουκρητία Κόρη Βοργία και από το μυαλό μου πέρασαν εικόνες παλιές, από την εποχή της ανακαίνισης του ξενοδοχείου, λίγες δεκαετίες πριν. Το κτήριο κτισμένο από τα μέσα του προπροηγούμενου αιώνα, λευκό και με νεοκλασικίζουσες καθαρές γραμμές, έπρεπε επειγόντως να επισκευαστεί. Όχι μόνο για να γιατρευτεί από τις πληγές του χρόνου αλλά και για να εξοπλιστεί με καινούργια διάθεση και χρώματα, με δωμάτια φιλοξενίας καινούργιων αλλά και παλιών στιγμών και ευμετάβλητων διαθέσεων, διαδρόμους ανακαλύψεων, μπαλκόνια με θέα στην ανάσα, σκοτεινές γωνιές και υφασμένα σεντόνια πόθου, ατέλειωτα μικρά και μεγαλύτερα παραθυράκια για να βλέπεις παντού και ένα τζάκι απέναντι στη μεγάλη κύρια είσοδο, αναμμένο όλο τον χειμώνα, περιμένοντας εσένα, άγνωστε επισκέπτη.
Συγνώμη, με πιάνει καμιά φορά, ο οίστρος της αναπόλησης μελλοντικών αναμνήσεων...

Λοιπόν, τον καιρό εκείνο και αφού η ανακαίνιση απαιτούσε φροντίδα και σεβασμό στην ιστορία και στο μέλλον του ξενοδοχείου, προκηρύχτηκε διεθνής διαγωνισμός για την εφαρμογή του δύσκολου αυτού εγχειρήματος. Από παντού άρχισαν να καταφτάνουν φάκελοι με τις υποψήφιες μελέτες (είναι πιστεύω φανερό από τα προηγούμενα, γιατί η πρόταση του Gaudi δεν ευτύχησε), ενώ μία από τις πιο παράξενες από αυτές που λάβαμε ήταν του Friedensreich Hundertwasser...
(συνεχίζεται)

3_eyed_buddha

irina's dream

...

EmmanuelAngelicas

Σήμερα αισθάνομαι σαν να περπατώ σε γιαπωνέζικους κήπους
φταίει που βρέχει
η διάθεση αλλάζει ξανά
νοτίζεται από τη σιγανή βροχή
μαλακώνει σαν ξερό φύλλο
καθώς πέφτει στο νερό
μαλακώνει σαν χώμα
που απορροφά το νερό

μ΄ αρέσει που βρέχει
με κάνει να αισθάνομαι σαν να περπατώ στο κενό
η διάθεση αλλάζει
σαν το σώμα
που γλιστρά στο νερό

Τρία όμορφα αγόρια

Μια όμορφη δουλειά

Μην αργήσεις
...Θα περιμένω

Τρία όμορφα αγόρια

Ποτέ δεν σου είπα ότι είμαι ερωτευμένος μαζί σου
αφέθηκα να σε κοιτώ
να αφουγκράζομαι τη σιωπή μου
τη σιωπή σου
να μεταφράζω τις σκέψεις μου
να μεταφράζω το βλέμμα σου
να περπατώ
χαμένος
να σε ξεχνώ
δεν σε θυμάμαι πια
μου λείπεις
δεν σε γνώρισα
ακόμα

δεν μπορώ να κοιμηθώ




καληνύχτα

I'm back

Μετά από ένα ωραίο ξύπνημα στο Πάπιγκο και επτά ώρες ταξίδι επιστροφής, ήμουν και πάλι πίσω το απογευματάκι στο γνωστό «φιλόξενο» χάος της Κηφισίας, προσπαθώντας να προσεγγίσω το σπίτι μου. Η υπόσχεση είναι υπόσχεση και το βραδάκι ήθελα να βρεθώ στο bazaar των «δρόμων της αγάπης που διασταυρώνονται», που με τόσο αγάπη τα παιδιά που επιβλέπουν την λειτουργίας των δρόμων ζωής και η αύρα της φίλης μάγισσας μαγείρισσας είχαν οργανώσει.
Η αλήθεια είναι ότι δεν το σκέφτηκα πολύ για να δηλώσω συμμετοχή στην μαγειρική ομάδα, σίγουρος για την άνεση διαχείρισης του χρόνου μου και της μαγειρικής, αν και σκουριασμένης ελαφρά, δεινότητάς μου και της επιθυμίας μου να γνωριστώ με τον Αθήναιο, σ΄ ένα καθαρά αντρικό πλαίσιο αμοιβαιότητας- είμαι σίγουρος ότι όσοι τουλάχιστον μαγειρεύουν θα μπορούσαν να με καταλάβουν- και κουβέντες του στυλ πόσα αυγά βάζεις εκεί, πώς χτυπάς την μαρέγκα κτλ.

Βέβαια, πολλά πράγματα ως γνωστόν, έρχονται συχνά χωρίς να τα υπολογίζεις και έτσι μια καθυστερημένη αναγγελία ενός workshop που θα μ΄ ενδιέφερε να παρακολουθήσω, με έκανε να ονειρεύομαι εκδρομές γι αλλού. Τελευταία ευκαιρία έμοιαζε να είναι η Τρίτη, όπου με την παρέα που είχα κανονίσει να με βοηθήσει, ξεκινήσαμε την διαδικασία της παρασκευής. Υπάρχει μια συμβουλή, την οποία θα ήθελα να την επαναλάβω ξανά, όπως το έκανα και εκείνη τη βραδιά πολλές φορές στον εαυτό μου, ποτέ-ok, ας το κάνω και bold- ποτέ, μην επιχειρήσεις συνταγή τελευταία στιγμή την οποία δεν την έχεις δοκιμάσει ποτέ. Πίστεψέ με αυτό ισχύει ακόμα και για συνταγές που δεν έχουν πάνω από δύο υλικά, όπως αυτές που προσπαθήσαμε να κάνουμε εκείνη τη στιγμή. Μετά από ένα διομισάωρο απέλπιδων προσπαθειών, μια κουζίνα διάσπαρτη από λεκέδες σοκολάτας και σοκολατένια ποντικοκουραδάκια παντού- εξού και το ποντικάκι του προηγούμενου ποστ, ήτοι νιφάδες ρυζιού με επικάλυψη σοκολάτας- και ξοδεμένες τέσσερεις πλάκες κουβερτούρας χωρίς αποτέλεσμα, ξεκίνησα την ετοιμασία του ταξιδιού με την υπόσχεση ότι τα απαραίτητα πραγματάκια θα ετοιμαστούν και θα με περιμένουν.

Οπότε θα ΄θελα να ευχαριστήσω πολύ την Χάρη για τα υπέροχα, λιλιπούτια- δεν έχω ξαναδεί πιο μικρά- και νόστιμα κουραμπιεδάκια, και τη Ζωή που έκανε τα σοκολατάκια πραγματικότητα, επιμελήθηκε τη συσκευασία και πρόσφερε την μυστική συνταγή για την βόμβα τόνου, όποιος δοκίμασε κατάλαβε.

Εκείνο που θα ήθελα να μεταφέρω, ήταν η ίδια η εμπειρία του bazaar και πολύ περισσότερο τα παιδιά. Από παλιά μου ήταν γνωστό ότι στην περιοχή γύρω από το Γκάζι ζούσαν αρκετές οικογένειες ανθρώπων της μουσουλμανικής μειονότητας, άνθρωποι μεροκαματιαρήδες, σπρωγμένοι από την ανέχεια να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και που διαβιούσαν σε δύσκολες συνθήκες. Υπήρχαν αρκετοί λόγοι που με κάναν να πάω, πέρα από το ίσως ανθρωπολογικό ενδιαφέρον μου που ξεκίνησε κυρίως την περίοδο της στρατιωτικής μου θητείας στην Θράκη, πίσω τώρα μια δεκαετία, και αφορούσε την γνωριμία με συστρατιώτες αυτής της καταγωγής, με ιστορίες για τα μέλη των οικογενειών τους-γυναίκες- που δεν μιλούσαν καθόλου ελληνικά αν και μένανε σ΄ απόσταση αναπνοής από την Κομοτηνή ή και αλλού, το ίδιο το ελλειπτικό πεδίο της δικής τους μόρφωσης και ο στενός ορίζοντας της κατοπινής ζωής τους, το πλαίσιο του ανοίγματος της μπάρας του αποκλεισμού και της ντροπής, που είχε συντελεστεί λίγο νωρίτερα εκείνη την περίοδο, το απίστευτο φυλετικό χαρμάνι που περικλείεται κάτω από τον θρησκευτικό προσδιορισμό της μειονότητας και η εγκληματική λειτουργία ενός κράτους υποκατηγοριοποίησης των πολιτών του και πολλά άλλα. Γι αυτούς τους λόγους, αλλά και ουσιαστικά γιατί είχα ακούσει ότι γίνεται υπέροχη δουλειά στήριξης των παιδιών, θέλησα να πάω. Δεν θα πω πολλά, απλά είδα παιδιά χαρούμενα, όμορφα, μοντέρνα, παιδιά να διασκεδάζουν, να πηγαίνουν σχολείο, παιδιά που σε λίγο καιρό τελειώνουν το σχολείο! Ένα μεγάλο μπράβο σε σας παιδιά και ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά (που δυστυχώς δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα ονόματά τους) που επιμελούνται τους δρόμους ζωής.

Χρόνια πολλά παιδιά, όμορφη ζωή.

Το Σάββατο το απόγευμα θα είμαι εκεί

Γενικά τον τελευταίο καιρό
αισθάνομαι καλά
απωθώ τις μελαγχολικές στιγμές
τις αφήνω να με πλησιάσουν κάποιες φορές
και τις χαϊδεύω σαν παιδιά
ξέρω ότι θα είναι πάντα κοντά μου
αλλά τώρα
απλά
έχω ανάγκη
να αναπνεύσω
άλλον
αέρα

κάνω αυτές τις σκέψεις την ώρα
που μια ηλιαχτίδα
έχει στήσει
χορό
πάνω στην μύτη μου
και γω αλληθωρίζοντας
παρακολουθώ την αντανάκλαση
της εικόνας μου στην οθόνη

και κείνη τη στιγμή,
χτυπάει το τηλέφωνο
το σηκώνω
και είναι η Μάγια στην άλλη γραμμή

έλα tif, μου λέει
ψάχνω απεγνωσμένα να δω
τι θα φορέσω στο Bazaar το Σάββατο
και θέλω τη βοήθειά σου

Μάγια, της απαντώ,
φόρα τα πιο απλά σου ρούχα
αλλά ντύσου την πιο καλή σου διάθεση
εξάλλου θα είσαι το κορίτσι μου
και δεν σ΄ αλλάζω με καμία άλλη...


υγ.1) το επόμενο τριήμερο θα λείπω στα Γιάννενα για ένα workshop
με θέμα: αναπαράσταση και θεατής
που θα πραγματοποιηθεί στα εργαστήρια εικαστικών του Τμήματος Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Μάγια μου, αν στο τέλος δεν καταφέρω να σου φουρνίσω τα μπατόν σαλέ που σου ΄χω τάξει, θα ψάξω και θα σου βρώ τα πιο τραγανά και τα πιο νόστιμα της λίμνης.
Το Σάββατο το απόγευμα θα μαι εκεί.

υγ.2) μόλις είδα έναν ποντικό, για τρίτη φορά, να χορεύει στα κεραμίδια απέναντι.
Τι να σημαίνει άραγε αυτό;

Το ταξίδι συνεχίζεται...

Ξυπνάω μέσα στην νύχτα
κάτι ακαθόριστο πλανιέται στην ατμόσφαιρα
η γη αισθάνομαι να δονείται
τρομαγμένος ανακάθομαι στο κρεβάτι
τι να συμβαίνει;
κραυγές ελεφάντων μοιάζουν να έρχονται από μακριά
ξυπόλητος πλησιάζω το παράθυρο
το φεγγάρι χαμένο στα σύννεφα ελάχιστα αφήνει να δεις
οι αναμμένοι πυρσοί φανερώνουν
την πορεία του καραβανιού
που διασχίζει τα όρια του χτήματος

ντύνομαι ζεστά και βγαίνω έξω
πάω να χαιρετίσω τους τελευταίους νομάδες
που επιστρέφουν ξανά στις χώρες του νότου

πλησιάζω και η προσευχή δυναμώνει
ανακάλυψε τα όνειρά σου

ανακάλυψε τα όνειρά σου

ένα παιδί ξεχωρίζει από την ατέλειωτη γραμμή
με πλησιάζει και βάζει στην χούφτα μου
ένα κεχριμπάρι
στο χρώμα
της φωτιάς

θυμήσου τα όνειρά σου

lets talk about sex

lets talk

about

hiv

don't think, know